Lawaaierige veertienjarigen die voor school naar theater moeten. Een uitdaging voor acteurs, to put it mildly. En een verzoeking voor de overige aanwezigen.
De jonge Utrechtse theatergroep Ponies draait er in ieder geval zijn hand niet voor om. In 2010 maakten ze de voorstelling 'Normaal' in het kader van de manifestatie Niet Normaal in de Beurs van Berlage. Toen kwamen er 2000 jongeren kijken. Wegens het grote succes is nu besloten tot een bescheiden toernee voor een (wat) breder theaterpubliek.
Gisteren kon het zo gebeuren dat ik in Theater Kikker in Utrecht met een heel bateljon scholieren naar 'Normaal' keek.
'Normaal' gaat over de tieners Emma en Milan, hun ouders en hun leraren. Maar ook over verwarring, jezelf zijn (of juist niet), normaal doen of juist niet.
Acteurs Fabian Holle en Mariel Vaartjes spelen met vaart en humor. Ze zetten met een minimum aan middelen, wat tafels en stoelen, een paar kledingsstukken een overtuigend tieneruniversum neer.
Bij vlagen pijnlijk, maar ook scherp en ontroerend. En vooral heel erg grappig en herkenbaar. En dat was goed te merken aan de reacties in de zaal: doodstil en geboeid.
Logisch: de Ponies zijn ongelofelijk goed en dat zie en voel je, zeker als je veertien bent.
www.theatergroep-ponies.nl
Saturday, February 5, 2011
Wednesday, February 2, 2011
Naief, maar vooral dood
De beul legde een paar dagen geleden de strop om haar nek. Niet niet veel later leefde Zahra Bahrami niet meer. Zahra, die zich in 1994 in Nederland vestigde en de Nederlandse nationaliteit aannam, was Iraans en bleef Iraans. Haar Nederlandse paspoort bood haar weliswaar de ondersteuning van goede advocaten en de Nederlandse regering, maar uiteindelijk geen bescherming.
Was ze een drugsmokkelaar, zoals de Iraanse regering ons graag wil doen geloven? Of was ze een naieve, kritische Nederlands/Iraanse vrouw, die het ongeluk had om op het verkeerde moment op de verkeerde plek te zijn? Namelijk net toen er in Teheran volop gedemonstreerd werd tegen de regering.
Misschien doet het eigenlijk niet ter zake. De doodstraf is hoe dan ook barbaars.
Ik denk aan haar dochter die -nietsvermoedend- de telefoon opnam toen er gebeld werd door een journalist van Trouw. Of ze iets wist van de terechtstelling van haar moeder? Want het gerucht deed de ronde dat ze geexecuteerd was...
Doet het terzake dat Zahra in 2003 wegens drugssmokkel een jaar in een Nederlandse gevangenis zat?
Zou ze werkelijk zo dom zijn geweest om nog eens in de fout te gaan? In Iran, een land waarover ze waarschijnlijk weinig illusies had? Het kan, maar het wil er bij mij niet in.
En eigenlijk doet het er niet toe.
De Iraanse regering is cynisch en rucksichtlos genoeg om gewoon een Iranier met dubbele nationaliteit te arresteren en te veroordelen en vervolgens ter dood te brengen. Zahra was het gedroomde slachtoffer: ze had een veroordeling wegens smokkel op haar naam staan (en dat wisten ze in Teheran hoogstwaarschijnlijk) en ze had meegedaan aan de protesten van afgelopen zomer, en ze had een Nederlands paspoort. Bingo.
Neem zo iemand te grazen en je weet dat je heel veel publiciteit krijgt en dat er bij alle kritische Iraniers in het buitenland (met hun radiostations, hun websites, hun tweets) de angst weer goed in zit.
Intimidatie van het zuiverste water, niets meer, niets minder. De achterliggende boodschap is klip en klaar: waag het niet om je met je vaderland te bemoeien, want we pakken je. En hoe.
Was ze een drugsmokkelaar, zoals de Iraanse regering ons graag wil doen geloven? Of was ze een naieve, kritische Nederlands/Iraanse vrouw, die het ongeluk had om op het verkeerde moment op de verkeerde plek te zijn? Namelijk net toen er in Teheran volop gedemonstreerd werd tegen de regering.
Misschien doet het eigenlijk niet ter zake. De doodstraf is hoe dan ook barbaars.
Ik denk aan haar dochter die -nietsvermoedend- de telefoon opnam toen er gebeld werd door een journalist van Trouw. Of ze iets wist van de terechtstelling van haar moeder? Want het gerucht deed de ronde dat ze geexecuteerd was...
Doet het terzake dat Zahra in 2003 wegens drugssmokkel een jaar in een Nederlandse gevangenis zat?
Zou ze werkelijk zo dom zijn geweest om nog eens in de fout te gaan? In Iran, een land waarover ze waarschijnlijk weinig illusies had? Het kan, maar het wil er bij mij niet in.
En eigenlijk doet het er niet toe.
De Iraanse regering is cynisch en rucksichtlos genoeg om gewoon een Iranier met dubbele nationaliteit te arresteren en te veroordelen en vervolgens ter dood te brengen. Zahra was het gedroomde slachtoffer: ze had een veroordeling wegens smokkel op haar naam staan (en dat wisten ze in Teheran hoogstwaarschijnlijk) en ze had meegedaan aan de protesten van afgelopen zomer, en ze had een Nederlands paspoort. Bingo.
Neem zo iemand te grazen en je weet dat je heel veel publiciteit krijgt en dat er bij alle kritische Iraniers in het buitenland (met hun radiostations, hun websites, hun tweets) de angst weer goed in zit.
Intimidatie van het zuiverste water, niets meer, niets minder. De achterliggende boodschap is klip en klaar: waag het niet om je met je vaderland te bemoeien, want we pakken je. En hoe.
Tuesday, February 1, 2011
Arabische lente
Twitter uit de lucht halen? No way!
De Egyptische president/dictator Hosni Mubarak en zijn getrouwen dachten dat ze het Egyptische volk het zwijgen konden opleggen. Mooi niet. De avondklok wordt op grote schaal genegeerd, de politie laat zich niet meer zien en het leger weigert op het eigen volk te schieten. Dus dan maar internet op slot en zo twitteraars dwarszitten. Dus niet.
Helemaal zonder voorbeeld is dit niet: ook in China ging in 2009 in bepaalde regio's de stekker bij internet eruit. Lekker rustig. En super kostbaar: veel van het economisch verkeer loopt ook via de -momenteel afgesloten- digitale routes van het internet. Dus lang zal het niet kunnen duren.
Vanuit democratisch oogpunt is er gelukkig wat op gevonden. De internetprovider XS4ALL gaat oude inbelverbindingen beschikbaar stellen, zodat het nieuws vanuit Egypte toch via internet de wereld in kan. Ook zorgt Twitter voor een speak-to-tweet dienst. Via een buitenlands telefoonnummer kunnen demonstrerende twitterende Egyptenaren hun boodschappen inspreken, vervolgens worden er tweets van gemaakt die via de computer te volgen zijn. 't Is een omweg, maar wel een effectieve. En reken maar dat er gebruik van gemaakt wordt.
De roep om veranderingen, het verlangen naar democratie en de afkeer van corruptie, die in Tunesie leidden tot een volksopstand van ongekende weerga, hebben weerklank gekregen in Egypte. Mubarak zal hoogstwaarschijnlijk -net als zijn Tunesische evenknie Ben Ali- het hazenpad moeten kiezen. Hopelijk zal het geweld beperkt blijven.
Reken maar dat ondertussen in Algerije, Marokko, Libie en in Jordanie de machthebbers de adem inhouden en slapeloze nachten hebben. En wat te denken van hun bondgenoten? Heel pikant immers hoe veel democratische westerse landen zonder enige scrupules decennialang Arabische dictaturen steunden.
Hoe dan ook, onder onze neus wordt geschiedenis gemaakt. Ik moet denken aan de val van de Muur in Berlijn, 1989, maar ook aan het Plein van de Hemelse Vrede in Bejing. In dat zelfde jaar.
Ik hoop op een Arabische lente en een fluwelen revolutie, maar ik hou mijn hart vast.
bron: De Pers, 2 februari 2011
De Egyptische president/dictator Hosni Mubarak en zijn getrouwen dachten dat ze het Egyptische volk het zwijgen konden opleggen. Mooi niet. De avondklok wordt op grote schaal genegeerd, de politie laat zich niet meer zien en het leger weigert op het eigen volk te schieten. Dus dan maar internet op slot en zo twitteraars dwarszitten. Dus niet.
Helemaal zonder voorbeeld is dit niet: ook in China ging in 2009 in bepaalde regio's de stekker bij internet eruit. Lekker rustig. En super kostbaar: veel van het economisch verkeer loopt ook via de -momenteel afgesloten- digitale routes van het internet. Dus lang zal het niet kunnen duren.
Vanuit democratisch oogpunt is er gelukkig wat op gevonden. De internetprovider XS4ALL gaat oude inbelverbindingen beschikbaar stellen, zodat het nieuws vanuit Egypte toch via internet de wereld in kan. Ook zorgt Twitter voor een speak-to-tweet dienst. Via een buitenlands telefoonnummer kunnen demonstrerende twitterende Egyptenaren hun boodschappen inspreken, vervolgens worden er tweets van gemaakt die via de computer te volgen zijn. 't Is een omweg, maar wel een effectieve. En reken maar dat er gebruik van gemaakt wordt.
De roep om veranderingen, het verlangen naar democratie en de afkeer van corruptie, die in Tunesie leidden tot een volksopstand van ongekende weerga, hebben weerklank gekregen in Egypte. Mubarak zal hoogstwaarschijnlijk -net als zijn Tunesische evenknie Ben Ali- het hazenpad moeten kiezen. Hopelijk zal het geweld beperkt blijven.
Reken maar dat ondertussen in Algerije, Marokko, Libie en in Jordanie de machthebbers de adem inhouden en slapeloze nachten hebben. En wat te denken van hun bondgenoten? Heel pikant immers hoe veel democratische westerse landen zonder enige scrupules decennialang Arabische dictaturen steunden.
Hoe dan ook, onder onze neus wordt geschiedenis gemaakt. Ik moet denken aan de val van de Muur in Berlijn, 1989, maar ook aan het Plein van de Hemelse Vrede in Bejing. In dat zelfde jaar.
Ik hoop op een Arabische lente en een fluwelen revolutie, maar ik hou mijn hart vast.
bron: De Pers, 2 februari 2011
Subscribe to:
Posts (Atom)