Jean Paul

De punttieten van Madonna kende ik al en van de man die ze ontworpen heeft, had ik gehoord. Maar ik vond niet zo gek veel van Jean Paul Gaultier, de ontwerper.

De oer-punttiet, gemaakt door de kleine Jean Paul

Vandaag is dat met een grote klap veranderd! Want, geloof me maar, Jean Paul Gaultier is GEWELDIG. Wat een creatieve, speelse, gelukkige, vrije, grote geest is dat!

'Ik respecteer individualiteit en ik ben dol op alles wat anders is, 

ik mix, verzamel, verdraai en combineer verschillende codes, 

verleden, heden, hier, daar, mannelijk, vrouwelijk, opvallend, 

eentonig: het bestaat allemaal naast elkaar.'

                                                                      Jean Paul Gaultier

C. had me meegenomen naar de Kunsthal in Rotterdam. Daar is tot 12 mei de tentoonstelling 'The Fashion World of Jean Paul Gaultier, from the sidewalk to the catwalk'. Samen hebben we ons vergaapt aan de prachtige, geestige, sexy kleding van Gaultier. Ik had het gevoel dat ik beurtelings rondliep op een knettergek, supergaaf feest en dan weer in een kleurrijke snoepwinkel.

Veel prachtig gemaakte kledingstukken, die met veel humor gecombineerd waren met de meest uitzinnige accessoires en aparte details, waardoor het geheel adembenemend was. Soms glam, dan punk, dan ethnisch, dan goth, soms chique, dan totaal over the top. Wat een vrijheid, wat een schoonheid, en wat een levenslust! Jean Paul, je t'aime! Gelukkig ben ik in goed gezelschap.

Hier word ik dus heel hebberig van, zo mooi...

Kroningslied

Ik heb het nog steeds niet in zijn volle omvang/glorie durven te beluisteren, het gewraakte -dood getwitterde- kroningslied van John Ewbank c.s. Het is een keer terwijl ik in halfslaap verkeerde op de radio langsgekomen. Dat ik er niet direct klaar wakker van werd zegt iets over de kwaliteit, waarschijnlijk niet echt goed. Eigenlijk is het hele gebeuren te stompzinnig om zoveel woorden aan vuil te maken.

Het enige goede er aan is, is dat het creativiteit losmaakt. Soms betekent dat recycling, soms komt het uit een heel overwachte hoek:

 

Allard en Huib, twee Utrechtse studenten, maakten 'Je bent een koning'. Studentikoos en grappig, een onverwacht groot succes. En luister eens naar deze coryfee van weleer, Paul van Vliet. Smaakvol en kleinkunstig: 

En dan de afdeling recycling. Natuurlijk krijgt bijna iedereen van boven de dertig, die nog niet volledig cynisch is, het altijd een beetje warm bij het horen van 'Vijftien miljoen mensen'.  Het reclamedeuntje met hitpotentie van de inmiddels ter ziele gegane Postbank, dat halverwege de jaren negentig door Fluitsma en Van Tijn werd geschreven. Vanuit dat sentiment hebben een aantal BN'ers onder de hoede van SBS6 een eigen versie gemaakt, het heet nu 'Koningin van alle mensen'. Kijk en luister zelf:

Ook gerecycled, maar onbekend, het volgende toch wel erg schattige kroningslied, uit 1992 van Willem Wilmink en Harry Bannink. Ooit gemaakt voor Klokhuis en onlangs in een nacht tijd (!) van animaties voorzien door Hakim Traida. Erg lief: 'Ik maak voor jou een andere kroon'.

Hoe mooi en schattig ook, een meezinger is het niet bepaald. Daarvoor hadden ze natuurlijk direct Fluitsma en van Tijn moeten inhuren, dan was er heel wat minder gescholden op de sociale media en kende heel Nederland het koningslied al lang uit zijn/haar hoofd...

Blauwkapel

Vorige week barstte het feest van de Vrede van Utrecht los boven de A2 met Junkie XL en het Metropole orkest, om maar een paar klinkende namen te noemen. Gisteren was er een stuk bescheidener vervolg met de Linie in Lichterlaaie op Fort Blauwkapel. Ik vind forten fascinerend, dus op stap.

 

Ik was nog nooit op Fort Blauwkapel geweest, maar wat is dat mooi en bijzonder. Ik wist niet dat er een heel schattig woonwijkje is (waar ik zo zou willen leven) en een zo mogelijk nog schattiger kerkje. Het is echt een wereld op zich, dat was toen zo, toen er soldaten gelegerd waren en op de een of andere manier is dat nog zo.

Het gekleurde licht maakte het allemaal nog wat sprookjesachtiger en magischer.

De brief

Dit schilderij van Vermeer was mede de inspiratiebron voor het onderstaande verhaal. Ik vind het zo'n mooi en teder tafereel. Er staat vast iets bijzonders in die brief.

 

Ma staat bij het raam en leest een brief. De zon schijnt door de vitrage naar binnen. Verder alleen het tikken van de klok. Af en toe veegt ze een lok uit haar gezicht. Ze vouwt de brief dicht, steekt ‘m in haar bloes, op haar hart, en kijkt me aan: 'Je pa'. Voor het eerst in lange tijd heb ik het gevoel dat de wereld weer klopt. 

De afgelopen drie jaar ging ik met mijn jongere en oudere zus af en toe met de trein van Amsterdam naar Gouda, naar pa. Het waren moeizame bezoeken. Ma zwaaide ons altijd uit. Als we weer terug waren luisterde ze minzaam naar onze verhalen. Hoe er steeds meer auto’s in het grote huis stonden, en klanten voor reparaties kwamen. Hoe pa onlangs een jongen in dienst had genomen. Goed nieuws leek haar toch altijd wat blijer te maken.

We hadden ons tijdens de oorlog zo verheugd op de bevrijding, dat we ons niet konden voorstellen hoe ontwrichtend de vrede zou kunnen zijn. Ik had pa vaak geholpen en zag hoe de garage nu leger en leger werd. Hoe pa ’s avonds de boeken uitvlooide en soms met zijn handen in zijn haar zat in de werkplaats. Die, net als hij, steeds stiller en donkerder werd.

Pa had het altijd het heerlijk  gevonden om ma te kietelen, te porren of om een arm om haar heen te leggen. Dat gebeurde allemaal niet meer. En hij vond het geweldig om haar voor de gek te houden. Natuurlijk kende ma al zijn geintjes, maar ze speelde het spel met volle overgave mee. Ik kon me al lang geen gelach meer herinneren. 

Op een dag ving ik iets op dat ik niet kende. Ik hoorde pa zijn stem verheffen:‘Ik ben hier de man, ik zorg voor het geld!’ ‘Maar het lukt niet’, ging mijn moeder er rustig tegenin. Ik deed een stap naar voren en kon zien hoe hij haar wegduwde. Vervolgens de trillende stem van mijn moeder: ‘Als je mij te na komt, ben ik weg.‘ Ik hoorde iets zwaars vallen. En zag mijn moeder weglopen.

In de verte leek iets breken. Mijn vader lag op de grond, zacht schokte zijn lijf. Ik durfde niet naar hem toe te gaan.

Drie dagen later verhuisde ma met ons naar Amsterdam. Ze ging werken als coupeuse, dat had ze ook voor haar huwelijk gedaan. Ik en mijn zussen deden of het zo goed was. Af en toe zeiden we tegen pa dat we hem misten. Soms vroeg hij hoe het met ma ging.

 

Ma kijkt me aan, ze pakt de brief uit haar bloes en werpt er een blik op. ‘Gaan we weer naar pa?’ Ze knikt en zegt: ‘Soms moeten mensen elkaar loslaten zodat de liefde weer haar weg kan vinden. ‘ 

Koffie verkeerd

Eigenlijk ben ik helemaal niet zo gek op koffie. Geef mij maar thee, tenminste thuis. Mooie, geurige en krachtige zwarte thee, niet in zakjes maar als losse blaadjes.

Toch merk ik dat ik steeds meer buiten de deur koffie drink. En met steeds meer genoegen. Om te beginnen is de koffie buiten de deur steeds vaker echt lekker (nee, ik heb het niet over al die maffe, veel te dure, niet echt smakelijke aanstelkoffie van Starbucks). En zijn er steeds meer plekken in de stad waar je voor die prima koffie heel goed terecht kunt. En last but nog least is een afspraak om samen ergens koffie te gaan drinken zowel gezellig als efficient.

Samen twee koppen koffie (of voor mijn part kruidenthee) drinken kost je maximaal anderhalf uur, dat is een leuke, maar niet ontwrichtende, onderbreking van wat je ook aan het doen mocht zijn. En een prima alternatief voor hetzij een lang telefoongesprek, hetzij een avond doorzakken in de kroeg. Je hebt elkaar weer gezien terwijl je ook nog energie over hebt voor een heleboel andere leuke/nuttige dingen. Een avond in de kroeg duurt namelijk per definitie te lang, kost je klauwen met geld ('Alcohol maakt meer vrienden dan je lief is') en heeft altijd als risico dat je schandelijke, gevaarlijke of ronduit onoverzichtelijke dingen hebt gedaan/gezegd/beloofd. En dan heb ik het nog niet over de kater de volgende dag.

Zet dat eens af tegen het rustige, betaalbare en o zo hippe alternatief van de barista en de keuze is snel gemaakt. Lang leve koffie verkeerd!

Vergeet-mij-niet

 

Gisteren gezien en gekocht, zo mooi, zo melancholiek. Moet aan droevige, prachtige muziek denken, maar vooral aan verlies en gemis: When I am laid in earth, Dido's Lament van Purcell, gezongen door Andreas Scholl.

Margaret Thatcher (1925-1913)

Nee, mijn held was ze niet en sympathiek vond ik haar ook al niet, maar geestig was ze af en toe wel:

'Being a leader is like being a lady,

if you have to go around telling 

people you're one, 

you aren't.'

Margaret Thatcher, RIP

P.S. Ik denk dat het de zinsnede 'go around telling people' is die ik zo onweerstaanbaar grappig vind, ik zie er direct een filmpje bij, een beetje Spitting Image-achtig.

Amelisweerd

Dat was wat, is het eindelijk lente, moeten we allemaal naar Amelisweerd om te protesteren! Wat een straf. De opkomst viel, zacht gezegd, wat tegen; krap tweehonderd tot driehonderd man/vrouw/kind/hond. Gelukkig was het meer dan heerlijk weer, is er her en der wat leuke horeca in Amelisweerd en zo werd het al bij al toch nog heel gezellig, demonstreren 2.0. Vraag me wel af of het iets zal uithalen en daar maak ik me wel zorgen over.

Njai

Sinds enige tijd volg ik een schrijfcursus bij Script Plus waar ik heel veel voor moet schrijven. Onlangs kreeg ik van onze superdocent, Sieneke de Rooij, een opdracht om iets te schrijven met een voorwerp in de hoofdrol. Dit tafeltje, een erfstuk uit de boedel van oom Cees en tante Gerarde, was voor mij een bron van inspiratie:

Dat leverde dit verhaal (dat niet langer dan 150 woorden mocht zijn) op:

Mijn verhaal begint niet bij Sarina. Het begint bij Guido Desmet, 18 jaar oud, die met een vrachtschip naar Hongkong gaat vanuit Batavia. Aan Hongkong houdt hij twee souvenirs over: mij met mijn inklapbare poten en blad van geslagen koper en een onstilbaar verlangen naar opium.

Guido verliest daardoor alles behalve mij: vrouw, kind, huisartsenpraktijk in Batavia, aanzien. Hij verkast naar een dorp in het binnenland. Als toean doktor leeft hij temidden van de inlanders. Sarina, dochter van een njai, kruist zijn pad. Met haar Europese trekken zal geen inlander haar trouwen. Ik ben erbij als ze haar opwachting maakt bij hem. Hij neemt haar in huis, zij hem in haar armen. Ze is het wonder dat hij niet meer verwacht. Zij stopt zijn opiumpijp, legt die op mij en houdt hem vast om zijn angsten te bezweren. Hij voelt haar bollende buik en zorgt dat zij zijn naam krijgt.

Dit had Sarina kunnen zijn

Ik vind het geweldig om onderzoek te doen op internet. Het levert altijd heel veel informatie op.  Over de positie van de njais, de inlandse concubines van Nederlandse mannen in Nederlands-Indie, had ik niet veel illusies. Ze hoorden in feite nergens bij en hadden eigenlijk geen rechten.

Maar de echte schok kwam toen ik ontdekte dat de Nederlandse overheid eeuwenlang een van de grootste drugsdealers van het Verre Oosten was. Daarbij was het natuurlijk niet de bedoeling dat West-Europeanen massaal aan de opiumpijp gingen. In het welzijn van de inheemse bevolking was men beduidend minder geinteresseerd. Cynisch en wrang, want de opium leverde heel veel geld op. 

Over gouden tijden, zwarte bladzijden in de geschiedenis gesproken.