Grand Central Station, NYC

Het Grand Central Station in New York City  is een van de mooiste stations ter wereld, zo niet het mooiste. Het dateert uit de tijd dat reizen per trein nog voornaam en bijzonder was. De hele architectuur van het gebouw binnenin straalt die grandeur uit; aan de buitenkant is het gewoon een van die blokken in Manhattan. Ik heb er wel eens eindeloos om heen gelopen omdat ik me niet kon voorstellen dat daar dat prachtige station in verscholen zat.

Op internet kwam ik heel toevallig een filmpje tegen over een kunstproject in dit geweldige station dat tot en met morgen daar te bekijken valt. Wat zou ik nu graag daar een kijkje willen nemen om deze kleurrijke en bevreemdende ervaring te ondergaan!

Passie

Met F. naar de Meezing Mattheus in de Geertenkerk. Despina zong als een van de solisten, sopraan.  Echt heel mooi! Een kleine impressie:

Het lijdensverhaal is, ook los van het religieuze karakter, zo verdrietig, zo smartelijk. Je hoeft echt niet gelovig te zijn om daar door geraakt te worden. Als er een iemand is die dat lijkt te weten, dan is het wel Fairuz.

Zimbabwe

Op internet zocht ik iets over Zimbabwe en Rhodesia. Ik vond een verhaal uit de jaren vijftig vol racisme en seksisme, waarvan de haren je  te bergen rijzen & de Nederlands/Zimbabwiaanse Rina Mushonga en haar prachtige stem. Tussen pijn en verdriet godzijdank schoonheid.

Kleur

Onderweg zag ik dit, ik werd er helemaal vrolijk van. Zou het dan toch lente worden? En nog mooier: zouden jij, wij, ik, echt nog eens ergens op een zeker moment gaan bloeien? Dat zou toch geweldig zijn.

On top of this maakte vriendin N. me erop attent dat het vandaag Holi is. Holi is een Hindoeistisch feest, waar ik beschamend weinig van weet. Een ding is zeker, het ziet er schitterend uit. Als dat niets met bloei te maken heeft..

Gevoelstemperatuur

Als er een woord is dat ik onderhand niet meer kan horen, dan is het wel 'gevoelstemperatuur'. Je zit lekker thuis, kijkt naar buiten en denkt: hee, een zonnetje, het is lente. Mis. Je komt buiten en wordt direct te grazen genomen door een snijdende wind, die je doet denken aan poolnachten, ontberingen geleden tijdens een Elfstedentocht en noem maar op. Dat heet gevoelstemperatuur. Of beter: het lijkt op lente en voelt als een strenge winter.

Missing you

 

yokoono Yoko Ono 20 maart:
 

The death of a loved one is a hollowing experience. After 33 years our son Sean and I still miss him. Yoko Ono.

Niet subtiel, wel waar. Moet denken aan John Lennon. 'Just gimme some truth'.

J. (1952-2012), dierbaar, bijzonder en moedig en nog zoveel meer, was (net als ik) gefascineerd door John Lennon. Ik mis hem.

Crazy, gaga en flipperdeflap

Heb ik net vrienden opgetrommeld om mee te gaan naar cabaretier Daniel Arends, blijkt het volkomen uitverkocht. Jammer, want hij is echt heel goed. Wat had ik hem graag gezien op het Tweetakt  festival. Helaas pindakaas. Oordeel zelf.

Of zoals Wim Helsen zou zeggen: crazy, gaga en flipperdeflap! Ook een aanrader, trouwens.

Serenity Prayer

De laatste tijd denk ik hier veel over na:

the life divine

Die wijsheid, die verantwoordelijkheid, om dat onderscheid te kunnen maken...

Hart onder de riem

Dit kwam ik vandaag tegen. Mooi, eenvoudig en troostrijk. On how to feel better after a broken heart.

 

Behoefte aan een hart onder de riem? Kijk naar: http://vimeo.com/channels/staffpicks/60739398 

Tegengekomen

Eergisteren kwam ik M. tegen. Lang niet gezien en toch direct weer op de zelfde golflengte. Leuk, vooral omdat we diezelfde avond elkaar nog aan de telefoon hadden en een afspraak hebben gemaakt.

Eerder was er dit gebeurd. Ik kwam de Albert Heijn uit en zag een vage bekende. Mijn impuls om die te negeren onderdrukte ik. Niet zo flauw, sprak ik mezelf toe. En zei 'Hallo'. Uit zijn mond kwam een 'Hai' en we liepen beiden door. Buitengekomen realiseerde ik me dat ik oog-in-oog had gestaan met Mark Rutte. Vage bekende, my ass!

Mark Rutte

Tot slot kwam ik bij de bibliotheek iemand tegen die vroeger bij mij in de flat woonde. Ze stond naast me in een onbewaakt moment en ik kon niet om haar heen dus raakten we in gesprek. Dat viel niet mee. Ik heb er het volgende over geschreven:

Nena tegengekomen  

 

Goh, tjee, hoi, jij hier dus, weet je nog van die en die en dat en dat.

Toen zei jij dus zus en zo en nou ik toen hoe en wat.  

Echt?

Ja, ja, nee, nee; hoho, hé hé; Nena, nee, nee!

 

Nou, en toen ik, nou ja, ik heel veel last van hem en haar en die daar.

Je weet wel, die van daar met die van hier, en ikke dus.  

Echt?

Ja, ja, nee, nee; hoho, hé hé; Nena, nee, nee!

 

En toen ik, maar hij en zij, je kent toch die story, dus ik.

En toen, nou toen dus, maar goed, dáár heb ik het maar niet over. 

Echt?

Ja, ja, nee, nee; hoho, hé hé; Nena, nee, nee!

 

Halve waarheid, half verhaal, want hij, toen zij en vervolgens jij.

Je weet wel, toch, leuk hoor, je weer eens te zien.  

Echt?

Ja, ja, nee, nee; hoho, hé hé; Nena, nee, nee!

Silver Linings Playbook

Stel je bent door het leven uit het lood geslagen en dan blijk je ook nog een bipolaire stoornis te hebben. Je bent boos en ontdaan en zit in een inrichting. Na veel gesoebat heb je eindelijk je je moeder zover dat ze haalt en je weg mag.

Omdat je vrouw niks meer met je te maken wil hebben, kom je terecht bij je ouders. Je grootste obsessie is je echtgenote, je weet dat je gewelddadig tegen haar was toen je haar betrapte met een ander, maar nog steeds wil je haar terug hebben en geloof je in jullie liefde.

Zo begint Silver Linings Playbook. Je houdt je hart vast als je Pat, de hoofdpersoon, terug naar zijn ouderlijk huis ziet gaan. Arme Pat, arme ouders, want hoe zorg je ervoor dat je je volwassen zoon beschermt en goed opvangt? En dat hij en passant ook nog zijn medicatie inneemt, zijn therapie volgt en zich bovendien ook nog houdt aan het hem opgelegde contactverbod?

Uiteindelijk komt het goed. Pat vindt een gelijkgestemde, de getraumatiseerde Tiffany. En dankzij veel goede zorgen, af en toe een leugen, inzicht, veel rennen en nog meer dansen, vinden Tiffany en Pat aarzelend geluk bij elkaar.

Soms wordt het allemaal, zeker tegen het einde, een beetje te kluchtig. Maar Silver Linings Playbook is vooral een mooie, goed gespeelde, hoopvolle film. En toen ik, al kijkende, Bob Dylan en Johnny Cash hoorde zingen, moest ik een traantje wegpinken. Logisch toch?