Thursday, September 22, 2011

Ado Tellegt

M. was jarig. Ik ken haar allergieen, maar ik kon het niet laten. Er is een schrijver van dierenverhalen met pratende dieren die allemaal mensen fantasieen en filosofietjes hebben. Vroeger heb ik er echt van genoten, maar M. heeft het niet op die verhalen. Dus telleg ik een verhaaltje met sprekende dieren voor haar.


De leeuw en de pelikaan

Op een dag werd de pelikaan wakker. Er was iets bijzonders, dat wist hij zeker. Maar wat? Hij keek naar de leeuw, maar die lag nog diep te slapen en zelfs te snurken.
De pelikaan dacht diep na. Wat kon er zijn? Was de melk op? Of was er iets kapot? Of was er bijvoorbeeld iemand jarig? Het zou allemaal kunnen. Misschien was en de melk op, en er iets kapot en iemand jarig. De pelikaan werd bang van al die gedachten. "Leeuw, leeuw.", zei hij en hij schudde de leeuw zachtjes aan zijn linkervoorpoot. De leeuw snurkte nog eens extra hard. De pelikaan probeerde het nog een keer. Iets harder schudde hij en iets luider zei hij:  "Leeuw!" De leeuw schrok wakker en zat direct rechtovereind. Hij veegde de slaap uit zijn ogen en keek verschrikt naar de pelikaan.
"Wat is er?" bromde Leeuw. "Iets bijzonders!" zei de pelikaan. De leeuw keek hem vragend aan. 'Maar ik weet niet wat,' vervolgde de pelikaan. 'misschien is de melk op, of is er iets kapot, of is er iemand jarig."
De leeuw keek alsof hij heel hard aan het nadenken was. "Er is iemand jarig', zei hij na vijf minuten peinzen, 'er is altijd wel iemand jarig." De pelikaan knikte, dat was waar.  Er was altijd wel
ergens iemand jarig.
"Kom', zei de leeuw, en hij stapte uit het bed, 'er is iemand jarig, tijd voor een feestje". De pelikaan keek hem aan en wist dat hij gelijk had. Het was een heel speciale dag.



De afbeelding “http://mail.nebnet.net/sandhills/sandhills/Pelican.jpg” kan niet worden weergegeven, omdat hij fouten bevat.

Thursday, September 15, 2011

Plezante straat

Ik lag niets vermoedend in bed en luisterde naar Radio Belgie Een. Ik hoorde Pleasant Street van Tim Buckley (ja de vader van Jim Buckley). Zo'n singer/songwriter, zoals je er in eind jaren zestig, begin jaren zeventig meer had. Een kort intens leven, prachtige gedreven en melancholieke muziek. Zie ook Nick Drake, Tim Hardin, Jim Croce. Maar dan anders.

Luister en huiver.

En er schoten allerlei beelden door mijn hoofd:

Hoe je je nagels in mijn rug sloeg en ik alles, maar dan ook alles zou doen om je te behouden
(als ik je al van me af had kunnen schudden)
Hoe we naast elkaar lagen op bed, en de zon door de dunne katoenen gordijnen scheen,
Hoe buiten de geluiden van het echte leven klonken.
Hoe we weg zakten
Hoe het er allemaal steeds minder toe deed.
Hoe je me al mijn geld kostte.
Hoe ik loog en bedroog als iemand me vroeg waar ik waar ik was geweest.
En hoe ik wist dat dit niet kon voortduren.
En ik meer en meer nodig had om die gedachte uit te schakelen.
En hoe dat alles me benauwde en bedrukte.


Sunday, September 11, 2011

Schaduw


De Twin Towers, toen ze er nog stonden had ik er niks mee. Ze horen totaal niet bij mijn New York gevoel, ik kan me niet eens herinneren dat ik ooit de skyline van NYC afscande en mijn ogen aan de torens bleven hangen.

Ik weet waar ik was toen ik het hoorde, ik weet dat ik een weeklang als een zombie naar de tv keek, telkens dezelfde beelden. Eerst dat ene vliegtuig, de ontzetting en shock op de gezichten van de mensen.  En toen dat tweede vliegtuig en het keiharde inzicht dat iemand het op New York en de Amerikanen had gemunt.

Hoe een vriendin en ik vurig hoopten dat de dader een soort Timothy McVeigh achtige mafkees zou zijn. Die wens kwam niet uit, andere wensen kwamen wel uit: dat familie, vrienden en bekenden in NYC veilig en ongedeerd zouden zijn.
  

http://www.traversecityfilmfestival.org/statetheatre/films/911.jpg
In 2002 kwam 11'09''01 uit, een film waarin 11 regisseurs hun visie geven.

Hoe groot de ontreddering 10 jaar geleden moet zijn geweest in New York werd me pas duidelijk toen ik een jaar later in de city was. In een parkje las ik een krantje met een coffee to go. Om me heen nanny's en kleine kinderen. Een vredig tafreeltje dat die ene dag in september ruw verstoord werd, met overal sirenes, stof, gegil en paniek.

Ze zijn weg, die torens. En aan de andere kant zijn ze reeëler dan ooit en werpen ze nog steeds hun schaduw over ons: we zijn inmiddels twee oorlogen en eindeloos veel doden verder.



Wednesday, September 7, 2011

Screamin' Eagle

Wat is beter: een verrassing of voorpret? Beide hebben charmante kantjes.

Heel toevallig kwam ik erachter wat ik van M. voor mijn verjaardag krijg. Wèg verrassing. Geen ramp, want ik heb nu al heel veel voorpret. M. was namelijk zo lief om te zorgen dat een hartewens in vervulling gaat.

Sinds ik zijn muziek voor het eerst hoorde, weet ik namelijk één ding zeker: DIE man wil ik zien zingen! Dankzij M. gaat dat binnen afzienbare tijd gebeuren. In december in Tivoli:  Charles Bradley, the screamin' eagle of Soul! Ik verheug me erop en ik ben vast en zeker niet de enige.

Zó hoort soul te klinken!

http://www.turntablekitchen.com/_uploads/charles-bradley.jpg

Tuesday, September 6, 2011

Yeah boij

Gisteren naar Melancholia, de nieuwste film van Lars von Trier, geweest. Mooi gefilmd, natuurlijk weer een moeizaam en gezocht verhaal (dat is bijna altijd bij Von Trier), maar ook een prachtige casestudy van depressiviteit, angst voor het leven versus doodsangst. Von Trier is het beste als hij zijn personages op de huid zit. Zodra hij de camera enige afstand laat nemen wordt het heel gekunsteld en pretentieus en krijg ik er al snel genoeg van, hoe goed Kirsten Dunst en Charlotte Gainsbourg ook acteren.

http://www.theaterguide.nl/wp-content/plugins/wp-o-matic/cache/c2af9_melancholia_home.jpg
Kirsten Dunst  als Justine, de depressieve bruid, in Melancholia
Ik had sowieso al een heel culturele dag achter de rug. Ik was naar The One and The Many geweest van Elmgreen en Dragset in de onderzeebootloods op Heijplaat in Rotterdam. In opdracht van museum Boijmans van Beuningen maakten Elmgreen en Dragset een tentoonstelling in de loods. In de loods ga je eerst door een lange gang; aan het einde wandel je een unheimisch paralleluniversum binnen. Een huis met verlichte kamers die elk een verhaal lijken te vertellen, buiten enkele bankjes, een straatlantaarn, een kapotte limo en een jongen die op het dak zit. Iets later een vrouw met een kinderwagen. En  telkens stel je je weer de vraag: wie speelt hier een rol? Wat is echt? Op zich een heel interessant gegeven, maar wat mij betreft had het nog wat verwarrender en drukker mogen zijn. Het viel me een beetje tegen, maar de locatie en de vaartocht (20 minuten heen en terug) zijn geweldig.

De afbeelding “http://hardhoofd.com/wp-content/uploads/2011/06/06-Elmgreen-Dragset_Tentoonstelling_Exhibition_Foto_Photo-Tot-en-met-ontwerpen-600x400.jpg” kan niet worden weergegeven, omdat hij fouten bevat.
The One and The Many
Ik had ook nog even een bliksembezoek aan Boijmans gebracht. Buiten op de binnenplaats waren hiphoppers battles aan het houden. Ik begreep het niet helemaal, blijkbaar was de bedoeling dat op die manier het museum nieuwe doelgroepen aanboorde. Yeah Boij! Ik had niet de indruk dat er sprake was van een kruisbestuiving tussen museum en hiphop. Maar ik heb het misschien verkeerd begrepen. Later las ik dat er sprake was van 7 street art workshops in het museum. Dus Sjarel Ex, directeur van Boijmans zal er wel over hebben nagedacht. Hopelijk wordt hier wel een dialoog aangegaan tussen enerzijds het museum en anderzijds de street artists. Want er is een grote gemene deler: de kunst.

Maar waar ik echt blij van word is dat er in Gelderland een wolf is waargenomen. Tenminste dat denkt men, zeker is het niet. Mijn vraag: als het geen wolf is, wat is het dan??  Een verwilderde herdershond? Hoe dan ook, alleen al van het idee knap ik op. Een echte wolf! GEWELDIG.


 De afbeelding “http://assets.radio1.nl/system/contents/000/018/876/page/wolf.jpg?1282571718” kan niet worden weergegeven, omdat hij fouten bevat.
 
Eigenlijk wil ik dus dat die streetartists in de onderzeeloods spontaan aan de slag gaan met hun spuitbussen en de meest fantastische grafitti op de wanden spuiten, terwijl ik met vrienden aan het picknicken ben op de betonnen vloer met kaarsjes erbij en dat dan de wolf komt. De wolf is erg schuw, dus we zijn niet bang en Dragset, Elmgreen èn Sjarel Ex klappen in hun handjes, want alle doelstellingen en kruisbestuivingen zijn bereikt  cq. tot stand gebracht. Yeah boij!

Thursday, September 1, 2011

Flauwe feelgood

Een leuk niemendalletje, waar niemand echt iets tegen kan hebben. Vanmiddag de film 'Les femmes du 6ième étage' gezien. Aardige film, niet of nauwelijks sex (vinden ouderen fijn), af en toe een geintje, niet supergoed geacteerd, niet echt interessante personages (erg schetsmatig), maar allemaal heel vriendelijk. Zo'n film die je eigenlijk moet zien als het hondeweer is.

Het verhaal is flinterdun: een rijke man ontdekt de warmte en vriendschap van de eenvoudige mensen. In dit geval gaat het om een man die in een duur luxe appartement woont met dito vrouw en dito kinderen. De armen zijn de Spaanse vrouwen die in de zolderkamers van het zelfde gebouw leven en overdag de appartementen schoonmaken. Hoofdpersoon is de hulp in de huishouding Maria (natuurlijk beeldschoon, think Penelope Cruz) en haar baas.
Echt uit de klauwen giert het niet en natuurlijk loopt het zoetjes af.

Prima om een volledig verregende zomermiddag mee door te komen, dat wel.

Maar eigenlijk flauwe feelgood.