One day I know I feel home again.
Bij Het Oog op Morgen hoor ik Home Again van de Oegandees-Britse Michael Kiwanuka. Een mooi melancholiek liedje, passend bij de post die ik wil schrijven over de eergisteren overleden intellectueel Anil Ramdas. Die zich eigenlijk nergens thuis voelde, zoals viel te lezen in de necrologie in NRC Handelsblad.
Ergens begin jaren negentig mocht Anil Ramdas zijn favoriete televisieavond samenstellen voor VPRO's Zomergasten. Het werd een spraakmakende uitzending. Vanuit een geheel eigen invalshoek liet Ramdas ons kennismaken met zijn wereld, waarin beelden van Bollywood movies afgewisseld werden met die van Mexicanen die via rioleringsbuizen naar de VS vluchten en daarbij aangevallen worden door een bende ratten. Fascinerende TV. Vanaf dat moment volgde ik hem: zijn bijdragen voor de Groene Amsterdammer, het programma Blauw Licht voor de VPRO en zijn berichten vanuit India voor NRC Handelsblad.Een keer heb ik hem ontmoet toen ik hem voor het blad Jonas mocht interviewen. Zelden zo goed me proberen voor te bereiden voor een gesprek, zelden daar zo jammerlijk in gefaald. Ramdas was zo bevlogen, erudiet, charmant en ongelofelijk scherp. Hoe kon ik ooit de illusie gehad hebben dat ik met hem op voet van gelijkheid zou kunnen praten?
