'I don't care about their different thoughts.
Different thoughts are good for me.'
Tanita Tikaram, 'Twist in my sobriety'
Sunday, January 30, 2011
Wednesday, January 12, 2011
Monday, January 10, 2011
Kater
Amper gedronken en toch al een kater. Hoe kan dat? Heel simpel: januari! December is een schitterende finale: Kerstmis, Oud en Nieuw en ja, januari is dan grote bijkom-, uitkater-, ontnuchter- en beide-benen-op-de-grond maand.
Had dan ook heel bijpassend vandaag een strontvervelende dag: te hard werken, te veel aan mijn kop, te veel gedoe. Heb er nu al weer genoeg van. Ben chagrijnig geworden en heb gezeurd.
Maar wat is zeuren toch een ongelofelijke luxe vergeleken met echt verdriet.
Krap een week geleden overleed de singer/songwriter Gerry Rafferty. In de jaren zeventig maakte hij een paar –grote- hits. Een ervan, ‘Baker Street’, heeft wat mij betreft het prachtigste intro uit de popgeschiedenis. Een majestueuze saxofoon leidt je het melancholieke liedje binnen.
Rafferty schreef nog een aantal mooie liedjes voordat het erfelijke noodlot toesloeg en zijn toch al grote drankprobleem allesoverheersend werd. Hij raakte zo goed als alles kwijt: vrouw, gezondheid, geluk, creativiteit, you name it.
Succes had hij ook niet meer, echt nodig had hij het niet, want ‘Baker Street’ had hem steenrijk gemaakt.
Op de achterkant van NRC schrijft Frits Abrahams over een van Rafferty’s oudste liedjes ‘Mary Skeffington’, een ode aan zijn moeder. De vrouw die alles op alles zette om de jonge Gerry maar te beschermen tegen zijn gewelddadige alcoholistische vader, en die hij op zijn beurt moed in praat.
Hartverscheurend.
Sometimes life sucks.
Had dan ook heel bijpassend vandaag een strontvervelende dag: te hard werken, te veel aan mijn kop, te veel gedoe. Heb er nu al weer genoeg van. Ben chagrijnig geworden en heb gezeurd.
Maar wat is zeuren toch een ongelofelijke luxe vergeleken met echt verdriet.
Krap een week geleden overleed de singer/songwriter Gerry Rafferty. In de jaren zeventig maakte hij een paar –grote- hits. Een ervan, ‘Baker Street’, heeft wat mij betreft het prachtigste intro uit de popgeschiedenis. Een majestueuze saxofoon leidt je het melancholieke liedje binnen.
Rafferty schreef nog een aantal mooie liedjes voordat het erfelijke noodlot toesloeg en zijn toch al grote drankprobleem allesoverheersend werd. Hij raakte zo goed als alles kwijt: vrouw, gezondheid, geluk, creativiteit, you name it.
Succes had hij ook niet meer, echt nodig had hij het niet, want ‘Baker Street’ had hem steenrijk gemaakt.
Op de achterkant van NRC schrijft Frits Abrahams over een van Rafferty’s oudste liedjes ‘Mary Skeffington’, een ode aan zijn moeder. De vrouw die alles op alles zette om de jonge Gerry maar te beschermen tegen zijn gewelddadige alcoholistische vader, en die hij op zijn beurt moed in praat.
Hartverscheurend.
Sometimes life sucks.
Tuesday, January 4, 2011
Patagonische haas
De Patagonische haas, onlangs kwam ie heel uitdrukkelijk langs in mijn gedachten. Volgens de Chinese astrologie is 2011 het jaar van het konijn en/of de haas. Om te beginnen staat dat natuurlijk voor heel veel geluk voor alles en iedereen, maar ook voor interessante mogelijkheden.
Het konijn is schattiger en aaibaarder dan de haas, maar de wat wildere en vrijere geesten onder ons kunnen hun hart weer ophalen aan de haas met zijn voorkeur voor het vrije veld.
Over waarlijk vrije velden gesproken: de Patagonische haas is zo’n beetje het meest onwaarschijnlijke schepsel dat je je kunt voorstellen. Hij heeft hazenpoten, maar een kop die niet aan konijnen, hazen of überhaupt iets knaagdierigs doet denken, eerder die van een mislukte kangeroe. Zo eentje waarbij de verhoudingen tussen de diverse onderdelen jammerlijk zoek zijn geraakt. Hij heeft een bruinzwarte vacht en is niet fraai in de klassieke dierenzin van het woord, maar hij trotseert toch maar mooi het barre Patagonië.
Dierenpark Amersfoort (sowieso een dierenpark met allerlei ontroerende impopulaire dieren zoals de hyena) heeft er een heel stel. Ze zijn zo onooglijk dat ik ze hartveroverend vind. Dieren met karakter.
Wat mij betreft wordt het dus het jaar van de haas, al dan niet Patagonisch. Maar wie wil maakt er het jaar van het konijn van. Ook leuk, toch?
Hoe dan ook, lieve lezers, lezeressen en aspirant lezers; Too Much Ado wenst u een heel goed, gelukkig, gezond, liefdevol en creatief jaar toe!
Het konijn is schattiger en aaibaarder dan de haas, maar de wat wildere en vrijere geesten onder ons kunnen hun hart weer ophalen aan de haas met zijn voorkeur voor het vrije veld.
Over waarlijk vrije velden gesproken: de Patagonische haas is zo’n beetje het meest onwaarschijnlijke schepsel dat je je kunt voorstellen. Hij heeft hazenpoten, maar een kop die niet aan konijnen, hazen of überhaupt iets knaagdierigs doet denken, eerder die van een mislukte kangeroe. Zo eentje waarbij de verhoudingen tussen de diverse onderdelen jammerlijk zoek zijn geraakt. Hij heeft een bruinzwarte vacht en is niet fraai in de klassieke dierenzin van het woord, maar hij trotseert toch maar mooi het barre Patagonië.
Dierenpark Amersfoort (sowieso een dierenpark met allerlei ontroerende impopulaire dieren zoals de hyena) heeft er een heel stel. Ze zijn zo onooglijk dat ik ze hartveroverend vind. Dieren met karakter.
Wat mij betreft wordt het dus het jaar van de haas, al dan niet Patagonisch. Maar wie wil maakt er het jaar van het konijn van. Ook leuk, toch?
Hoe dan ook, lieve lezers, lezeressen en aspirant lezers; Too Much Ado wenst u een heel goed, gelukkig, gezond, liefdevol en creatief jaar toe!
Subscribe to:
Posts (Atom)