Mensenhandel, slavernij, we zijn het er allemaal over eens dat
mensen geen handelswaar zijn, dat het gruwelijk en onmenselijk is.
Toch is het maar zo’n 150 jaar geleden dat in 1863 de
slavernij in Suriname en de Antillen werd afgeschaft. In het Surinaams heet dat
Keti Koti, verbreek de ketenen. Een bijzondere gebeurtenis die vandaag, op1
juli, wordt herdacht.
Dat Nederland veel geld heeft verdiend aan de slavernij is algemeen bekend. Toch hebben de meeste Nederlanders nog nooit gehoord van Keti
Koti. Raar.
Op het nieuws hoorde ik er vanochtend niets over. Vanavond
in het Acht Uur Journaal komt het hopelijk even langs: een impressie van de herdenking op het Museumplein en van de feestelijkheden (onder andere optredens
van Typhoon en Steel Pulse).
Waarom is Keti Koti geen officiële feest-/gedenkdag? Waarom
wordt er niet veel en veel meer aandacht aan besteed? Waarom voelen veel blanke
mensen zich daar blijkbaar zo onbehagelijk bij? En hoezeer voelen zwarte mensen
zich daardoor veronachtzaamd? Waarom is dit blijkbaar alleen het 'culturele feestje' van Surinaamse, Antilliaanse en Arubaanse mensen (waarvan een groot deel bestaat uit Nederlanders)?
De Surinaamse schrijfster Cynthia McLeod zei eens dat je je
als blanke niet schuldig hoeft en kan voelen over de slavernij, jij hebt dat
niet op je geweten en jij hebt dat niet gedaan. Maar, zo vervolgde ze, je hebt
wel de plicht om je druk te maken over discriminatie.
Daarom is het belangrijk om ruimschoots aandacht te besteden aan Keti Koti en deze historische gebeurtenis officieel te erkennen als een belangrijke dag
en een belangrijk punt in onze geschiedenis. Zonder die luide en duidelijke
erkenning zitten onze relaties muurvast, blijven we oeverloos verwijten maken,
onze schuld afschuiven, elkaar kwetsen.
Wat mij betreft staan volgend jaar de Koning en de Koningin,
maar ook de premier uitgebreid stil bij Keti Koti. Moet je eens kijken hoe snel
we dan uitgepraat zijn over Zwarte Piet!
