Zomerhit

De zomerhitjes van dit jaar zijn me totaal ontgaan. Eigen schuld, dikke bult, moet je maar niet de hele tijd naar Radio Een luisteren. Dankzij de website van NRC maakte ik toch even met enkele flinterdunne hitjes van nu kennis. Een sprong eruit en dat was niet meer dan logisch. Ik zag de naam en toen wist ik het al. Stromae! Een paar jaar geleden had Stromae een grote hit met Alors on danse.

Alors on danse is rap, house en klinkt aanstekelijk. Het zou gewoon een leuk nummer zijn, als daar niet de mooie en melancholieke stem (en dito tekst) van Stromae bij zat. Stromae, zoon van een Rwandese vader en een Vlaamse moeder, maar geboren en opgegroeid in Brussel; is enerzijds het summum van cool, anderzijds kwetsbaar en gevoelig. Heel bijzonder.

En hoe swingend en vrolijk klinkend ook, eigenlijk hebben al zijn nummers een ondergrond van verdriet. Bijvoorbeeld bij een ogenschijnlijk opgeruimd liedje als Papaoutai (dat bij nader inzien het missen van een vader als onderwerp heeft).

 Of het prachtige, maar ook wrange Formidable, opgenomen met een verborgen camera. Op de een of andere manier weet Stromae het (zijn, maar ook ons) onvermogen te vangen in buitengewoon dansbare muziek en daarmee ontroert hij en zet hij je letterlijk in beweging en aan het denken en voelen.

Rollercoaster

Het afgelopen anderhalf jaar heb ik doorgebracht in een rollercoaster, een achtbaan. Verwarring, verlies, verdriet, angst, boosheid, moedeloosheid heb ik doorgemaakt. De rollercoaster is nog niet tot stilstand gekomen, maar het einde lijkt in zicht.

Ik ben moe, heel erg moe. Ik wil rust. En ik moet denken aan een regel uit een gedicht van Neeltje Maria Min. 'Mij schiet slechts een woord te binnen: herbeginnen!'

De krachten verzamelen, verder gaan, maar anders dan vroeger.  Een paar dingen moeten behouden blijven: het bloggen, het schrijven, het dankbaar zijn voor vrienden en bekenden en die drang om te willen weten, die nieuwsgierigheid. Seth Godin zegt daar iets interessants over.

Maarten van Roozendaal

Lees net het bericht dat Maarten van Roozendaal overleden is. Ik kende zijn werk niet echt goed. Maar mooi is het, om te janken zo mooi.

Kouatar

Haar Franse accent zorgde ervoor dat ik klaar wakker was. Ongezien vermoedde ik dat ze waarschijnlijk prachtig was en heel leuk. En ja wel hoor: de Tunesische Kouatar Dormani is niet alleen mooi, maar ook superlevendig, intelligent (ze is docent gender en media aan de Universiteit van Amsterdam), charmant en ook nog sexy!

Eergisteren deed ze haar verhaal bij de Tros Nieuwsshow, dat ze voor vandaag een buikdans event had georganiseerd op het Amsterdamse Museumplein. Buikdansen voor vrouwenrechten, daar kwam het op neer. Haar redenering was als volgt: vrouwen moeten hun lichaam juist laten zien en zeker ermee buikdansen. Zo empoweren ze zichzelf en dat is hard nodig. Daarmee wilde ze de vrouwen steunen in Tunesie, Egypte en Turkije, maar ook hier, want qua emancipatie valt er hier ook nog een slag te maken.

Op haar site steunt Kaoutar dan ook zonder enige reserve haar 19-jarige landgenote Amina Taylor. Amina had de gotspe om op Facebook een foto te posten van haar naakte lijf met daarop een tekst in de trant van fuck your morals, en mijn lichaam is van mij en niet de bron van andermans eer. Dit kwam haar op doodsbedreigingen en een gevangenisstraf te staan. Het lijkt me met Kaoutar dat Amina het volste recht heeft om haar mening zo te uiten. Of het verstandig is, is vers twee.

Kaoutar voegde er ook aan toe dat het flauwekul is dat vrouwen zich maar eindeloos moeten bedekken omdat mannen zo'n probleem hebben met hun libido.  Dat laatste zei ze met een harde lach. Laat ze -die mannen, dus- daar zelf maar verantwoordelijkheid voor nemen, weer die lach. Het was me uit het hart gegrepen.

Ondertussen werd ik echt goed wakker, ging sporten en vervolgens naar de Roze Zaterdag die dit jaar in Utrecht werd gehouden. Een heel gezellig en relaxed feestje. Leuker dan de uitzinnige bloot parade van de Gay Pride, die me een te hoog aapjes kijk gehalte heeft, en met minstens zoveel trots en tolerantie. Her en der waren podia en politie. Voor die laatsten moet het appeltje eitje zijn geweest. De sfeer was vrolijk en goed. Las achteraf dat er 55.000 bezoekers waren. Dat zal de Utrechtse horeca geen windeieren hebben gelegd.

Ondertussen worden er in Oeganda wetten aangenomen die homoseksuelen vogelvrij verklaren, wordt een demonstratie van homo's in Rusland uit elkaar geslagen en worden vrouwen die in Cairo op het Tahrirplein demonstreren seksueel geintimideerd en lastig gevallen. Zo erg, dat er aparte plekken aangewezen zijn waar vrouwen mogen protesteren zonder dat ze te na worden gekomen.

Kan me niet aan de indruk onttrekken dat vrouwenrechten meer dan ooit mensenrechten zijn. En dat er een sterke relatie bestaat tussen seksisme en homofobie.

Dat schiet me allemaal te binnen op de dag dat Nederland herdenkt dat hier 150 jaar geleden de slavernij werd afgeschaft...