Volschieten

De dag is nog niet voorbij en ik heb al twee ik-schiet-vol momenten achter de rug dankzij muziek. Eentje heel rustig thuis, al bladerend in de VPRO gids toen ik een foto van Fairouz zag; eentje in de supermarkt tussen de corned beef en de cup-a soup, toen ik James Blake hoorde.

 Over James Blake valt niet zoveel te melden. Bijzonder, dat wel.

Dan Fairouz, alias de Engel van Libanon. ZE komt naar Nederland (een concert in Carre dat al maanden geleden was uitverkocht)! Fairouz is niet alleen een heel mooie vrouw, ze zingt prachtig en is ook nog moedig. Toen elke Libanees met geld het land verliet (er woedde een vreselijke burgeroorlog) bleef Fairouz. Ze stond altijd boven de partijen, zonder haar christelijke achtergrond te verdonkeremanen.
Op YouTube zijn ontroerende zwart-wit filmpjes te vinden met een piepjonge Fairouz, uit de tijd dat Libanon nog het Zwitserland van het Midden-Oosten was. Maar ook dit intens verdrietige passielied, Wa Habibi, zo ingetogen en smartelijk gezongen. En ja, ik moet er altijd weer om huilen.

Coach

Grootspraak, niks meer en vooral niks minder, dat verlangen om illusieloos te schrijven (en te leven). Ik zou willen dat ik het kon: gewoon in het hier en nu leven. Mindfulness schijnt dat te heten. Alles loslaten en dan gewoon de blik op wat er voor je is: HIER! NU! Maar ik kan het niet (mijn blik gaat graag op oneindig) en daarom hou ik mezelf zo vaak voor de gek in plaats van gewoon te accepteren dat het gewoon is wat het is om vervolgens alles op zen-achtige wijze los te laten. Bevrijd te zijn van het heilige moeten, en ja - a la Arnon Grunberg- nieuwsgierig maar illusieloos (= gitzwart wereldbeeld) en opgaand in het moment te leven.

Ik loop altijd wel naar een reden te zoeken om vooral maar mijn verwachtingen en illusies te koesteren; tegen de leegte, voor de gezelligheid en vooral om maar de boel op te pimpen, zodat het nog wat lijkt.
Vroeger heette dat hoop, nu: een reason to believe. Ik zou willen dat ik mezelf daar niet meer mee dwars zat. Dat ik gewoon blij kon zijn met wat er voor mijn neus is. Maar ik zie en voel dingen waar ik bedroefd, ontevreden en gewoon -heel ordinair- stront sjagerijnig van word.

Misschien is de remedie wel heel eenvoudig: neem een coach. Half Nederland is immers aan het coachen geslagen en die mensen hebben toch emplooi nodig? Of zijn ze daarom juist coach geworden: via andermans shit helderheid (mindfullness) in de eigen kop? Zou me niks verbazen.

Misschien moet ik gewoon m'n huis opruimen, het bed verschonen, mijn benen ontharen, mijn werk doen, mijn blog schrijven, mijn WC schoonmaken en inrichten als de allerkleinste galerie van Nederland (compleet met wisselexposities!).
Kan ik ook al mijn vrienden weer eens uitnodigen voor een (openings-)feestje. Gezellig en zoveel werk is dat nou ook alweer niet (een avond?). En wie weet raak ik al plakkend, knippend in een flow. Heb ik en een superspannend toilet en mindfullness. En dat zonder coach! Ik heb er nu al zin in.

Dagsluiting

Ik wil naar bed, maar ik moet nog wat kwijt. Bij deze een dagsluiting over gisteren, vrijdag.

Normaal doe ik op vrijdag niks, behalve uitslapen en lezen (maar dat is onvermijdelijk). Gisteren gebeurde er van alles. Ik had last van een rijk gedachtenleven. Ik realiseerde me opeens dat ik wilde schrijven als Arnon Grunberg. Dat had ik nog niet eerder bedacht. Meestal wil ik schrijven als Gerard Reve of als Jeanette Winterson. Maar nu wist ik het zeker: als Arnon. Het was me namelijk te binnen geschoten dat ik er net zo'n gitzwart wereldbeeld op na hou als hij. Oprah Winfrey zou zeggen: "A lightbulb moment!" En dat terwijl ik met een lekker kopje thee op het balkon zat.
Illusieloos door het leven gaan heeft zo zijn zonzijde.
Zou Arnon misschien wel zeggen.

Verder zag ik een Zeppelin rondjes vliegen boven de stad. Dit is al de tweede Zeppelin die ik zie, de vorige was zeker een jaar of 10 terug. Ook die maakte rondjes boven de stad. Conclusie: dat van die rondjes is dus echt een Zeppelin ding.

En ik ging naar een oude boerderij, ingeklemd tussen snelwegen, Leidsche Rijn en het Muziekcentrum. Magisch (die boerderij). Tussen alle oude spullen, stallen, weilanden en dieren was heel veel kunst. Ik werd er blij van. Helemaal toen een bioloog/bassist/kunstenaar een verhaal hield over hoeveel vogels wel op mensen lijken en vice versa. Hij had ook een installatie gemaakt waar je kon vervogelen. Er waren mensen die weliswaar in mensenvorm bijvoorbeeld een winterkoninkje of pimpelmees werden (of bleken te zijn). Mij lukte het niet, tijdens het vervogelen moest ik zo nodig M. bellen en dan kun je nog niet eens een duif in Amsterdam worden. Ik ga het morgen nog maar eens proberen, ook al omdat het dan de laatste dag is van Stalles zoals dit project heet.

Na een snelle busrit kwam ik volkomen vekleumd thuis. Knapte erg op toen ik bij het Oog op Morgen Aloe Blacc  hoorde met "I need a dollar". Leuk liedje. Heb hem 2 maanden geleden live gezien. Het concert was gezellig en kabbelde wat voort maar wel met een swingende band en twee zeer relaxte rasta's op conga's die perfect getimed telkens net op tijd ophielden met keten, kletsen en lachen om weer een lekkere roffel te geven. M. en ik vonden het desondanks wel allemaal wat veel van hetzelfde, een tikkeltje saai. Alsof Aloe onze gedachten had gelezen gooide hij het tijdens een toegift over een geheel andere boeg en bracht hij een intense en doorleefde versie van "Billy Jean" (ja, die megahit van Michael Jackson) die zorgde voor kippenvel.

En dan vergeet ik te zeggen dat ik gistermiddag ook nog heel nuttig heb doorgebracht met aandacht besteden aan de niet te stuiten opmars (sinds twee decennia) van het lettertype Arial ten koste van de oudere Helvetica. Zittend op mijn balkon was opeens de vraag of Arial nou wel of niet mooier is dan de Helvetica van groot belang. Dat is niet echt een eigen idee. Ik had een keer gelezen dat Douglas Coupland, een favoriete schrijver, een soort oorlog voerde tegen de Arial. Hij vond het grofgezegd een poorman's Helvetica, een rip off. En daar is wel wat voor te zeggen.

De kwestie Helvetica ging helemaal met me op de loop: bevriende grafisch vormgever opbellen, internet checken. Een digitale quiz invullen: haal je de Arial cq. Helvetica eruit (ik had er 18 van de 20 goed!) enz. Uiteindelijk heb ik de fontometer ontdekt: daarbij kun je letters aanklikken en krijg je links in zwart de betreffende letter in Arial en rechts in rood in Helvetica. See for yourself, ik heb mijn conclusies getrokken.

En eigenlijk wil ik NU gewoon naar bed. Maar het liefst zou ik nu een Arnon Grunbergachtige opmerking uit mijn mouw schudden, zoiets: Ze vindt het een geruststellende gedachte dat slapen de kans op het maken van fouten aanzienlijk vermindert.

Leuk geprobeerd toch, bovendien: niet geschoten is altijd mis & oefening baart kunst.

Weltrusten.

Pippa & Silvia 2

Wit is de kleur van onschuld. Wit is ontwapenend.
Pippa Bacca en Silvia Moro, twee Italiaanse kunstenaars besloten begin maart 2008 om als bruiden gekleed, dus in het wit, van Milaan naar Jeruzalem te liften. Een onderneming die je zowel naief als origineel zou kunnen noemen.

Het wit en het bruidskleed zou onderstrepen dat ze volledig vertrouwden op de goedheid van anderen. Drie weken lang reisden ze van hot naar her in de Balkan. Toen besloten ze om uit elkaar te gaan en om elkaar later te treffen in Ankara.

Enige tijd werd er niets meer vernomen van Pippa. In april 2008 werd haar lijk gevonden in een Turks grensstadje. Ze was vermoord en verkracht. Haar moordenaar werd niet veel later aangehouden, toen hij probeerde met haar mobieltje te bellen. In zijn huis werd haar bruidsjurk gevonden.

Pippa & Silvia 1

Pippa Bacca en  Silvia Moro tijdens hun kunstproject  'Brides on Tour', 2008

Papier, tijdschriften, flyers, kaarten, schriften en kranten. Ik word er altijd blij van. Nergens knap ik zo van op als van vers drukwerk. De letters, de foto's, de plaatjes en natuurlijk de geur van inkt. Heerlijk.

Eens in de zoveel tijd worden de enorme stapels papier kritisch doorgelopen en dus bekeken en gelezen. En zo  kwam ik een folder  tegen van de voorstelling Brides for Peace, gebaseerd op het kunstproject van 'Brides on Tour' van de Italiaanse kunstenaars Pippa Bacca en Silvia Moro. 

Heel bijzonder maar ook heel triest. Morgen meer.

  

                                                          

              

Vijver

Indoor aquatic garden, ontwerp Benjamin Graindorge, Duende

Een balkon, leuk. Maar dit wil ik dus ook, wat geweldig, een vijver in huis en nog wel met waterlelies! Voor de design fetishisten onder ons: dat bankje rechts is een ontwerp van Charles en Ray Eames, het hoort bij hun beroemde stoel. De herkomst van de afgebeelde boeken is helaas onduidelijk.

Vrij

Vanochtend nam ik de vrijheid om in mijn blote kont door het huis te lopen.  Ondertussen luisterde ik naar Radio 1. Ik hoorde over de Wet Openbaarheid van Bestuur. Met deze wet in de hand kun je (als journalist maar ook als prive persoon) achterhalen welke overwegingen hebben gespeeld bij ambtelijke besluitvorming. De wet trad in de jaren tachtig in werking en was toen buitengewoon vooruitstrevend. Met de loop der jaren is de wet stapje bij beetje uitgehold. En dat proces gaat verder, als het aan minister Donner ligt.

En hoewel ik God op mijn blote knietjes dank dat ik hier mag wonen, leven en werken (dat had voor het zelfde geld ook Syrie, Darfur of Myanmar kunnen zijn), zit dit me wel dwars. Net zo goed als er volgens Bits of Freedom  in Nederland in 2009 per dag evenveel telefoontaps waren als in de Verenigde Staten gedurende een heel jaar. Dat geeft te denken.

Geweldig al die vrijheid, maar vooral iets om erg zuinig op te zijn en vooral niet al te makkelijk uit handen te geven.

Vier mei

Vier mei, 's middags loop en fiets ik in het centrum van Rotterdam. Wat ik al sinds jaar en dag weet laat ik nou eens tot me door dringen. Bij elk nieuw stukje centrum stel ik me voor dat er ooit een echt oud gebouw stond. En dan zie ik het: veel moderne stukken, af en toe een oud huis of een blok huizen.

Ik stel me de puinhopen voor, het geluid van de inslaande bommen, de vuurzee, het panische geroep van mensen, de stank, op die 14e mei 1940 in Rotterdam.

En ik verbaas me over de vanzelfsprekendheid van deze zonnige en ongecompliceerde 4e mei 2011, wat een voorrecht om hier te leven.

Ceaucescu

Wakker worden met de radio aan. Wereldnieuws (eindelijk, na die 'vluchtige kus' van Kate en William): Osama Bin Laden dood. Het heeft zo iets abrupts en absurds. Het lukt me niet eens om er opgelucht over te zijn.

Er zijn alleen maar vragen: wie? wat? waar? wanneer? hoe? In eerste instantie alleen maar uitroeptekens in het nieuws en dito commentaren. Osama dood! Wereld veiliger! Massamoordenaar om het leven gebracht!

Later komen de antwoorden, maar blijven ook de vragen. Waar blijven de reacties uit de Arabische wereld (ben heel benieuwd naar de berichtgeving van Al Jazeera)? Waar is het gebeurd (Pakistan, niet ver van Islamabad, in Abotabad, een garnizoensplaats?!), wie hebben het gedaan: Amerikanen. Hoe is het gebeurd: schot door zijn hoofd. Wat is de rol van de Pakistaanse regering? Onduidelijk. Hoogstwaarschijnlijk hadden ze weet van Osama's verblijfplaats. Maar even goed moet er overleg zijn geweest tussen de geheime diensten van Pakistan en de VS. Waar is zijn lijk nu? In zee gegooid (ligt Abotabad aan zee??). Zijn er foto's die die ronde doen. Ja, een ervan is in ieder geval gefotoshopt, dus die is te boycotten. Zijn er getuigen? Er was in ieder geval een Pakistaanse twitteraar vlak in de buurt die in al zijn naieviteit de hele opmaat van het gebeuren heeft gevolgd: hoe hij een helikopter hoorde, hoe hij knallen hoorde en vervolgens het nieuws. En vervolgens met de droge conclusie kwam: Here goes the neighborhood!

Op de radio commentaren. Is de wereld veiliger geworden? Lijkt me (en met mij velen) niet. In New York blije mensen op straat. In een gesprek tussen Max Westerman en Twan Huys (beiden ex verslaggevers vanuit NYC) blijken ze allebei opgelucht. maar Twan vraagt zich ook af of het niet de voorkeur heeft om iemand als Bin Laden te berechten. Na enig wikken en wegen komt hij tot de conclusie: nee. Ik sluit me bij hem aan. En denk aan Ceaucescu.