Soms...

 

Met dank aan de Canadese schrijver Douglas Coupland op wiens site ik dit tegenkwam.

YOLO

 

You Only Live Once, YOLO. Dat je maar een leven hebt (buiten beschouwing gelaten wat ons volgens diverse religies na overlijden wordt beloofd) is een reden om er zuinig op te zijn, zou je denken. Mis.  Je leeft maar een keer, dus haal het onderste uit de kan. Asociaal zijn, onverantwoordelijk, gevaarlijk, natuurlijk, al is het maar een keertje. Dus zuip je (zie T shirt) een fles Jagermeister leeg. Stel je voor dat je die diepgaande en inspirerende ervaring niet zou hebben weggetikt! Zelfs ik heb inmiddels zo'n moment achter de rug en dat terwijl de engste/riskante dingen die ik doe doorgaans niet verder gaan dan af en toe roken, door het rode licht rijden en de Domtoren beklimmen.

Luister en huiver. Ik was op excursie naar het kerkhof (echt, zoiets verzin je niet). Het was een mooie maandag en ik had de zaterdag tevoren op de radio gehoord over eetbare planten in het wild (ook dit is te checken bij de TROS Nieuwsshow). Op het kerkhof schoot me iets te binnen over het eten van dennentopjes. Dat leek me wel wat, ik had al daslook gezien en ook nog wat bomen met naalden. En dat heb ik toen maar gedaan, een topje hier en een topje daar. Een uur later hoorde ik tijdens dezelfde rondleiding dat wat ik had aangezien voor dennen, in feite taxus was. Oeps. Taxus bevat taxine en dat is giftig (erg giftig, dus).

Als een haas naar huis, internet checken. Shit. Geen duidelijke instructies over wat te doen (overgeven? melk drinken? norit met handenvol naar binnen werken?). Op naar de EHBO, het vooruitzicht schuimbekkend alleen in mijn flat aan m'n einde te komen, trok me niet. Bij de Eerste Hulp een raar verhaal moeten vertellen, zorgelijk aangekeken worden door een verpleegster ("Ik moet het u vragen, maar overweegt u wel eens... " etc.). Een paar uur aan de monitor liggen en je schamen (ze hebben hier wel wat beters te doen dan zich druk maken over een stomme trut met aanleg voor bizarre experimenten). Ondertussen werd me gevraagd hoeveel naaldjes ik binnen had gekregen, werd me verteld dat je met een minuscuul beetje taxine een paard kunt omleggen en meer opwekkends. Het liep met een sisser af en zo hadden alle dienstdoende medewerkers van de Eerste Hulp van het Utrechtse Diakonessenhuis weer een goed verhaal voor bij de borrel.

Dat kon ik ook weer van mijn things-to-do lijstje afvoeren: een echt YOLO moment.  

This Big Hush

Een paar dagen geleden drong het tot me door: ik val op Barry Andrews. Barry weet hier helemaal niks van, en dat is goed zo; we spreken af dat het onder ons blijft.

Het is  Barries stem waar ik helemaal week van word. In een grijs verleden (nou ja, de tachtiger jaren) was Barry de voorman van Shriekback. Een volkomen ondergewaardeerde band, die bekend werd met een geweldig nummer: 'All lined up'. Een song die zo ijzersterk is dat hij (of is het zij) zich moeiteloos kan meten met andere supergeile liedjes als 'Emotional Rescue' van de Stones, 'Sexual Healing' van Marvin Gaye, 'Step into this room and dance for me' van Madrugada, Etienne van Guesch Patti en 'Follow me home' van Dire Straits, om er een paar te noemen

Een ander oud en sexy Shriekback nummer is 'This Big Hush', een song over verlangen en over een  supervruchtbare mysterieuze oersoep waarin alles wil paren en zich voortplanten; sexualiteit als levensprincipe. Ik kan het niet anders onder woorden brengen. En dan die stem van Barry! Op internet vond ik een versie van Shriekback, maar ook een nieuwere van Barry. En eigenlijk is die nog mooier en sensueler. Wow. 

Sindsdien begeef ik me elke avond naar mijn bedje, sluit ik mijn ogen en neurie 'This Big Hush' alvorens in slaap te vallen. Ik hoop op lucide dromen (zo’n droom waarin je zelf handelend optreedt) waarin Barry aan de rand van mijn bed zit en mooie zinnen in mijn oor fluistert met die heerlijke stem van hem. Voor mijn part somt hj een boodschappenlijstje op: broccoli, koffiemelk, brood, ja brood, rode wijn en nectarines. Ik hou mijn ogen gesloten, het licht hoeft niet aan; er moet immers iets te raden blijven. Barry pelt geduldig de lagen flanel (het is herfst aan het worden) van mij af en vlijt zich naast me neer. En dan treed ik doortastend op, zo van; wij zullen ons samen niet vervelen.

In mijn droom val ik later voldaan naast Barry in slaap. Ssst.

Beeldmoe

Borgen, Breaking Bad, The Bridge, Penoza…

Series en nog eens series. Sinds jaar en dag heb ik geen tv, niet erg, er is immers Uitzending Gemist. Dus wil je persé kijken, dan is er altijd wel een mogelijkheid. Desnoods koop of leen je de DVD box. Niets aan het handje dus.

Enige tijd geleden kreeg ik zo seizoenen van kwaliteitsseries als The Wire en The Bridge te leen. Ontzettend lief van I. Alleen: ik kom er niet aan toe. Te druk? Mwaw. Het is meer een soort weerstand, die me ook van Uitzending Gemist weghoudt. Beeldmoe ben ik.

Sinds enkele tijd ben ik wel aan iets anders volstrekt verslingerd: hoorspelen en radio docu’s. Meer specifiek: Het Bureau. Aan de boeken ben ik nooit begonnen, te veel werk. Maar aangezien ik èn dol ben op radio èn een hoorspel van 15 minuten altijd wel ergens tussen te plooien valt, ben ik totaal verslingerd geraakt aan de podcast van Het Bureau. In 2006 geweldig bewerkt tot de langste hoorspelreeks ever (ruim 200 afleveringen!) door Peter te Nuyl en Krijn ter Braak.

Een paar jaar geleden beluisterde ik te hooi en te gras wel eens een aflevering, en nog doe ik dat wel eens ‘s nachts. Maar dankzij mijn Ipad en alle downloads van de podcast maak ik er nu gestructureerd en doortastend werk van. 

Ik begin de personages te kennen en geniet van de perfecte combinatie van stemmen en geluid. Ademloos volg ik de wederwaardigheden en intriges op het bureau, die eigenlijk, zoals veel ruzie en gedoe over alles en niets gaan. Regelmatig moet ik gniffelen, soms hardop lachen, af en toe is het regelrechte slapstick. 

Met plezier luister ik naar verveelde arrogantie van hoofdpersoon Maarten Koning, een burgerman met de pretenties van een anarchist op de vierkante millimeter. Ik blijf me verwonderen over de baas van het bureau, de vormelijke mierenneuker meneer Beerta; de hysterische mevrouw Haan en noem ze maar op. Stuk voor stuk is iedereen op het bureau bezig met ‘belangrijke’ werkzaamheden die òf ondoorgrondelijk òf nutteloos òf ronduit absurd zijn, maar meestal een combinatie van die drie.

Soms pijnlijk, soms grappig, maar vooral -ondanks het gemis aan echte actie- heel erg meeslepend! Laat mij vooral nog maar een tijdje beeldmoe blijven.