Een tweede leven in boeken

Ik heb een tweede leven gehad in boeken, zei N. een keer. Ze is de tachtig gepasseerd en lezen is haar grote liefde vanaf het moment dat ze de eerste letters kon ontcijferen en er een woord in herkende. Het zou mijn verhaal kunnen zijn.

Nog steeds leest N. heel veel. Net als ik. Ik ben er heilig van overtuigd dat lezen goed is voor de mens. Vanaf het moment dat de kinderen van mijn zus en van vrienden konden lezen, nam ik ze voor hun verjaardag mee naar de boekhandel om een eigen boek te kopen. De onafhankelijke boekhandel bij voorkeur, dat wel.

Boekhandel Savannah Bay, Utrecht.

Lezen leert je over de wereld, over je zelf en over anderen. Met een goed boek verveel je je nooit en ben je nooit eenzaam, al moet je een dag op een trein, vliegtuig of wat dan ook wachten. Lezen geeft inspiratie, kracht en hoop. Lezen biedt je de mogelijkheid om je tijdelijk onder te dompelen in een andere, soms betere, soms slechtere wereld. Lezen is op ontdekking gaan.

Internet zou bijdragen tot de ontlezing. Of dat waar is? Ik weet het niet. Wel lezen we minder kranten, minder boeken en gaat het slecht, héél slecht met uitgeverijen, boekhandels en bibliotheken.  

http://www.9news.com/story/money/business/2014/02/23/1827118/

Laten kinderen alsjeblieft blijven lezen en -alsjeblieft- maak iedereen duidelijk dat lezen cool is! Zoals de schrijver James Patterson nu probeert met zijn petitie aan President Obama, waarvan ik hoop dat veel Amerikanen die tekenen.

Het bericht over James' actie (inclusief een echte -ik krijg hier de koude rillingen van- boekverbranding) kwam ook in de Nederlandse media terecht en ontlokte een wel heel geestige reactie op de site van NRC:  

'Ik heb gisteren mijn twee eerste erotische boeken in de tuin verbrand. De kinderen van de buren, geactiveerd door het pluimpje rook, keken over de heg en huilden. Ze hadden deze boeken graag willen lezen.'

Hoe een nep Marokkaan de Nederlandse media beet had

Het is een verrukkelijk verhaal, maar het onthult ook iets over het Nederlandse mediaklimaat.

Het begon met de volgende vragen:

Hoe is het om hier te leven als Nederlander van Marokkaanse afkomst? Welke (voor-)oordelen ontmoet je dan? Hoe kan je met een dergelijke identiteit bijdragen aan de belangrijke debatten van deze tijd?

Een foto van inetnet (l.) met Photoshop (r.): Nizar. Foto:Trouw

Als een moderne Günter Wallraff, de Duitse onderzoeksjournalist die vermomd als Turkse gastarbeider grove uitbuiting onthulde; construeerde de kunstenaar Nelle Boer in 2013 een Nederlands/Marokkaanse identiteit en werd hij actief als Nizar Mourabit op diverse social media. Hij bleef niet onopgemerkt. Afgelopen zomer begon hij zich op diverse opinie websites te manifesteren, wat weer leidde tot publicaties in diverse kranten. Hij schreef over Jihadisme, Nederlander zijn, anti-semitisme en pro Gaza demonstraties. Het enige medium dat er niet in trapte was De Correspondent, maar ook voor hen was het een narrow escape.

Er kunnen nu al wat conclusies worden getrokken: hoewel Nizar als Nederlandse Marokkaan enerzijds buitengesloten werd, gingen voor Nizar anderzijds deuren open die voor Nelle waarschijnlijk gesloten zouden blijven. Wat te denken van de gretigheid waarmee respectabele media zich op hem stortten? 

Niemand die de moeite nam om te checken wie Nizar was of die het wantrouwde dat Nizar blijkbaar nooit op telefoontjes reageerde of zich liet zien... Het werd Nelle een beetje te heet onder de voeten vandaar dat hij open kaart speelde.

Maar niet zonder iedereen te hebben bedankt die in Nizar geloofde (hier te zien).

Metal op de cello

Wat is het toch een prachtig instrument, wat heeft het een beeldschoon geluid en bovendien het zelfde bereik als de menselijke stem. Lang leve de cello!

Van 17 tot en met 25 oktober vindt de Cello Biënnale plaats in het Muziekgebouw aan 't IJ en het Bimhuis in Amsterdam. Cello’s en cellisten in alle soorten en maten zijn dan te horen. Veel klassiek, maar ook eigentijdse muziek.

2Cellos, een duo van twee jonge cellisten uit Kroatië, verzorgt een nu al uitverkocht nachtconcert. Dat ze razend populair zijn, is heel begrijpelijk: ze spelen zelfgemaakte arrangementen van bekende popsongs en dat doen ze prachtig. Zo coverden ze Smells like teen spirit van Nirvana, maar ook Fragile van Sting en Thunderstruck van AC/DC. Vooral dat laatste is heel vermakelijk om te zien (hier!).

2Cellos, foto: http://www.2cellos.com

Maar, hoe knap ook, ik vind de keuze voor de ideale schoonzonen van 2Cellos wel een beetje veilig. Zou het niet leuker zijn geweest als de organisatie iets originelers had bedacht? Bijvoorbeeld door Apocalyptica naar Nederland te halen. Apocalyptica is een instrumentale metal band uit Finland, bestaande uit 3 (!) cellisten en een drummer.

Net als de jongens van 2Cellos zijn de (ruige) mannen van Apocalyptica klassiek gevormd. Sterker nog: ze hebben elkaar ontmoet op het conservatorium van Helsinki. Het begon allemaal  met het naspelen van songs van de metalband Metallica, maar dan op de cello. 

Nu, ruim twintig jaar verder, hebben ze een oeuvre opgebouwd, met eigen stukken, maar ook met versies van andermans nummers. Ze werkten samen met allerlei grote namen, zoals Rammstein en ook met volstrekt unieke types als Nina Hagen. Samen met Till Lindemann van Rammstein maakten maakten ze een cover van  'Heroes', een heel bekend nummer van David Bowie.

Apocalyptica, foto:http://en.wikipedia.org

Hun 'Helden' is broeierig, dwingend en dramatisch. Bowie kan tevreden zijn, want in het Duits en met drie cello's, klinkt het nog mooier dan in het Engels.

Jammer dat deze cello’s in Amsterdam niet te horen zijn!

Verrassend inzicht of open deur?

Over sociologen gaat het verhaal dat ze onderzoeken wat iedereen al weet.

Met andere woorden: met een beetje gezond verstand heb je die wetenschap niet nodig. Natuurlijk is dat een grove onderschatting van het fenomeen wetenschap en van (goed) wetenschappelijk onderzoek.

Toch moet ik hier even aan denken als ik een -overigens leuke- post lees op The Muse, dè werk- en carrière website. Want wat is het geval: lezen is goed voor je! Sterker nog: lezen is héél goed voor je, ook voor je carrière!

In de post wordt uitgelegd (en verwezen naar wetenschappelijk onderzoek) dat het gaat om ècht lezen van een echt verhaal, het liefst gewoon uit een ècht boek maar ook eventueel vanaf een e-reader. Voorwaarde is: tenminste 30 minuten aaneengesloten, op een rustige plek, in een comfortabele stoel. Geen gedoe met internet of social media, gewoon samen met je boek. Liefst geen smartphone, Ipad of computer in de buurt, zodat je niet in de verleiding komt om ondertussen Facebook updates te checken of snel, snel even een website te bezoeken en gehaast met de ogen over het scherm te gaan.

Wat de voordelen zijn van het echte lezen op regelmatige basis? Om te beginnen valt je CV op als je vermeldt dat je graag leest. Maar er zijn ook andere bonussen: je leert om je beter te concentreren en je leert om je meer te verplaatsen in een ander, empathie dus. Twee eigenschappen die ook heel goed van pas komen op de werkplek.

Een verrassend inzicht, als je dacht dat lezen niet cool is. Maar voor alle lezers? Een enorme open deur!

Inspiratie: Levenslang?

Verhalen, (auto-)biografieën, oral history, ik kan er geen genoeg van krijgen. Sterker nog: ik heb er mijn vak van gemaakt. Mijn bedrijf Groei & Gratie (www.groei-en-gratie.nl, binnenkort online) heeft als doel het vastleggen van levensverhalen en familiegeschiedenissen. 
Soms kom je iets tegen waar je erg van onder de indruk bent en dat veel vragen oproept.

Sommige mensen groeien op in een wereld die je (hopelijk) niet kent: misbruik, geweld, verslaving en armoede. Je kunt je niet voorstellen wat het betekent om altijd op je tenen te moeten lopen, altijd behoedzaam te moeten zijn. Toch zijn er kinderen die dat continu om zich heen meemaken. Hoe kan je dan je ontwikkelen tot een gelukkig en evenwichtig mens?

Toch lukt dat mensen. Neem mijn goede vriend G. Toen hij de kans kreeg om te 'ontsnappen' uit de plaats waar hij was opgegroeid, greep hij die met beide handen aan. Je zou kunnen zeggen dat hij naar Utrecht vluchtte. Daar ontmoette hij mensen die waardeerden, ontdekte hij zijn talenten en slaagde hij erin om met veel succes een eigen zaak op te zetten. Hij maakte wat van zijn leven en is tot op de dag van vandaag blij dat hij in Utrecht terechtkwam. 

  

Niet iedereen speelt dat klaar, soms kost het heel, heel veel moeite om alle shit van je jeugd achter je te laten en je leven in eigen hand te nemen. Ex-TBS er Wesley Zippro weet daar alles van. Hij schreef het boek, ‘Levenslang?’, over zijn achtergrond en het leven binnen en buiten de gevangenis en over de manier waarop hij zich herpakte door meditatie en zelfstudie. Ongelezen klinkt het al indrukwekkend.

Wesley Zippro, foto: http://www.rtlnieuws.nl

Op 16 oktober vertelt Zippro over zijn leven en zijn ervaringen in Museum Het Dolhuys in Haarlem, waar op dit moment ook de tentoonstelling ‘Levenslang, het criminele brein ontleed’ te zien is.

Ik ben heel benieuwd naar het boek èn naar Zippro (hier te horen en te zien). Bovendien heb ik allerlei vragen: hoe vertelt hij zijn verhaal, wat zijn de omslagpunten in zijn geschiedenis, wat zijn de ervaringen die hem de moed hebben gegeven om een andere weg in te slaan, hoe is het om een TBS inrichting te moeten verblijven? Maar ook: heeft het opschrijven van zijn (levens-)verhaal hem geholpen en zo ja, hoe dan?

Omslag 'Levenslang?', http://uitgeverijgelderland.nl

Maar mijn hoofdvraag is vooral: wat hebben hij en ik gemeen en waar verschillen we in? Want het wil er bij mij niet in dat hij in wezen zoveel anders is dan ik…

Meer informatie: http://www.hetdolhuys.nl

I think it's gonna rain

Zoals de ouden zongen, zo piepen de jongen. In de muziek geldt: goed voorbeeld doet volgen. Veel artiesten leren het vak door andermans werk te coveren. Soms met verrassend resultaat. Een op zich aardig liedje kan soms echt mooier worden als een andere artiest er zijn tanden in zet, maar ook een heel stuk minder...

Elke week op zoek naar een mooie, leuke of indrukwekkende cover.   

 Als je op zes hoog woont -zoals ik- in ‘a room with a view’, dan kun je gewoon niet om het weer heen. Vandaag is het betrokken, grijzig en vochtig. Herfstig, maar niet op een gouden, knapperige en kruidige manier. Van die herfst hou ik intens: glühwijn, ritselende bladeren, wandeltochten, paddenstoelen. 

Nee, dit is eigenlijk een dag om over te slaan. Maar wel inspirerend. Welk liedje schiet direct te binnen? Piece of cake: ‘I think it’s gonna rain’ van Randy Newman. Om diverse redenen: het is en melancholiek en geestig (laat dat maar aan Randy over) en het is gecoverd door de allergrootsten. Hier te horen en te zien.

Om te beginnen Randy Newman. Die houdt het al meer dan 40 jaar toch maar mooi vol in de business. Knap. Begenadigd songwriter, pianist en componist. Een blik op zijn biografie geeft een goed inzicht in decennia (muziek-)geschiedenis van de Verenigde Staten. De mensen waar hij mee samenwerkt(e), de films waarvoor hij de score schreef, de goede zaken waar hij zich voor inzet(te). Heel interessant! 

Dusty Springfield, foto: http://www.sofeminine.co.uk

I think it’s gonna rain werd zowel door Dusty Springfield als door Nina Simone onder handen genomen, geweldige zangeressen. Beide keren is het resultaat prachtig en heel persoonlijk. Bij Dusty moet ik altijd aan soul denken (in dit geval een ballad) en bij Nina ook aan blues en jazz. Maar hun interpretatie van Randy’s song valt buiten deze hokjes. Nina zingt en speelt de sterren van de hemel (hier te horen en te zien), ook Dusty maakt er haar eigen verhaal van (hier te horen en te zien).

Jammer is dat beide zangeressen er niet meer zijn. Het talent, de creativiteit en het succes waren fenomenaal, maar hun levens getekend door eenzaamheid, verslavingen, destructieve relaties en psychiatrische problemen. Wat iets zegt over de tijd waarin zij zich staande moesten houden als respectievelijk succesvolle zwarte en biseksuele vrouw. Blijkbaar vergde dat een kracht die zij niet (meer) op konden brengen. Doodzonde.

Nina Simone, foto: http://www.ninasimone.com

Water, je kunt er zoveel mee

Utrecht is een heerlijke stad om te wonen! Afgezien daarvan is Utrecht ook nog eens heel erg mooi & interessant, gebeurt er van alles en is er zoveel te zien en te beleven. Water en foto’s in het Utrechtse Museumkwartier. 

‘Water, je kunt er ramen mee zemen, ijsblokjes van maken, je ermee  wassen en je tanden  poetsen, je hebt het nodig om eten te koken, je kunt er in zwemmen, op varen...’ G. keek me verzaligd aan terwijl hij een spons uitkneep. We zouden samen een muur gaan verven. ‘Water, je kunt er zoveel mee…’ besloot hij.

Die veelzijdigheid is ook het onderwerp van de tentoonstelling The Power of Water van Fotodok, Space for Documentary Photography. Absolute blikvanger is het werk van de inmiddels wereldberoemde fotograaf Edward Burtynsky. Van hem is een doorlopende projectie te zien van een selectie uit zijn omvangrijke oeuvre van verschillende projecten all over the world. Opvallend is dat, hoe verschillend de verschijningsvorm ook is, het water telkens de constante vormt.

Foto: Edward Burtynsky, http://www.the.me

Maar ook overige getoonde is van hoge kwaliteit en zeer gevarieerd. Zo laten de onderwaterfoto’s van van Elspeth Diederix een sprookjesachtige wereld zien, waarin zeeanemonen en andere onderwaterflora doen denken aan juwelen. De Amerikaanse fotografe Kael Alford laat op documentaire wijze de teloorgang van de natuur en de invloed daarvan op de  bevolking van de kust van Louisiana zien. Intrigerend zijn de geheimzinnige foto's van Marie-José Jongerius waarop ze gemalen, stuwen en rioolwaterzuiveringsinstallaties bij nacht toont en de kwetsbaarheid van Nederland.

Andere bijdragen hebben ondermeer als uitgangspunt de dreiging van zeespiegelstijging als gevolg van klimaatverandering (Carl de Keyzer, België) en de rol van water in het collectieve geheugen van Nederlanders (Niels Stomps, Nederland).

Foto: Elspeth Diederix, www.http://vdstok.com

Een omvangrijke tentoonstelling is het niet, maar wel erg de moeite waard en dat op een van de mooiste plekjes van Utrecht, de Abraham Dolehof aan de Lange Nieuwstraat, hartje Museumkwartier in Utrecht!

Power of Water toont werk van Kael Alford (USA), Benoit Aquin (CAN), Edward Burtynsky (CAN), Elspeth Diederix (NL), Anne Geene (NL), Marie-José Jongerius (NL), Carl de Keyzer (BE), Disputed Waters (o.a. Johannes Abeling en Ronald de Hommel), Jan Rosseel (BE), Niels Stomps (NL) en Brian Voermans (NL).

Te zien woensdag t/m zondag, van 12.00 tot 17.00 uur, toegang gratis, Lange Nieuwstraat 7, Utrecht, t/m 27 oktober 2014.

www.fotodok.org.

Een hellevaart met 'Voyage, voyage'

Zoals de ouden zongen, zo piepen de jongen. In de muziek geldt: goed voorbeeld doet volgen. Veel artiesten leren het vak door andermans werk te coveren. Soms met verrassend resultaat. Een op zich aardig liedje kan soms echt mooier worden als een andere artiest er zijn tanden in zet, maar ook een heel stuk minder...

Elke week op zoek naar een mooie, leuke of indrukwekkende cover.   

‘Voyage, voyage’ (‘Reis, reis’) van de Franse zangeres Desireless was halverwege de jaren tachtig van de vorige eeuw een dijk van een hit. Het liedje is zowel catchy als dansbaar en heeft die sfeer van milde opwinding en spanning die zo past bij het op weg zijn naar nieuwe en onbekende streken, reizen dus.

Nu, bijna dertig jaar later heeft de bijbehorende clip iets ongelofelijk gedateerds (hier te zien); een soort verveling, veel suggestie, weinig verhaal, en een zangeres die er cool gekleed uitziet, maar toch ook van een andere tijd (kapsel!). De muziek klinkt gedateerd elektronisch, maar de stem van Desireless is nog steeds helemaal top. Ondanks alles blijft het een heel lekker liedje, dat veel gecoverd is. Sommige covers zijn overigens echt te ranzig om over naar huis te schrijven, maar wel erg leuk. 

Desireless toen, foto: http://toutelamusique.skynetblogs.be

De cover van Soap and Skin uit 2012 is een ander verhaal. Zij geeft er een twist aan die ronduit angstaanjagend is. Gaat het bij Desireless nog om het vage gevoel van onrust dat je al reizende overvalt als je niet weet wat je te wachten staat, terwijl je je ook realiseert dat er een prachtige wereld te ontdekken valt. Bij Soap and Skin is de reis ontaard in een nachtmerrie en zijn er geen illusies meer. Haar cover (voor de film Stillleben) lijkt te verwijzen naar een jonge vrouw die al reizende terecht is gekomen in een onderwereld van mensenhandelaren, prostitutie en pooiers. Hier te zien en te horen. Huiveringwekkend. 

Soap and Skin, foto: trailer Stillleben

Skin and Soap is het project van de 24-jarige Oostenrijkse Anja Plaschg. Plaschg begon al jong met pianospelen en ging er later bij zingen. Haar donkere stem doet denken aan die van Nico (waarvan ze ook nummers coverde). Ze is op een aparte manier mooi, waanzinnig getalenteerd en heeft een hang naar de donkere kant van het bestaan. Godzijdank niet op een destructieve manier, maar juist eigenzinnig, sensitief en intelligent.

Haar duistere muziek is onbehagelijk, fascinerend en soms nauwelijks te verdragen. Maar wàt een ongelofelijk spannende cover. 

Egel of vos? Wat wil je zijn?

Utrecht is een heerlijke stad om te wonen! Afgezien daarvan is Utrecht ook nog eens heel erg mooi & interessant, gebeurt er van alles en is er zoveel te zien en te beleven. 
ZZPers, egels en vossen in Utrecht Oost.

Je kunt het zo gek niet bedenken, of er is wel een ZZPer voor. China, zingen, film, schrijven, levensverhalen, familieopstellingen, vertalen… Ook in Utrecht wordt heel wat geZZPd.

Hoe bereiken al die ZZPers hun klanten? Welke rol speelt online marketing hierin? Dankzij de inleiding van Arie van Loopik bij het ZZP café van Podium Oost ben ik hierover een stuk wijzer geworden.

Arie van Loopik van Symbio Marketing begint zijn verhaal met een filmpje van Jim Collins. Collins schreef het boek Good to Great. Hij analyseert hierin wat langdurig succesvolle bedrijven anders maakt dan de rest. Deze bedrijven gedragen zich, volgens Collins, als egels.  

Van Loopik noemt dit het ‘egelprincipe’. De egels houden zich staande in een wereld van vossen (de concurrentie). De vossen zijn weliswaar erg snel, heel slim en strategisch. Maar… de egels trekken aan het langste eind: zij beperken zich tot één ding en als het minder gaat zetten ze hun stekels op. Ze doen iets waarin ze goed zijn, waar hun passie in ligt en waar mensen voor willen betalen. En dat doen ze met veel inzet.

Afbeelding: http://www.marketingagriculture.com

De egels maken zich niet druk over de nieuwste businesshypes. Ze zwalken niet, maar zijn authentiek en dàt voelen en waarderen hun klanten. De egels weten precies welk probleem ze voor hun klant oplossen. Het is het zaak om als ZZPer een egel te zijn, aldus Van Loopik. Dan ben je in jouw niche heel sterk. Ken je (potentiële) klanten, en weet waar ze van wakker liggen. Hoe kan jouw product dàt probleem oplossen? Volgens Van Loopik ‘het wakkerligmoment’.

Het is een interessante en inspirerende bijeenkomst. Ik heb gaandeweg een stuk beter voor ogen wat ik kan doen aan online marketing voor mijn bedrijf. Mijn conclusie is dat ik niet één blog, maar wel vijf blogs zou moeten hebben. Natuurlijk stuk voor stuk met unieke content en verwijzingen naar de andere vier blogs. 
Zo weet Google me zeker te vinden. Maar -en dat is nog veel belangrijker- opeens realiseer ik me wat mijn klanten uit de slaap houdt! En heb ik voor mijzelf een echt ‘wakkerligmoment’. Werk aan de winkel. Véél werk. 

Want een echte egel word je niet zomaar.  

ZZP café, elke laatste vrijdag van de maand 17.00 - 19.00 uur, Podium Oost, Utrecht.

De dingen - Anna Karenina en de Ipad

De voorwerpen waar we ons mee omringen, wat we koesteren, wat we afdanken. Kortom, de dingen. Stuk voor stuk vertellen ze verhalen, over hoe ze gemaakt zijn, waar ze vandaan komen, bij wie ze horen, en bij welke tijd. Maar vooral ook over ons. Fascinerend.

Boeken, ik ben er dol op, eigenlijk kan ik niet langs een boekwinkel lopen zonder binnen te gaan en tenminste een boek te kopen. Ik heb een huis vol boeken en toch, toch gaat dit stukje over mijn Ipad. En het feit dat de Ipad mini in mijn leven een enorme verrijking is, en ja, ook met de e-reader functie die erop zit. Om maar niet te spreken over de camera (waarmee je zelfs film- en audio opnamen kunt maken!), dat je er mee e-mailen kunt. Allemaal heel fijn en gemakkelijk.

Maar die e-reader, die is helemaal geweldig. Niet om er duizende illegale e-boeken op te downloaden. Daar voel ik niets voor. Als ik een nieuw boek wil, ga ik wel naar de boekhandel. Ik vind mijn vaste boekhandel veel te leuk.
 

Maar er zijn boeken die ik niet gauw zou kopen, niet dat ik er niet nieuwsgierig naar ben, maar ze intimideren me teveel in de boekhandel. Boeken van Tolstoj of Dostojevski. Ik stel me dikke, dure boeken voor... Die taai en ouderwets zijn. 

Dankzij mijn e-reader ben ik er achter gekomen, dat dat niet waar is. In een onbewaakt moment zette ik gratis veertig klassieke boeken via een website op mijn e-reader. Onlangs -tijdens een korte vakantie- miste ik iets te lezen. Ik keek in mijn (overwegend eveneens gratis) bibliotheek, waar vooral veel leerzame e-boeken in over schrijven, organiseren en creativiteit in zitten. Daar had ik helemaal geen zin in, dus op naar de eveneens gratis klassiekers. Ik besloot dat het tijd was om me te verdiepen in Anna Karenina van Tolstoj.Typisch zo'n boek dat je gelezen MOET hebben.

Al  dagen heeft het me in de ban. Het is geweldig! Meeslepend, fris, spannend. Ik leef mee met de personages, via hen laat me onderdompelen in het Rusland van 150 jaar terug. Zo gaat het honderden pagina's lang. Wat een boek! Leve de Ipad!

De Hema: hoe Nederlands kan je zijn?

Gisteren gezien in de Hema: een groep giechelende Japanners bij de food-afdeling. Wat zochten ze? Drop? Stroopwafels? Hagelslag? Het zou me niets verbazen als alle Shoestring/Lonely Planetgidsen je aanraden om –waar ook in Nederland – vooral naar de Hema te gaan, al was het maar om iets van het Nederlandse levensgevoel mee te maken (en value for money te krijgen).

Tot 2007 was de Hema een oer Nederlands bedrijf, nu 2014 is het bedrijf in handen van Lion Capital, en bezig aan een grootscheepse restyling in alle ruim 500 winkels. Ben heel benieuwd, hoe de Hema zichzelf opnieuw aan het uitvinden is. 

Afbeelding: http://www.atmicasa.nl

Oh, de Hema, wat houden we er toch allemaal van! Van rookworst, tot tompouce, Jip en Janneke en bh! Van S., de zoon van vrienden en werkzaam bij de Hema, weet ik inmiddels dat de Hema zelfs een speciaal ontworpen ‘worstenmeubel’ heeft. Kijk dat is nou nog eens info waar je wat aan hebt en waar zelfs ik (ondanks stevige afkeer van vlees) blij van word!

Het verbaast me helemaal niks dat de Hema’s in Parijs, Vlaanderen en Duitsland een groot succes zijn. Soms droom ik van een Hema op Times Square in New York City. Stel je voor: hordes Amerikanen en toeristen die zich storten op de stroopwafels. Het zou een klapper van jewelste zijn, wedden?

Hoe kan het dan dat de Hema blijkbaar in zwaar weer zit? Is het misgegaan zodra de Hema in andere handen overging? Ik ken geen Nederlander die de pest heeft aan de Hema. Van Nederlandse expats is bekend dat ze eigenlijk maar een ding missen: de Hema. Zijn we uitgekeken geraakt op de tompouce en de rookworst?

Foto: http://de-webwinkelgids.nl

Ik kan het me niet voorstellen. Wel vind ik dat de Hema wat rommeliger is geworden, hebben de basics niet meer dat leuke en frisse dat ze vroeger wel hadden, heb ik er al tijden geen sjaaltje of tas meer gezien die ik domweg wilde hebben. Daarentegen kun je er nog steeds voor een euro ontbijten, en zijn de bh’s, sokken en hemdjes onverminderd leuk.

Het is nu alle hens aan dek: de grootscheepse restyling die komende zondag klaar zou moeten zijn. De nieuwe fun producten in het assortiment (zowaar een rode ukelele! En natuurlijk veel washi tape om je schoolspulletjes op te pimpen) die mede voor het nieuwe elan moeten gaan zorgen. Ik hoop het toch zo. Want een Nederland zonder de Hema, ik moet er niet aan denken.

 

Afbeelding: www.http://jongehonden.nl

De utopie van Rutger

Elke dag rammelt de wereld aan mijn deur, gebeuren er dingen waar ik op zijn minst iets van moet vinden, of iets mee moet. Soms lees ik iets dat verheldert, dat uit onverdachte bron komt en me verder helpt. Niet noodzakelijkerwijs levert dat aangename kennis op, maar wel inzicht. 


 ‘Het probleem is niet dat we het niet goed hebben, het probleem is dat we niet weten hoe het beter kan. In deze tijd, met koopkracht als laatste ideaal, schetst historicus Rutger Bregman nieuwe vergezichten. Van een basisinkomen voor iedereen tot een werkweek van vijftien uur, van een wereld zonder grenzen tot een wereld zonder armoede – het is tijd voor de terugkeer van de utopie.’  intro over Rutger Bregman bij het radioprogramma Kunststof op NPO Radio Een.

Sommige mensen lijken wel drie levens te leiden in plaats van één. Rutger Bregman is zo iemand. Hoewel pas 26 heeft hij al drie boeken op zijn naam staan, is hij actief als journalist op de site van De Correspondent, geeft hij lezingen en mag hij zelfs bij Pauw (toen nog met Witteman) aanschuiven.

Rutger in Utrecht, foto: http://www.ikonrtv.nl

Toch heeft Bregman volgens eigen zeggen pas laat het licht gezien, toen hij een jaar of twintig was en al een paar jaar geschiedenis in Utrecht studeerde. De bakermat van zijn werklust, bevlogenheid en denken is de studentenvereniging SSR-Nu, een christelijke studentenvereniging waar gepassioneerde discussies over grote thema’s schering en inslag waren. Bij Kunststof Radio vertelt hij hoe hij zijn opvattingen ontwikkelde. Hier te horen.

Bregman gelooft in de utopie, het streven naar een betere wereld. Want dat het anders moet staat voor hem vast. Volgens hem is een diepgaande verandering alleen te bereiken door radicaal anders te handelen en te denken. Hierbij schopt hij tegen vastliggende opvattingen en heilige huisjes. Zo gelooft hij dat gratis geld de oplossing kan zijn voor veel problemen. Hoe dat precies werkt legt hij met veel enthousiasme en kennis van zaken  uit in dit artikel van De Correspondent. En ja, hij overtuigt me en prikkelt mijn nieuwsgierigheid.

Meer lezen: Gratis geld, het boek. Meer Rutger? Klik hier.

Inspiratie - Niet helemaal vergeten

Wat is dat verdrietig: een mens die eenzaam sterft en door niemand gemist wordt. Hartverscheurend. Alsof dat leven er niet toe deed. Dat kan toch niet de bedoeling zijn?

Bij deze personen stil staan, deze mensen zichtbaar maken, hun leven en dood toch iets van zin geven. Dat is wat de dichters van de 'Eenzame Uitvaart' doen. Zij wonen de uitvaart bij van mensen waar niemand om lijkt te geven, waar geen nabestaanden van bekend zijn. Bij elke begrafenis of crematie dragen zij een speciaal voor deze gelegenheid gemaakt gedicht voor. Een mooi gebaar.

 

Bart FM Droog, foto: http://www.woestenledig.com

De dichter FM Droog zegt hierover op zijn site het volgende:

‘In 2001 bedacht ik het concept van de 'eenzame uitvaart', als mogelijke taak voor de eerste stadsdichter van Groningen. Deze zou eind januari 2002 worden benoemd door het college van burgemeester en wethouders van Groningen.
 
De 'eenzame uitvaart' houdt in dat een dichter bij de uitvaart van iemand waarvan geen nabestaanden (familie, vrienden, kennissen, collega's of buren) aanwezig zijn, een voor de gelegenheid geschreven gedicht voordraagt. Zo'n gedicht wordt na afloop gepubliceerd, met de naam van de dode, als papieren en online monument.

Na een open sollicitatieprocedure werd ik tot stadsdichter benoemd. Daarop volgend voerde ik in februari 2002 gesprekken met de Groninger gemeenteambtenaren die de 'uitvaarten van gemeentewege' verzorgden.

Uit die gesprekken bleek dat niet elke 'uitvaart van gemeentewege' een 'eenzame uitvaart' is: in het gros van de gevallen gaat het om overledenen zonder geld, uitvaart-verzekering of nabestaanden die de uitvaart willen betalen. De gemeente betaalt zo'n uitvaart en nabestaanden zijn veelal aanwezig.

Bij een 'eenzame uitvaart' zijn geen nabestaanden aanwezig. Of omdat ze niet aanwezig willen zijn, of omdat ze niet meer leven of omdat ze niet weten dat een van hun naasten is overleden. Nu zijn de ambtenaren te Groningen er tot het laatste moment mee bezig mogelijke nabestaanden op te sporen. Daardoor bestaat bij elke 'eenzame uitvaart' de kans dat er toch nog nabestaanden aanwezig zijn, die veelal net van het overlijden vernomen hebben. ‘

Ook in andere plaatsen werd dit concept door dichters omhelsd. Zo is er een dichter met gedicht bij elke eenzame uitvaart in Amsterdam, Den Haag, Nijmegen, Utrecht en in Vlaanderen.

Dichter Maarten Inghels, foto: http://cobra.be

Zij zorgen ervoor dat deze mensen niet helemaal vergeten worden, en dat er ook over hen een verhaal wordt verteld. Een schamele troost, maar vooral: troost. 

Iets dergelijks speelt ook in de documentaire ‘Sporen’ uit 2014 van Diego Gutierrez over zijn buurman die hij niet kende; die eenzaam en alleen stierf. Vlak voordat diens huis werd leeggehaald door de gemeente, filmde hij er en probeerde hij met zijn vrienden een beeld te krijgen van de mens die zijn buurman was geweest. 

Soms een tikkeltje voyeuristisch, maar ook heel fascinerend. En met een verrassende conclusie die het leven van buurman in een ander licht zet en toch min of meer recht aan hem doet. Hier te zien.