Adore

Hoop

Ik heb een schuldig genoegen: Ik ADORE kijken 's  avonds laat infomercials. Ik ook! Ik ook! Je weet wel, de echt cheesy degenen die beloven  om je leven te transformeren. For only three easy payments of $19.99 or whatever.  Voor slechts drie eenvoudige betalingen van 19,99  dollar of wat dan ook. Voor dat vastgoed cursus of dat de oefening machine  of dat het verse sap maker of dat gevoel van  eigenwaarde seminar. Only three easy payments, stel je voor: slechts drie  (zegge en schrijven 3!) gemakkelijke betalingen! En dat slechts 12 minuten (easy zat: gewoon tot  720 tellen) per dag. Hell, I worked for YEARS, ik al jaren doen op de  conventionele manier en kreeg nergens. Maar u zegt dat voor slechts 12 minuten per dag, ik  kan worden Superman Rockstar guy? JA, JA, JA:  POSITIEF DENKEN! Net als de lachende actoren in de schraal skimpy gym  kleding in uw informercials? You know, weet je wel weet je niet, degenen die  nam de baan, omdat ze dacht  dat het zou een springplank voor hun carrière als  serieuze tv-persoonlijkheden zijn?  Met dank aan Hugh MacLeod en de vertaalmachine van  Google.  Vervelen is zóóó 2010.

Tom & Jonathan

.

Dat was erg lekker wakker worden met die fijne viriele stem van Tom Jones, gelukkig wel met een stichtelijk lied. Niet veel later klonk Jonathan Jeremiah. Ruim veertig jaar jonger dan Tom, maar met een zelfde type stem en zelfde soort liedjes (nou ja, zoals Tom ze zong een jaar of 20 geleden).

Radio 1 zette echt haar beste beentje voor. Tom draait natuurlijk wel een stuk langer mee, en Jonathan heeft de onhebbelijke gewoonte om zijn liedjes te voorzien van clipjes die een soort fake super 8 nostalgie moeten overbrengen. Nostalgie naar een tijd dat hij er nog niet eens was, get a life! Erg kitscherig dus, en nog wel op de verkeerde manier. Maar dan weer: die stem, die stem (maar net niet Tom).

Geen idee waarover ik het heb? Oordeel zelf:
Jonathan versus Tom.

Maria Vaart

Maria Vaart is de naam van een theatervoorstelling waar ik naar toe wil. Een bekende doet er aan mee en ik heb nog nooit een stuk van hem gezien, vandaar.

Helaas is er een kink in de kabel: de plaats waar Maria Vaart te zien is, is Rijkevorsel. Nu ligt Rijkevorsel niet zo ver van Breda en zou het niet al te moeilijk zijn, zou je denken, om van Breda naar Rijkevorsel (of voor mijn part een plaats in de buurt) te geraken. Vergeet het maar.

Volgens een met veel heisa opgezochte lijnkaart van Veolia (de vervoerder van Brabant) zou er zelfs een spoor liggen tussen Breda en Brecht (niet ver van mijn bestemming). Maar verder is er niks te vinden op internet. Elke officiele reisplanner geeft nul komma niks als je ook maar 1 cm over de grens wil. Maakt niet uit van welke kant je het benadert, vanuit Belgie, vanuit Nederland. Het is lood om oud ijzer. Blijkbaar is de filosofie dat locals er van zelf wel achter komen hoe je bijvoorbeeld van Hulst in Antwerpen terecht komt met de bus. En dat de rest van de wereld daar niks mee te maken heeft.

De enige opties die er zijn voor een sul als ik zijn die met veel te dure internationale treinen. Op spitstijden betaal je voor een enkeltje Antwerpen iets van 54 euro!! Neem je de trein naar Mechelen dan ben je veel en veel minder kwijt. Heel raar, want Mechelen is een stuk verder.

Kan iemand me uitleggen waarom dit zo is? Waarom zijn internationale treinen zo ongelofelijk duur, waarom zijn vluchten binnen Europa (behalve als ik wil vliegen, dat dan weer wel) zo ongelofelijk goedkoop? En wat heeft dit alles te maken met een Europa dat en verenigd en duurzaam wil zijn?

Ik begrijp het niet.

Maria Vaart

Beeldschone boekenkast

Boeken, boeken en nog eens boeken. Boeken zijn de enige impulsaankopen die ik mezelf toesta. Een tientje uitgeven voor een T-shirt geeft me een schuldgevoel, maar vele tientallen euro's besteed aan boeken doen me dansen (als ik dat zou kunnen). Helemaal als het boeken voor anderen zijn.

Hoe meer boeken, hoe groter de vreugd en hoe nijpender de vraag waar ze te laten. In de praktijk komt dat neer op een stevige en dus dure boekenkast. De ervaring leert namelijk dat goedkoop duurkoop is. Een boekenkast is helaas zelden of nooit beeldschoon. De schoonheid zit 'm meestal in de inhoud. Een enkele keer valt je oog op de uitzondering die de regel bevestigt.

Boekenkast Veliero uit 1939/1940 , ontwerp Franco Albini, opnieuw in productie genomen bij Cassina.

Of je ziet een boekenkast die zo inventief is, dat je direct wil gaan verhuizen en verbouwen.

Staircase bookcase, Levitate Archtecture & Design Studio, London

Makkelijk zat: gewoon de loterij winnen.

Banjo Man

Retro, je kunt je kont niet keren of iets blijkt retro te zijn, of het nu gaat om een theezeefje, LP's of een multomap. Stuk voor stuk prima voorwerpen die niet zozeer retro zijn maar gewoon oud en goed. Retro is eerder allerlei oude muziek die gerecycleerd wordt met wisselend resultaat. Aan de haal gaan met een muziekstijl van vroeger op geheel eigen wijze en dan ook nog talent hebben...
't Is niet veel mensen gegeven. Amy Winehouse beschikte over die gouden combinatie.

Van C.W. Stoneking kan hetzelfde gezegd worden. Stoneking, een dertiger, groeide op in Australie, en moet al als kind de meest waanzinnige blues gehoord hebben. Toen ik vanmiddag naar de radio luisterde (Radio Belgie Een, veel leuker dan de Nederlandse radio) zorgde hij voor een echt opveermoment.
Wat is dit? Waar kan ik dit vinden? Staat het op YouTube?
Het klonk oud, intrigerend en pakkend. Alsof ik begin vorige eeuw in de Mississipidelta in een cafe was beland. Een beetje Tom Waits meets The Banjo Man. Die moet ik zien! En raad eens: 8 oktober a.s. treedt hij op in Tivoli/De Helling. Dat zou wel eens een heel bijzondere avond kunnen worden.

Ali's handen

Je hebt ze, kinderen die altijd en overal aan het tekenen zijn. Gewoon omdat tekenen hun lust en hun leven is. Ik stel me voor dat de Syrische Ali Farzat zo'n jongetje is geweest. Zo'n type dat op school de lachers op zijn hand krijgt met z'n treffende spotprenten van leraren.

Farzat is inmiddels 60 en een gevierd cartoonist in het Midden-Oosten. Farzats talent viel ook hier op; in 2002 kreeg hij de Prins Clausprijs voor zijn maatschappijkritische tekeneningen, bovendien publiceerde hij in bekende internationale kranten zoals de Guardian. Zoals wel meer kunstenaars in dicataturen was hij zeer bedreven geworden in het omzeilen van de censuur. Zijn werk ging dan ook nooit over specifieke personen, maar over zaken als corruptie en bureaucratie. Zo liet hij decennia lang mensen grinniken en stak hij hen een hart onder de riem.

Tot afgelopen nacht. Toen werd hij in Damascus ontvoerd door gemaskerde en gewapende leden van de veiligheidsdienst en de pro-regeringsmilities. Na urenlang te zijn geslagen, waarbij hem de handen werden gebroken, werd hij uit een auto gegooid.
Zal hij ooit weer kunnen tekenen?

Bron: NRC Handelsblad, 25 augustus 2011.

Huppelen en herzien

Woorden die op de bladzijden lijken te huppelen, bizarre associaties en een wereld waarin de ene theepot Haas heet en de andere Poes. Welkom in het universum van dubbeltalent Charlotte Mutsaers. Sinds een paar uur ben ik in het bezit van haar boek 'De Markiezin'.

Komende zondag moet ik het en gelezen en er liefst ook nog een afgewogen en doorwrochte mening over hebben geformuleerd. En daar heb ik de pest over in: ik wil dit voor mijn plezier lezen.

Nu voelt het als corvee. De keerzijde van het besluit -jaren geleden genomen- om deel uit te maken van een leesclub. Misschien zijn sommige besluiten aan herziening toe.

 Zelfportret Charlotte Mutsaers

Fiets en vader

Fiets en vader, voor de 12 jarige Cyril horen ze bij elkaar. De fiets heeft hij ooit eens van zijn vader gekregen en zowel de fiets als de vader zijn weg. Cyril zet alles op alles om via zijn fiets vooral maar zijn vader terug te krijgen.

Cyril is de hoofdpersoon in Le gamin au vélo, de nieuwste film van Jean-Pierre en Luc Dardenne. Zoals in alle films van de Dardennes (La Promesse, Rosetta) speelt ook dit keer het verhaal zich af in een weinig glamoureus Wallonie en slagen de broers erin om je diep te raken. Cyril is geen schattig jochie, maar een getergd kind dat zich door het leven heen vecht en om zich heen slaat. Zijn verbetenheid en loyaliteit aan zijn vader zijn pijnlijk om te zien, vooral omdat die vader niks met hem te maken wil hebben. 

Iets wat des te harder aankomt omdat de Dardennes  zo kaal  en dicht op de huid filmen. Uiteindelijk lijkt het toch allemaal goed te komen. Want, zo suggereert het einde van de film: kinderen beschikken over een enorme veerkracht. Je hoopt het zo.

Morning Pages

Julia Cameron heeft mijn leven veranderd. Sinds ik jaren geleden The Artists's Way las, kan ik niet wakker worden zonder aan de Morning Pages te denken.

Cameron gelooft heilig in -dit klinkt heel zweverig- in de helende kracht van creativiteit. Om die los te maken, en om daar een prioriteit van te maken, heeft ze een heel krachtig wapen/middel ontwikkeld. De Morning Pages. Dat betekent dat je, zodra je wakker wordt een ding doet (afgezien van even plassen, dat spreekt): je pen pakken en 3 bladzijden schrijven. Gewoon schrijven, wat je op je hart hebt, ongecensureerd, met taal- en interpunctiefouten. Niet teruglezen. Maar met een doel: keep your hand moving. En dat elke dag.

Bij tijd en wijle haat ik mijn morning pages, maar ze helpen me ook op weg naar de vervulling van mijn droom. Hard werken, dat wel.

De kracht van goede voornemens

Ben vandaag aan een artikel begonnen 'De kracht van goede voornemens'. Ik wil een stuk schrijven over 'The Happiness Project' van Gretchen Rubin. Het gaat over de maakbaarheid van geluk door het stellen van doelen (voornemens) en discipline.
Het leuke van Rubin is dat ze net zo klunzig is als de meesten van ons. Bovendien kan ze goed schrijven, is ze eerlijk en neemt ze zichzelf niet al te serieus.

Ben benieuwd of ik a) er in slaag om een goed artikel ervan te maken (ca. 2.000 woorden) en b) om het te verkopen.

Want meer schrijven en daar geld mee verdienen, dat is mijn goede voornemen.

Chuck was here!

Op weg van Rotterdam naar Lowlands nam de Amerikaanse schrijver Chuck Palahniuk vanmiddag ruimschoots de tijd om ook fans in Utrecht zijn undivided attention te schenken. Als jarenlange fan kon ik me dat buitenkansje niet laten ontgaan. Dus stond ik ruim een uur in de rij bij een grote boekhandel in het centrum van Utrecht.

Ik had gehoopt dat Chuck zou voorlezen uit zijn nieuwe roman ''Damned'. Optredens van Chuck zijn namelijk berucht: mensen die flauwvallen, overgeven, wegrennen. Ik anticipeerde erop dat in Nederland het waarschijnlijk niet zo'n vaart zou lopen. We denken wel dat we met z'n allen heel goed Engels spreken en lezen, maar er ontgaat ons (in ieder geval mij) veel, zeker als het voorgelezen wordt.

Maar nee, Chuck beperkte zich tot het met soepele pols signeren van vele, zeer vele boeken, praatjes maken met iedereen, mensen een hand geven, met een grijnslach poseren. My goodness, the man is a real pro! Wat een engelengeduld en dat voor iemand wiens laatste boek 'Damned' heet!

Toen ik eindelijk aan de beurt was (ik had gelukkig al het een en het ander in 'Damned' kunnen lezen) wilde ik eigenlijk alleen dat hij signeerde en er het onderstaande bij schreef. Ik dacht dat ik origineel was, mooi niet. Bookstore St. Helens is op hetzelfde idee gekomen.

Voor zover ik het gelezen heb, is 'Damned' een vintage Palahniuk! WOW!

Afgeknapt

Leren door doen of leren door uitleg. In Wild Mind legt Nathalie Goldberg uit dat er twee manieren van leren zijn. Als je leert door doen, merk je dat een uitleg je vaak ontgaat. Niet uit desinteresse, maar omdat de woorden gewoon niet aankomen. Om te leren moet het in je systeem gaan zitten, in je handen, je hoofd en je hart. En dat betekent doen, of het nou om schrijven of om het plakken van een lekke achterband gaat.

Sinds ik dit weet kan ik beter plaatsen waarom ik in bepaalde leersituaties ben afgeknapt. Bij een schriftelijke cursus schrijven moest ik een stukje ter introductie schrijven over mezelf. Ik vond het flauwekul en schreef iets uitdagends. Zo van: ik vertel niet over mezelf, want dan -lieve juf of meester- plaats jij me direct en daar pas ik voor. In plaats van dat de meester (ene meester Jos) de uitdaging aannam en me in zijn reactie nog eens lekker prikkelde, kreeg ik opmerkingen dat ik in het vervolg mijn teksten in lettertype Times Roman, 10 punts, moest inleveren. Dat stimuleerde echt, maar niet heus.

Ik heb het niet meer opgebracht om iets aan die cursus te doen.

Wilde Geest

'Wild Mind', wilde geest, zo heet het boek van Nathalie Goldberg dat ik nu aan het lezen ben. De wilde geest is niet een soortement alle kanten opstuiterende monkey mind, maar de vastbesloten kop van iemand die maar een grote wens heeft: schrijven.

Nathalie Goldberg is een stimulerende gids in schrijfland. Ze zeurt niet over interpunctie, en allerlei technische flauwekul (daar houden taalbeheersers zich onledig mee), maar heeft het over het belangrijkste van schrijven: 'keep your hand moving'. En verder over essentiele zaken als het jezelf toestemming geven om te mogen schrijven, jezelf accepteren, de eenzaamheid van het schrijven, en de plicht om al schrijvende specifiek te zijn.

Een goede leermeester dus.

Leermeesters

De laatste tijd denk ik veel aan de mensen die leermeesters voor me zijn (geweest). Mensen die genereus en gracieus bereid zijn om hun kennis en kunde aan mij en anderen over te dragen. En meer dan dat, zoveel meer.

Piet Heil en Boris Berkhout van de School voor de Journalistiek, Chris Houtman op Schrijversvakschool 't Colofon en Stefan Perceval afgelopen zomer tijdens de Zomeracademie, heel hartelijk bedankt!

Wat ze allemaal gemeen hebben is dat ze zelf nog steeds leren en daar plezier aan beleven. Ik denk met warmte aan ze en voel me zo door hen geinspireerd.

'Er gewoon te zijn, het moeilijkste dat er is.'

Stefan Perceval

Nachtrust

Nee, nee, nee, geld maakt niet gelukkig, bezit is niet alles. Allemaal waar. Maar ik knapte toch wel heel erg op van deze aankoop. Lang leve de Hema!

Nu nog slapen als een roosje en gezond weer op.

(voor de annalen: die kat is niet van mij en mijn dekbed is nog leuker, namelijk blauw).

Goud in de mond

Vanacht 2 1/2 uur wakker gelegen. Nu lijken in bed in het donker, vooral als de slaap uitblijft, minuten uren. Maar ik heb echt op de klok gekeken op gezette tijden en ja het waren toch  echt uren.

Nam een wijs besluit: nadenken, niet piekeren. En dat is me aardig gelukt. Toen het nog donker was heb ik vol aandacht gekeken naar de maan die af en toe achter de wolken te voorschijn kwam. Mooi, al had ik liever geslapen.

Alles bij elkaar toch lekker vroeg op, al geschreven en terwijl de rest van Nederland hardhandig uit de slaap gehaald wordt door de wekkerradio ben ik al aan het bloggen en luister ik naar the year of the cat

Een morgenstond met goud in de mond is misschien wat overdreven, maar ik ben eigenlijk best tevreden.

Anders

Maanden niet geblogt. Me een slag in de rondte gewerkt, dat wel. Uitgeput, boos en verdrietig. Vervolgens een conclusie: het moet anders. Typisch: ik schrijf per ongeluk 'moed'.

Inmiddels een hele goede vakantie achter de rug, en vlak voor alle hectiek werkelijk losbreekt, spot vriend P. dit op een muurtje bij de ingang van Albert Heijn aan de Damstraat in Utrecht:

Verander, verander

Meer in jezelf

Minder in een ander

Twee maanden niet bloggen, dat laat ik me niet nog eens overkomen, over veranderen gesproken.