Egel of vos? Wat wil je zijn?

Utrecht is een heerlijke stad om te wonen! Afgezien daarvan is Utrecht ook nog eens heel erg mooi & interessant, gebeurt er van alles en is er zoveel te zien en te beleven. 
ZZPers, egels en vossen in Utrecht Oost.

Je kunt het zo gek niet bedenken, of er is wel een ZZPer voor. China, zingen, film, schrijven, levensverhalen, familieopstellingen, vertalen… Ook in Utrecht wordt heel wat geZZPd.

Hoe bereiken al die ZZPers hun klanten? Welke rol speelt online marketing hierin? Dankzij de inleiding van Arie van Loopik bij het ZZP café van Podium Oost ben ik hierover een stuk wijzer geworden.

Arie van Loopik van Symbio Marketing begint zijn verhaal met een filmpje van Jim Collins. Collins schreef het boek Good to Great. Hij analyseert hierin wat langdurig succesvolle bedrijven anders maakt dan de rest. Deze bedrijven gedragen zich, volgens Collins, als egels.  

Van Loopik noemt dit het ‘egelprincipe’. De egels houden zich staande in een wereld van vossen (de concurrentie). De vossen zijn weliswaar erg snel, heel slim en strategisch. Maar… de egels trekken aan het langste eind: zij beperken zich tot één ding en als het minder gaat zetten ze hun stekels op. Ze doen iets waarin ze goed zijn, waar hun passie in ligt en waar mensen voor willen betalen. En dat doen ze met veel inzet.

Afbeelding: http://www.marketingagriculture.com

De egels maken zich niet druk over de nieuwste businesshypes. Ze zwalken niet, maar zijn authentiek en dàt voelen en waarderen hun klanten. De egels weten precies welk probleem ze voor hun klant oplossen. Het is het zaak om als ZZPer een egel te zijn, aldus Van Loopik. Dan ben je in jouw niche heel sterk. Ken je (potentiële) klanten, en weet waar ze van wakker liggen. Hoe kan jouw product dàt probleem oplossen? Volgens Van Loopik ‘het wakkerligmoment’.

Het is een interessante en inspirerende bijeenkomst. Ik heb gaandeweg een stuk beter voor ogen wat ik kan doen aan online marketing voor mijn bedrijf. Mijn conclusie is dat ik niet één blog, maar wel vijf blogs zou moeten hebben. Natuurlijk stuk voor stuk met unieke content en verwijzingen naar de andere vier blogs. 
Zo weet Google me zeker te vinden. Maar -en dat is nog veel belangrijker- opeens realiseer ik me wat mijn klanten uit de slaap houdt! En heb ik voor mijzelf een echt ‘wakkerligmoment’. Werk aan de winkel. Véél werk. 

Want een echte egel word je niet zomaar.  

ZZP café, elke laatste vrijdag van de maand 17.00 - 19.00 uur, Podium Oost, Utrecht.

De dingen - Anna Karenina en de Ipad

De voorwerpen waar we ons mee omringen, wat we koesteren, wat we afdanken. Kortom, de dingen. Stuk voor stuk vertellen ze verhalen, over hoe ze gemaakt zijn, waar ze vandaan komen, bij wie ze horen, en bij welke tijd. Maar vooral ook over ons. Fascinerend.

Boeken, ik ben er dol op, eigenlijk kan ik niet langs een boekwinkel lopen zonder binnen te gaan en tenminste een boek te kopen. Ik heb een huis vol boeken en toch, toch gaat dit stukje over mijn Ipad. En het feit dat de Ipad mini in mijn leven een enorme verrijking is, en ja, ook met de e-reader functie die erop zit. Om maar niet te spreken over de camera (waarmee je zelfs film- en audio opnamen kunt maken!), dat je er mee e-mailen kunt. Allemaal heel fijn en gemakkelijk.

Maar die e-reader, die is helemaal geweldig. Niet om er duizende illegale e-boeken op te downloaden. Daar voel ik niets voor. Als ik een nieuw boek wil, ga ik wel naar de boekhandel. Ik vind mijn vaste boekhandel veel te leuk.
 

Maar er zijn boeken die ik niet gauw zou kopen, niet dat ik er niet nieuwsgierig naar ben, maar ze intimideren me teveel in de boekhandel. Boeken van Tolstoj of Dostojevski. Ik stel me dikke, dure boeken voor... Die taai en ouderwets zijn. 

Dankzij mijn e-reader ben ik er achter gekomen, dat dat niet waar is. In een onbewaakt moment zette ik gratis veertig klassieke boeken via een website op mijn e-reader. Onlangs -tijdens een korte vakantie- miste ik iets te lezen. Ik keek in mijn (overwegend eveneens gratis) bibliotheek, waar vooral veel leerzame e-boeken in over schrijven, organiseren en creativiteit in zitten. Daar had ik helemaal geen zin in, dus op naar de eveneens gratis klassiekers. Ik besloot dat het tijd was om me te verdiepen in Anna Karenina van Tolstoj.Typisch zo'n boek dat je gelezen MOET hebben.

Al  dagen heeft het me in de ban. Het is geweldig! Meeslepend, fris, spannend. Ik leef mee met de personages, via hen laat me onderdompelen in het Rusland van 150 jaar terug. Zo gaat het honderden pagina's lang. Wat een boek! Leve de Ipad!

De Hema: hoe Nederlands kan je zijn?

Gisteren gezien in de Hema: een groep giechelende Japanners bij de food-afdeling. Wat zochten ze? Drop? Stroopwafels? Hagelslag? Het zou me niets verbazen als alle Shoestring/Lonely Planetgidsen je aanraden om –waar ook in Nederland – vooral naar de Hema te gaan, al was het maar om iets van het Nederlandse levensgevoel mee te maken (en value for money te krijgen).

Tot 2007 was de Hema een oer Nederlands bedrijf, nu 2014 is het bedrijf in handen van Lion Capital, en bezig aan een grootscheepse restyling in alle ruim 500 winkels. Ben heel benieuwd, hoe de Hema zichzelf opnieuw aan het uitvinden is. 

Afbeelding: http://www.atmicasa.nl

Oh, de Hema, wat houden we er toch allemaal van! Van rookworst, tot tompouce, Jip en Janneke en bh! Van S., de zoon van vrienden en werkzaam bij de Hema, weet ik inmiddels dat de Hema zelfs een speciaal ontworpen ‘worstenmeubel’ heeft. Kijk dat is nou nog eens info waar je wat aan hebt en waar zelfs ik (ondanks stevige afkeer van vlees) blij van word!

Het verbaast me helemaal niks dat de Hema’s in Parijs, Vlaanderen en Duitsland een groot succes zijn. Soms droom ik van een Hema op Times Square in New York City. Stel je voor: hordes Amerikanen en toeristen die zich storten op de stroopwafels. Het zou een klapper van jewelste zijn, wedden?

Hoe kan het dan dat de Hema blijkbaar in zwaar weer zit? Is het misgegaan zodra de Hema in andere handen overging? Ik ken geen Nederlander die de pest heeft aan de Hema. Van Nederlandse expats is bekend dat ze eigenlijk maar een ding missen: de Hema. Zijn we uitgekeken geraakt op de tompouce en de rookworst?

Foto: http://de-webwinkelgids.nl

Ik kan het me niet voorstellen. Wel vind ik dat de Hema wat rommeliger is geworden, hebben de basics niet meer dat leuke en frisse dat ze vroeger wel hadden, heb ik er al tijden geen sjaaltje of tas meer gezien die ik domweg wilde hebben. Daarentegen kun je er nog steeds voor een euro ontbijten, en zijn de bh’s, sokken en hemdjes onverminderd leuk.

Het is nu alle hens aan dek: de grootscheepse restyling die komende zondag klaar zou moeten zijn. De nieuwe fun producten in het assortiment (zowaar een rode ukelele! En natuurlijk veel washi tape om je schoolspulletjes op te pimpen) die mede voor het nieuwe elan moeten gaan zorgen. Ik hoop het toch zo. Want een Nederland zonder de Hema, ik moet er niet aan denken.

 

Afbeelding: www.http://jongehonden.nl

De utopie van Rutger

Elke dag rammelt de wereld aan mijn deur, gebeuren er dingen waar ik op zijn minst iets van moet vinden, of iets mee moet. Soms lees ik iets dat verheldert, dat uit onverdachte bron komt en me verder helpt. Niet noodzakelijkerwijs levert dat aangename kennis op, maar wel inzicht. 


 ‘Het probleem is niet dat we het niet goed hebben, het probleem is dat we niet weten hoe het beter kan. In deze tijd, met koopkracht als laatste ideaal, schetst historicus Rutger Bregman nieuwe vergezichten. Van een basisinkomen voor iedereen tot een werkweek van vijftien uur, van een wereld zonder grenzen tot een wereld zonder armoede – het is tijd voor de terugkeer van de utopie.’  intro over Rutger Bregman bij het radioprogramma Kunststof op NPO Radio Een.

Sommige mensen lijken wel drie levens te leiden in plaats van één. Rutger Bregman is zo iemand. Hoewel pas 26 heeft hij al drie boeken op zijn naam staan, is hij actief als journalist op de site van De Correspondent, geeft hij lezingen en mag hij zelfs bij Pauw (toen nog met Witteman) aanschuiven.

Rutger in Utrecht, foto: http://www.ikonrtv.nl

Toch heeft Bregman volgens eigen zeggen pas laat het licht gezien, toen hij een jaar of twintig was en al een paar jaar geschiedenis in Utrecht studeerde. De bakermat van zijn werklust, bevlogenheid en denken is de studentenvereniging SSR-Nu, een christelijke studentenvereniging waar gepassioneerde discussies over grote thema’s schering en inslag waren. Bij Kunststof Radio vertelt hij hoe hij zijn opvattingen ontwikkelde. Hier te horen.

Bregman gelooft in de utopie, het streven naar een betere wereld. Want dat het anders moet staat voor hem vast. Volgens hem is een diepgaande verandering alleen te bereiken door radicaal anders te handelen en te denken. Hierbij schopt hij tegen vastliggende opvattingen en heilige huisjes. Zo gelooft hij dat gratis geld de oplossing kan zijn voor veel problemen. Hoe dat precies werkt legt hij met veel enthousiasme en kennis van zaken  uit in dit artikel van De Correspondent. En ja, hij overtuigt me en prikkelt mijn nieuwsgierigheid.

Meer lezen: Gratis geld, het boek. Meer Rutger? Klik hier.

Inspiratie - Niet helemaal vergeten

Wat is dat verdrietig: een mens die eenzaam sterft en door niemand gemist wordt. Hartverscheurend. Alsof dat leven er niet toe deed. Dat kan toch niet de bedoeling zijn?

Bij deze personen stil staan, deze mensen zichtbaar maken, hun leven en dood toch iets van zin geven. Dat is wat de dichters van de 'Eenzame Uitvaart' doen. Zij wonen de uitvaart bij van mensen waar niemand om lijkt te geven, waar geen nabestaanden van bekend zijn. Bij elke begrafenis of crematie dragen zij een speciaal voor deze gelegenheid gemaakt gedicht voor. Een mooi gebaar.

 

Bart FM Droog, foto: http://www.woestenledig.com

De dichter FM Droog zegt hierover op zijn site het volgende:

‘In 2001 bedacht ik het concept van de 'eenzame uitvaart', als mogelijke taak voor de eerste stadsdichter van Groningen. Deze zou eind januari 2002 worden benoemd door het college van burgemeester en wethouders van Groningen.
 
De 'eenzame uitvaart' houdt in dat een dichter bij de uitvaart van iemand waarvan geen nabestaanden (familie, vrienden, kennissen, collega's of buren) aanwezig zijn, een voor de gelegenheid geschreven gedicht voordraagt. Zo'n gedicht wordt na afloop gepubliceerd, met de naam van de dode, als papieren en online monument.

Na een open sollicitatieprocedure werd ik tot stadsdichter benoemd. Daarop volgend voerde ik in februari 2002 gesprekken met de Groninger gemeenteambtenaren die de 'uitvaarten van gemeentewege' verzorgden.

Uit die gesprekken bleek dat niet elke 'uitvaart van gemeentewege' een 'eenzame uitvaart' is: in het gros van de gevallen gaat het om overledenen zonder geld, uitvaart-verzekering of nabestaanden die de uitvaart willen betalen. De gemeente betaalt zo'n uitvaart en nabestaanden zijn veelal aanwezig.

Bij een 'eenzame uitvaart' zijn geen nabestaanden aanwezig. Of omdat ze niet aanwezig willen zijn, of omdat ze niet meer leven of omdat ze niet weten dat een van hun naasten is overleden. Nu zijn de ambtenaren te Groningen er tot het laatste moment mee bezig mogelijke nabestaanden op te sporen. Daardoor bestaat bij elke 'eenzame uitvaart' de kans dat er toch nog nabestaanden aanwezig zijn, die veelal net van het overlijden vernomen hebben. ‘

Ook in andere plaatsen werd dit concept door dichters omhelsd. Zo is er een dichter met gedicht bij elke eenzame uitvaart in Amsterdam, Den Haag, Nijmegen, Utrecht en in Vlaanderen.

Dichter Maarten Inghels, foto: http://cobra.be

Zij zorgen ervoor dat deze mensen niet helemaal vergeten worden, en dat er ook over hen een verhaal wordt verteld. Een schamele troost, maar vooral: troost. 

Iets dergelijks speelt ook in de documentaire ‘Sporen’ uit 2014 van Diego Gutierrez over zijn buurman die hij niet kende; die eenzaam en alleen stierf. Vlak voordat diens huis werd leeggehaald door de gemeente, filmde hij er en probeerde hij met zijn vrienden een beeld te krijgen van de mens die zijn buurman was geweest. 

Soms een tikkeltje voyeuristisch, maar ook heel fascinerend. En met een verrassende conclusie die het leven van buurman in een ander licht zet en toch min of meer recht aan hem doet. Hier te zien.

Cover van de week - Running up that hill

Zoals de ouden zongen, zo piepen de jongen. In de muziek geldt: goed voorbeeld doet volgen. Veel artiesten leren het vak door andermans werk te coveren. Soms met verrassend resultaat. Een op zich aardig liedje kan soms echt mooier worden als een andere artiest er zijn tanden in zet, maar ook een heel stuk minder...

Elke week op zoek naar een mooie, leuke of bizarre cover.   

'Kate Bush gaat weer optreden!' zoemde het een paar weken geleden in de media. Het was wereldnieuws. Terecht, ruim 35 jaar moesten we het zonder haar ravissante verschijning op het podium doen. Binnen een kwartier (!) waren alle kaartjes uitverkocht voor de 22 optredens in Eventim Apollo, Hammersmith, in Londen. Niet echt verwonderlijk, Kate Bush heeft diehard fans, die alles wat ze doet volgen, zoals hier te zien is. Op 26 augustus vond de aftrap plaats. De recensies waren laaiend enthousiast.

Dolgraag had ik een van die concerten willen meemaken. Ik vind haar magisch. De eerste keer dat ik Kate Bush zag, kan ik me nog heel goed herinneren. Zelden zoiets aparts en zo iets origineels gezien. Die stem, dat meisje, die sfeer… Hier te zien. Onvergetelijk. Net als dat duet dat ze ooit zong met Peter Gabriel: Don’t give up. Hier te zien.

De een is dol op Kate Bush, de ander wordt er kriegel van. Eén ding staat buiten kijf, of je nou wel of niet van haar muziek houdt, ze is een buitengewoon talent. Ze is voor veel mensen (en musici) een grote bron van inspiratie.

Een groep Amerikaanse artiesten maakte, begin dit jaar, voor een goed doel een heel album met Kate Bush covers. Heel toepasselijk werd het vernoemd naar een van haar bekendste liedjes: ‘Running up that hill’. Het doel was om meer mensen bewust te maken van de reproductieve rechten van vrouwen in de Verenigde Staten.

 

Foto: http://www.songkick.com

Kort gezegd komt dat erop neer dat elke vrouw vrije toegang zou moeten hebben tot veilige en goedkope anticonceptie en abortus; en gedegen en ter zake doende informatie daarover. Zeg maar 'Baas in eigen buik'. Basale mensenrechten zou je denken, maar niet in het heartland van de VS en in veel landen buiten West-Europa.

De (mij) onbekende artiesten doen stuk voor stuk erg hun best en benaderen het werk van Bush met veel respect en heel gevarieerd. Hier is de versie van Strange Phenomena te horen van Kathleen Baird, Eric Carbonara en Jesse Sparhawk. Het origineel kun je hier horen en zien. Verder zijn er onder meer versies van The Man with the Child in his Eyes door Karl Blau (origineel hier) en van The Morning Fog door de Leverage Models met Alena Spanger (origineel hier te horen).

Maar –en dat viel te verwachten- niemand slaagt er ècht in om het origineel ook maar een beetje te doen vergeten. Niet echt een verrassing: Kate Bush ìs uitzonderlijk. Zeg maar: Wow!

 

Suggestie

Lege sappakken, stukken karton, poppetjes van klei, het afstrijken van een lucifer. Het zijn een paar van de ingrediënten waarmee de theatergroep Hotel Modern werkt. Eigenhandig (letterlijk) scheppen de leden van Hotel Modern onder het toeziend oog van het publiek een eigen universum. Het heeft de suggestie van echt. Zo vertellen ze over de grote catastrofes van de afgelopen eeuw, en die van onze tijd.

Hoewel je als kijker geen moment het idee hebt dat je kijkt naar iets dat realistisch is, komt de door hen geschapen illusie hard aan. Hotel Modern slaagt er in vervreemding te laten plaatsvinden, waardoor je de geschiedenis in al zijn gruwelijkheid kunt zien en voelen. En dat is hard nodig, want vaak ontbreken echte beelden of zijn ze te vreselijk om naar te kijken. Een nagebootste, zogenaamd 'realistische' weergave wordt al gauw te plat of kitscherig.

Ze gingen aan de slag met 9/11 (hier te zien) ; maar ook met de Holocaust en de Eerste Wereldoorlog. Het resultaat is telkens zeer indrukwekkend en ook zonder taal heel goed te volgen.

Gisteren naar hun voorstelling over de Eerste Wereldoorlog geweest, De Grote Oorlog. Een uur lang ademloos gekeken en ondergaan hoe het aan het front moet zijn geweest.
Naderhand realiseerde ik me dat Hotel Modern juist door hun manier van werken laat zien hoezeer oorlog mensenwerk is. Vrede dus ook. 

Als ze in de buurt zijn, grijp die kans en maak mee hoe indringend theater kan zijn.

De dingen – Marrigje de Maar

De voorwerpen waar we ons mee omringen, wat we koesteren, wat we afdanken. Kortom, de dingen. Stuk voor stuk vertellen ze verhalen, over hoe ze gemaakt zijn, waar ze vandaan komen, bij wie ze horen, en bij welke tijd. Maar vooral ook over ons. Fascinerend.

Marrigje de Maar en de sporen van mensen

China, Rusland, Japan, Nederland. Fotografe Marrigje de Maar reist de wereld af. Ze fotografeert soms natuur, maar heel vaak interieurs. Er is geen mens op te zien en toch voel je de mensen. 

Op de ene foto zijn dat de sloffen die bij een bad staan, op een andere is dat een afbeelding aan de muur van een zoenend stel, of een bidprentje of een verschoten pin up. Of het is dat ene kleedje, dat weliswaar rafelig, maar o zo dierbaar is; een rijtje thermosflessen of een afwasteiltje.

Foto: Marrigje de Maar, Enchanted Spaces

De interieurs van De Maar zijn nooit gladjes. Ze zal dan ook nooit een ‘Funda’ inrichting vastleggen. Dat is haar te eenvormig, te veel ‘verplichte schoonheid’, bovendien voelt ze zich er niet in thuis. In een gesprek met Marten Minkema voor het radioprogramma Nooit Meer Slapen legt ze uit waarom.

De leefomgeving die zij vastlegt oogt vaak wat rommelig, versleten. Zoals het leven zelf. Verre van perfect. Menselijk. Onwillekeurig vraag je je bij elke foto af: wie leeft hier? 

De spannende verhalen van gewone mensen die er het beste van proberen te maken, waar ook ter wereld. Aandachtig gefotografeerd door Marrigje de Maar, bijzonder. 

Utrecht - de letters

Utrecht is een heerlijke stad om te wonen! Afgezien daarvan is Utrecht ook nog eens heel erg mooi & interessant, gebeurt er van alles en is er zoveel te zien en te beleven. Elke week kijk ik weer met de ogen van een enthousiaste toerist naar mijn eigen statsie. 

De letters van Utrecht

Op de hoek van de Lange Smeestraat en de Oudegracht, bij het Oude Pothuys, begint in de bestrating een gedicht, het is inmiddels ruim 600 letters lang. Het is de bedoeling dat het gedicht eindeloos door zal gaan. Je zou het kunnen zien als een cadeau van Utrechtse dichters van nu aan de generaties van de toekomst: de letters van Utrecht.

  

Zoals wel vaker was het de voormalige Utrechtse stadsdichter Ingmar Heytze die dit project samen met een vriend bedacht. In 2012 werden de eerste letters aangebracht en werd er een traditie in het leven geroepen: elke zaterdag komt een steenhouwer weer een letter aanbrengen van het gedicht waar de dichters om de beurt aan schrijven. Het is 'a senseless act of beauty', ware het niet dat een act of beauty ALTIJD zin heeft!

Benieuwd naar dit work in progress? Hier is het gedicht:

'Je zult ergens moeten beginnen om het verleden een plaats te geven, het heden doet er steeds minder toe. Hoe verder je bent, hoe beter. Ga maar door nu,

laat je sporen na. Vergeet de flits waarin je mag bestaan, de wereld is je stratenplan. Was er een tijd dat je een ander was: die ging voorbij.

Je bent die ander al. Je bent, zoals je weet, van dit verhaal de spil. Dit is de eeuwigheid. Die duurt. Die heeft de tijd. Ga daarom op in je verhaal en zwelg. Vertel.

Vertel ons wie je bent met elke stap. In ons verhaal verdwijnen wij vanzelf, en enkel jij blijft over op den duur. Jij en deze letters, die uit steen gehouwen zijn. Zoals de letters op ons graf.

De barsten in de Dom. Naar de hemel opgestoken als een wijsvinger, om de schuldigen aan te duiden en meer tijd te eisen. Zodat we weer rechtop kunnen gaan, als mensen langs de Gracht.

Die naar hun voeten staren. Kijk omhoog! Zie Utrechts kerken uitsteken boven het maaiveld. Hef de ha …'

De letters 1-124 zijn van de dichter Ruben van Gogh, de letters 125 - 240 zijn van Ingmar Heytze, de letters 241- 374 zijn van Chretien Breukers, de letters 375 - 532 van Alexis de Roode, de letters 533 - 682 van Ellen Deckwitz en de letters 683 tot ? van Mark Boog. To be continued...