Nu kerstmis er weer op zit (2 dagen overdadig eten, drinken en een overmaat aan menselijk contact) is het weer tijd om in ieder geval mentaal uit te buiken van dat alles. Mijn hele systeem wil weer de rust om te schrijven, lezen, rond te darren op het world wide web en tussen de boeken te zitten. Op naar de boekhandel.
Al kijkend en lezend kwam ik deze mensen in virtuele en gedrukte vorm tegen. Leuk, spannend, inspirerend, zodat de geest weer echt in beweging komt.
Maira Kalman combineert bedriegelijk eenvoudige tekeningen en teksten in een ontroerend en lief blog voor de New York Times. Haar manier van schilderen en tekenen doet enigszins doet denken aan die van kunstenaars als Florine Stettheimer en Charlotte Salomon.
Kalman blogt ondermeer over de geschiedenis van de Verenigde Staten, historische figuren als Thomas Jefferson, immigratie, maar ook over de mensen die zorgen dat New York mooi en schoon blijft. Ze is wars van ironie of cynisme, maar heeft een subtiel soort humor. Op internet onder andere te vinden bij kalman.blogs.nytimes.com.
Hugh MacLeod schrijft en tekent over creativiteit, zakendoen en ethiek. Hij viel op omdat hij op de achterkant van visitekaartjes cartoons tekende. Cartoons maken doet hij nog steeds, maar hij heeft zich weten te verzekeren van een grote aanhang door dagelijks een cartoon te posten op zijn site www.gapingvoid.com en door een boek te publiceren met de titel ‘Ignore everybody and 39 other keys to creativity’, daarnaast is hij de CEO voor de Verenigde Staten voor Stormhoek, een Zuidafrikaans wijnhuis. Alles bij elkaar heel leuk en bemoedigend.
Seth Godin is een grootheid op het gebied van marketing en een vriend van Hugh MacLeod (ja, wat had je gedacht; soort zoekt soort), hij heeft een interessante blog (zie: sethgodin.com), een stuk of wat boeken gepubliceerd en originele, relativerende, maar ook heel erg down to earth ideeën over zakendoen, creatief zijn en kunst.
Keri Smith is een illustrator en auteur die naar eigen zeggen (schrijven om precies te zijn) ‘turned guerrilla artist’. In visueel opzicht is ze qua stijl te beschouwen als het jongere, maar veel maffe zusje van Maira Kalman. Van haar hand zijn een paar boeken verschenen met opruiende (en dus leuke) titels als: ‘Wreck this journal’, ‘Mess, a manual of accidents and mistakes’ en ‘The Guerilla Art Kit’.
Nog veel meer valt er te vinden op haar grappige en inspirerende site: kerismith.com.
Uiteindelijk kocht ik van geen van hen iets, maar ging ik over tot de aanschaf van het boek ‘Dispatches from Blogistan, a travel guide for the modern blogger’, geschreven door Suzanne Stefanac. Thuis gekomen ontdekte ik dat het uit 2007 was. Dat is vanuit bloggers perspectief eeuwen terug! Ik weet dat ik laat ben, maar het hoeft me niet ZO onder de neus te worden gewreven. Dat gebeurde ook al toen ik ‘Sex, blogs & rock ’n roll’ las van Ernst-Jan Pfauth. Die startte een blog in 2006. En dan kom ik nog eens kijken. Waarom heb ik niks over Twitter meegenomen? Daar maak ik tenminste nog iets van een kansje.
Monday, December 27, 2010
Thursday, December 23, 2010
Onvolmaakt
Ben te moe, lui, passief of wat dan ook om zelf een mooie gedachte te formuleren voor Kerstmis; onder het motto 'beter goed gejat dan slecht zelf' deze van de held van mijn jeugd:
'There's a crack in everything. that's how the light gets in.'
Leonard Cohen, 'Anthem'.
'There's a crack in everything. that's how the light gets in.'
Leonard Cohen, 'Anthem'.
Wednesday, December 15, 2010
Het perfecte wegkijken
Nederland is in de ban van seksueel misbruik. Toegegeven: de feiten zoals ze naar buiten komen zijn schokkend. Het zou gaan om een jonge man die als medewerker van diverse crèches zich zou hebben vergrepen aan jonge kinderen en beelden van het misbruik zou hebben verspreid via internet.
Direct bogen allerlei deskundigen zich over de mogelijke gevolgen voor de betrokken kinderen, de wijze waarop je zulke jonge kinderen wel of juist niet kunt verhoren, hoe dit had kunnen gebeuren en de manier waarop de media wel of juist niet met dergelijk nieuws moeten omgaan.
Wat ook zo goed als direct begon waren de speculaties over mannen in de kinderopvang. Kon dat überhaupt nog? Want immers de dader was een man, en zoals bekend zijn de daders bijna altijd mannen.
Wat me mateloos ergert is in al dat gepraat is de manier waarop mannen worden weggezet. Ik vind het een vorm van grof seksisme dat mannen als soort verdacht gemaakt worden en waarbij de suggestie wordt gewekt dat vrouwen per definitie onschuldig zijn.
Als je in de kinderopvang wil werken hoor je goed opgeleid te zijn, en dien je afdoende te worden gescreend. Een werkgever in de opvang hoort te zorgen voor voldoende bezetting, een duidelijk beleid en controle. Kortom allemaal heel voor de hand liggende zaken, die los staan van de sekse van de betrokken medewerkers.
Ik geloof er namelijk niets van dat vrouwen zuiverder op de graad zijn dan mannen. Toegegeven, mannen bezondigen zich vaker aan bepaalde typen criminaliteit, maar vrouwen laten zich niet onbetuigd. Over seksueel misbruik gesproken: zonder de directe of indirecte betrokkenheid van veel vrouwen zou er onmogelijk zoveel incest kunnen voorkomen, als er voorkomt.
Mannen zijn misschien overwegend de plegers, vrouwen de perfecte wegkijkers.
Direct bogen allerlei deskundigen zich over de mogelijke gevolgen voor de betrokken kinderen, de wijze waarop je zulke jonge kinderen wel of juist niet kunt verhoren, hoe dit had kunnen gebeuren en de manier waarop de media wel of juist niet met dergelijk nieuws moeten omgaan.
Wat ook zo goed als direct begon waren de speculaties over mannen in de kinderopvang. Kon dat überhaupt nog? Want immers de dader was een man, en zoals bekend zijn de daders bijna altijd mannen.
Wat me mateloos ergert is in al dat gepraat is de manier waarop mannen worden weggezet. Ik vind het een vorm van grof seksisme dat mannen als soort verdacht gemaakt worden en waarbij de suggestie wordt gewekt dat vrouwen per definitie onschuldig zijn.
Als je in de kinderopvang wil werken hoor je goed opgeleid te zijn, en dien je afdoende te worden gescreend. Een werkgever in de opvang hoort te zorgen voor voldoende bezetting, een duidelijk beleid en controle. Kortom allemaal heel voor de hand liggende zaken, die los staan van de sekse van de betrokken medewerkers.
Ik geloof er namelijk niets van dat vrouwen zuiverder op de graad zijn dan mannen. Toegegeven, mannen bezondigen zich vaker aan bepaalde typen criminaliteit, maar vrouwen laten zich niet onbetuigd. Over seksueel misbruik gesproken: zonder de directe of indirecte betrokkenheid van veel vrouwen zou er onmogelijk zoveel incest kunnen voorkomen, als er voorkomt.
Mannen zijn misschien overwegend de plegers, vrouwen de perfecte wegkijkers.
Wednesday, December 8, 2010
28 jaar later
Dood en verderf en gekwetst rechtvaardigheidsgevoel horen bij 8 december. En wel hierom: precies dertig jaar geleden werd John Lennon (Beatle en held van mijn jeugd) vermoord en 28 jaar geleden werden in Suriname 15 tegenstanders van het toenmalige regime vermoord. Deze moorden hebben mij diep geraakt.
De moordenaar van John Lennon, Mark Chapman, zit al jaren achter slot en grendel. De gebeurtenissen in Suriname zijn nog steeds in nevelen gehuld, hoewel het een publiek geheim is dat Desi Bouterse, de huidige democratisch gekozen president, hier onder andere achter zat. Desi Bouterse en zijn handlangers zijn hiervoor nooit berecht.
Het maakt mij boos, dat hij nooit, maar dan ook nooit werkelijk verantwoording heeft afgelegd. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat ook Nederland iets te maken heeft met de moorden, al was het maar dat Bouterse hier is opgeleid, al was het maar dat in 1975 er een enorme haast was om Suriname maar snel, snel met een grote zak geld te dekoloniseren, los van wat de Surinamers echt zelf wilden.
Op de radio praat Prem Radakishun, die in de jaren tachtig Suriname ontvluchtte, met diverse Surinaamse journalisten en politici. Nog steeds lopen de emoties hoog op. Ook al hoor je soms jonge Surinamers zeggen dat Bouta een prima vent is en dat het allemaal al zo lang geleden is. De moorden van 8 december 1982 zijn nog steeds een open wond en een groot trauma voor de Surinaamse maatschappij.
Stel je voor dat er niet één Pim Fortuyn en één Theo van Gogh vermoord worden, maar wel (we rekenen even om naar Nederlandse verhoudingen qua getal) 100 opiniemakers, advocaten, kunstenaars, vakbondsleiders, journalisten en politici op een dag van hun bed gelicht worden om onder dubieuze omstandigheden de dood te vinden...
Misschien is er dan iets na te voelen van de angst en ontzetting op 9 december 1982 in Suriname.
De moordenaar van John Lennon, Mark Chapman, zit al jaren achter slot en grendel. De gebeurtenissen in Suriname zijn nog steeds in nevelen gehuld, hoewel het een publiek geheim is dat Desi Bouterse, de huidige democratisch gekozen president, hier onder andere achter zat. Desi Bouterse en zijn handlangers zijn hiervoor nooit berecht.
Het maakt mij boos, dat hij nooit, maar dan ook nooit werkelijk verantwoording heeft afgelegd. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat ook Nederland iets te maken heeft met de moorden, al was het maar dat Bouterse hier is opgeleid, al was het maar dat in 1975 er een enorme haast was om Suriname maar snel, snel met een grote zak geld te dekoloniseren, los van wat de Surinamers echt zelf wilden.
Op de radio praat Prem Radakishun, die in de jaren tachtig Suriname ontvluchtte, met diverse Surinaamse journalisten en politici. Nog steeds lopen de emoties hoog op. Ook al hoor je soms jonge Surinamers zeggen dat Bouta een prima vent is en dat het allemaal al zo lang geleden is. De moorden van 8 december 1982 zijn nog steeds een open wond en een groot trauma voor de Surinaamse maatschappij.
Stel je voor dat er niet één Pim Fortuyn en één Theo van Gogh vermoord worden, maar wel (we rekenen even om naar Nederlandse verhoudingen qua getal) 100 opiniemakers, advocaten, kunstenaars, vakbondsleiders, journalisten en politici op een dag van hun bed gelicht worden om onder dubieuze omstandigheden de dood te vinden...
Misschien is er dan iets na te voelen van de angst en ontzetting op 9 december 1982 in Suriname.
Friday, December 3, 2010
Gebit
Tanden, kiezen, mijn vriendin E. kon zwijmelend praten over gebitten, vooral als ze van mannen waren. ‘Oh, maar hij heeft zo’n prachtig gebit!’ Ik begreep nooit waar die bewondering vandaan kwam. Inmiddels kan ik dat beter invoelen. Wat een zegen, een goed en mooi gebit.
Mijn gebit was niet specifiek goed of slecht. Een keer, op mijn 18e bleek ik –na jaren tandartsloos door het leven te zijn gegaan- 13 gaatjes te hebben. Ja, ik had kiespijn en dan ga je wel.
Jaren later deed zoiets zich weer voor, gelukkig waren het toen minder gaatjes. Relatief zorgeloze jaren (qua gebit) volgden. Een enkel keertje een gaatje, een kroon, maar voor de rest eigenlijk geen centje pijn. Het kostte ook allemaal eigenlijk niks. Nee, ik was uitermate tevreden over mijn tandarts, en sloeg de adviezen van de mondhygiëniste in de lucht (flossen, flossen, flossen).
Ruim een half jaar geleden ontdekte ik dat er een voortand loszat. En zo kwam ik via de tandarts terecht bij de paradontoloog. Er blijkt iets mis te zijn met mijn tandvlees, parodontitis heet het. Een deel van de tanden en kiezen wordt omgeven door ontstoken tandvlees en zit steeds losser. Concreet betekent dat dat sommige kiezen en tanden getrokken moeten worden (en dat inmiddels ook zijn) en dat ik heel goed voor mijn gebit moet zorgen (met tandenragertjes alles schoonmaken, zorgvuldig poetsen).
Pijnlijk is het wel: het krijgen van verdovingsspuiten, het niet kunnen eten, moeizaam kunnen drinken, aanvallen van koorts, gaten in de mond, het moeten praten met een plaatje met twee neptanden, spoelen met waterstofperoxide...
Als de tandarts met me klaar is, begint de paradontoloog pas ècht. De twee eerdere keren dat ik daar was, waren bewerkelijk. Ik hou mijn hart vast.
Twee dingen kan ik nu al concluderen, of eigenlijk drie.
Om te beginnen: ik heb een prima tandarts met een prima assistent; ten tweede: flos voordat het te laat is (en denk erom: roken en parodontitis zijn een slecht paar) en tot slot: de paradontoloog is een dure hobby (want niet of zeer schamel gedekt door de verzekering).
Mijn gebit was niet specifiek goed of slecht. Een keer, op mijn 18e bleek ik –na jaren tandartsloos door het leven te zijn gegaan- 13 gaatjes te hebben. Ja, ik had kiespijn en dan ga je wel.
Jaren later deed zoiets zich weer voor, gelukkig waren het toen minder gaatjes. Relatief zorgeloze jaren (qua gebit) volgden. Een enkel keertje een gaatje, een kroon, maar voor de rest eigenlijk geen centje pijn. Het kostte ook allemaal eigenlijk niks. Nee, ik was uitermate tevreden over mijn tandarts, en sloeg de adviezen van de mondhygiëniste in de lucht (flossen, flossen, flossen).
Ruim een half jaar geleden ontdekte ik dat er een voortand loszat. En zo kwam ik via de tandarts terecht bij de paradontoloog. Er blijkt iets mis te zijn met mijn tandvlees, parodontitis heet het. Een deel van de tanden en kiezen wordt omgeven door ontstoken tandvlees en zit steeds losser. Concreet betekent dat dat sommige kiezen en tanden getrokken moeten worden (en dat inmiddels ook zijn) en dat ik heel goed voor mijn gebit moet zorgen (met tandenragertjes alles schoonmaken, zorgvuldig poetsen).
Pijnlijk is het wel: het krijgen van verdovingsspuiten, het niet kunnen eten, moeizaam kunnen drinken, aanvallen van koorts, gaten in de mond, het moeten praten met een plaatje met twee neptanden, spoelen met waterstofperoxide...
Als de tandarts met me klaar is, begint de paradontoloog pas ècht. De twee eerdere keren dat ik daar was, waren bewerkelijk. Ik hou mijn hart vast.
Twee dingen kan ik nu al concluderen, of eigenlijk drie.
Om te beginnen: ik heb een prima tandarts met een prima assistent; ten tweede: flos voordat het te laat is (en denk erom: roken en parodontitis zijn een slecht paar) en tot slot: de paradontoloog is een dure hobby (want niet of zeer schamel gedekt door de verzekering).
Ontwapenend en onweerstaanbaar
Zelden meegemaakt dat ik zowel de tranen voelde prikken als met een brede glimlach zat te kijken en luisteren. Afgelopen maandag, een dag voor de première, zat ik met vriendin M. te genieten van de wonderbaarlijke wereld van Leon Giesen, Mondo Leone, met de voorstelling ‘Genomineerd’ in de Blauwe Zaal van de Utrechtse Stadsschouwburg.
Ik kan het iedereen aanraden. Pratend, zingend, musicerend en filmpjes vertonend laat Leon Giesen zien welke dingen hem verbazen en verrukken. En dat zijn kleine, maar verrassende zaken. De toeter waarmee Amerikaanse treinen waarschuwen als ze overgangen passeren; een jongen die uitgespuugde kauwgommetjes op het trottoir omtovert tot kleine kunstwerkjes; een man die gratis knuffels uitdeelt; kabouters en hartjesstoplichten in Utrecht. Maar ook een tedere ode aan een overleden vriend, een ‘stout’ lied over witte laarsjes en een gezongen overpeinzing over wat hij ziet als hij in de spiegel kijkt.
Leon Giesen krijgt het voor elkaar. En dat is bijzonder, want hij is niet de knapste man, hij heeft niet de mooiste stem, hij zingt niet de beste liedjes, hij is niet de soepelste causeur, en toch, toch heeft hij het. Hij weet je te raken, weet je mee te nemen in zijn manier van denken en voelen. En je gaat mee, want je wil kijken en genieten zoals hij. En kijken, dat kan hij als de beste.
Bedankt Leon, bedankt M.!
‘Genomineerd’ Mondo Leone, te zien in het hele land. Check: www.mondoleone.nl
Ik kan het iedereen aanraden. Pratend, zingend, musicerend en filmpjes vertonend laat Leon Giesen zien welke dingen hem verbazen en verrukken. En dat zijn kleine, maar verrassende zaken. De toeter waarmee Amerikaanse treinen waarschuwen als ze overgangen passeren; een jongen die uitgespuugde kauwgommetjes op het trottoir omtovert tot kleine kunstwerkjes; een man die gratis knuffels uitdeelt; kabouters en hartjesstoplichten in Utrecht. Maar ook een tedere ode aan een overleden vriend, een ‘stout’ lied over witte laarsjes en een gezongen overpeinzing over wat hij ziet als hij in de spiegel kijkt.
Leon Giesen krijgt het voor elkaar. En dat is bijzonder, want hij is niet de knapste man, hij heeft niet de mooiste stem, hij zingt niet de beste liedjes, hij is niet de soepelste causeur, en toch, toch heeft hij het. Hij weet je te raken, weet je mee te nemen in zijn manier van denken en voelen. En je gaat mee, want je wil kijken en genieten zoals hij. En kijken, dat kan hij als de beste.
Bedankt Leon, bedankt M.!
‘Genomineerd’ Mondo Leone, te zien in het hele land. Check: www.mondoleone.nl
Subscribe to:
Posts (Atom)