Wednesday, December 26, 2012

EEN

Het begint met een, it all starts with one. Die man die uit pure frustratie zichzelf in brand stak in Tunesie ontketende ongeweten de Arabische Lente.
De hand die de eerste steen die in oktober 1989 uit De Muur in Berlijn wrikte.
Die man die daar stond en bleef staan.

300_tank_080514014816328_wideweb__300x300

It all starts with one...


Dat besef ontroert me, net als deze foto en dit liedje van Ane Brun.

Monday, December 24, 2012

X mas

Op YouTube kwam ik, zoekend naar een stemmige Kerstclip, dit tegen: muziek van de Syrisch-Armeense (en dus christelijke) zangeres Lena Chamamyan. Hoe zou het nu met haar en haar familie zijn?


Vrede, ja dat zou mooi zijn, heel mooi. 

Thursday, December 20, 2012

211212

Morgen het einde van de wereld volgens de Maya kalender, maar vandaag al het T-shirt. Dit dankzij Hugh van The Gaping Void. Ik heb eerlijk gezegd best wel zin in een feestje. En ik ben beslist niet de enige.


Ik verwacht niet dat de wereld vergaat, en ook niet dat de Noord- en Zuidpool gaan kantelen. Als er iets anders moet, dan is het dat ik hoop op meer gratie en generositeit tussen mensen. Verder heb ik vooral te doen met de bewoners van Bugarach in Frankrijk. Hun dorp ligt bij een -volgens de New Age magische- berg, de Pic de Bugarach.

Pic de Bugarach
Gelukkig is het gebied afgezet door de politie. Het lijkt me niet goed voor berg en dorp om te worden overspoeld door Einde-der-Tijden toerisme. Maar ik kan er natuurlijk naast zitten.


Mocht de wereld wel vergaan, neem dan mij en mijn totale familie en vriendenkring in een grote klap mee. Vaag ons allemaal tegelijkertijd weg. In tegenstelling tot de Doomsday Preppers zie ik er totaal geen brood in om zonder mijn naasten, of met slechts een klein clubje 'uitverkorenen' te overleven. Alleen met je kleine kringetje in een ark (er zou een zondvloed kunnen zijn) of in een bunker (er zou een aardbeving/ijstijd komen) lijkt mij de absolute hel, met dank aan Sartre.

Tuesday, December 18, 2012

Moordwijven

Vandaag staat in het teken van twee geweldige vrouwen, moordwijven. Om te beginnen heb ik via Uitzendinggemist gekeken naar de laatste aflevering van Penoza II. Wat is dat goed, wat een serie. Aan de personages is zorg besteed, er wordt prima geacteerd, de plot zit ingenieus in elkaar en het is geloofwaardig. Monic Hendrickx als Carmen verandert van een onwetende echtgenote van een crimineel in een wrekende weduwe, die als een leeuwin strijdt voor haar kinderen.


's Avonds samen met M. naar een concert van Bettye Lavette. Het was mijn cadeau voor haar verjaardag. Bettye Lavette en haar soul ken ik al sinds ik in de jaren tachtig 'Let me down easy' van haar hoorde. Ik had een goed concert verwacht, maar het was geweldig! Bettye is 66, ziet er geweldig uit en heeft een stem die zowel schuurpapier als satijn kan zijn. Maar bovenal heeft ze een geweldige expressie, in haar lijf en stem. Met een sierlijk handgebaar accentueert ze een gitaarloopje of een drumroffel. Zo mooi, zo raak. Tussen de bedrijven door vertelde ze dat ze bij een Nederlands label 'Let me down easy' uitbracht, dat ze hier een comeback maakte, dat ze hier voor het eerst op een gevel in lampjes haar naam zag. Veruit het beste concert dat ik in lange tijd meemaakte.

Bettye LaVette Gigs & Tour Dates

BETTYE'S BAND: Back: Darryl Pierce (drums), Charles Bartels (bass), Brett Lucas (guitar), Alan Hill (Music director, keyboards)
Front: Bettye LaVette, and Robert Hodge (Tour Manager)

"Ms. LaVette’s bruised, caustic, adamant voice plunges into every line, coming through the songs as an unflinching survivor." - New York Times




Wednesday, December 12, 2012

Hushpuppy en haar wereld

Beasts of the Southern Wild, ik kan die filmtitel maar niet onthouden. Heel jammer, want het is een van de beste films die ik de laatste jaren heb gezien.

En het is een reden om snel, heel snel eens naar New Orleans te gaan. Nu heb ik daar al zin in sinds ik de muziek van Dr. John hoorde en las over de HBO serie Treme.



Beasts of the Southern Wild speelt zich af in The Bathtub, een stuk moerasland vlak bij New Orleans, waar de 6-jarige Hushpuppy leeft met haar alcoholische vader. Door haar ogen bekijken we haar omgeving. Het is een wereld,  die ruig, heftig maar ook magisch en echt is. Waar ongepolijste, lieve mensen wonen die ondanks alle armoede het recht op eisen om hun zelfrespect te bewaren. Er wordt veel gezopen, gefeest, vis gevangen en vanuit de tenen geleefd. Als het water stijgt, blijven de mensen van The Bathtub waar ze zijn, want dat is hun huis, ook al hebben de autoriteiten andere plannen met hen.

Quvenzhané Wallis speelt Hushpuppy, de hoofdpersoon, een wijs en moedig meisje; zelden zo onder de indruk geweest van een actrice. Beasts of the Southern Wild is ontroerend, origineel, heeft prachtige muziek en blijft je bij. Wat een debuut van regisseur Benh Zeitlin en wat een hoofdrolspeelster!


Kwetsbaarheid

Van vriendin L. kreeg ik dit toegestuurd. Een TED X talk van Brene Brown. Interessant en mooi. Bedankt!

One thousand Gifts, Brene Brown, Quote Collage

Cadeautje

Vandaag is het cadeautjesdag. Om te beginnen kwam er een mailtje binnen vanochtend waarop ik hoopte, maar dat ik niet (meer) verwachtte. Heel fijn.

Bovendien liggen er lieve kaarten in de brievenbus van collega's, bovenop alle aardige berichten die ik de afgelopen tijd al ontving.

Verder krijg ik vanmiddag een tijdelijke voortand (sinds 17 september j.l. ben ik 'Missing Front Tooth' Ado), waar ik heel blij mee ben en waarvoor ik mijn tandarts niet genoeg kan danken, want hij matst me hiermee. Ik kan niet wachten! Echt, communicatie zonder voortand is een hachelijk gebeuren.

En gaat het beter met de vriendin van G., die ernstig ziek is en nu medicatie heeft gekregen waardoor ze zich veel en veel beter voelt. Het eten smaakt haar weer, ze heeft weer meer kleur. We hopen allemaal dat deze behandeling haar zal genezen. Heel veel sterkte!
www.12121212.nl
Tot slot is het 12-12-12, om 12 minuten over 12 was het cadeautjes weggeefmoment. Ik wist pas sinds kort hiervan en heb het me wat makkelijk gemaakt. Leuk was het zeker, om een wildvreemde te verrassen met een cadeautje (bloemen). Dat gelukkig gracieus werd aangenomen. Volgend jaar weer!

Monday, December 3, 2012

Oh Yoko!

Yoko Ono is zo iemand die ik dolgraag eens zou willen ontmoeten. Zij fascineert me mateloos. Kunstenaar, free spirit, weduwe van de uber Beatle John Lennon en hoogst origineel. Deze week presenteerde ze ook mode gebaseerd op tekeningen die ze lang geleden voor Lennon maakte, provocerend en speels. Ik werd er blij van. Jammer dat de jongen met de 'Dream' hoodie niet ietsiepietsie vrolijker kijkt.


Wie wil weten hoe de originele tekeningen (het huwelijkscadeau van Yoko voor John!) er bij benadering uit gezien hebben, krijgt hier een indruk: OCTV PRESENTS: AN ANIMATION OF YOKO ONO FASHIONS FOR MEN - OPENING CEREMONY


Sunday, December 2, 2012

Alchemie

Een paar citaten:

'The world survives by those who have generosity of spirit.
But is owned by those who have none.'

'Innocence is a gift at fourteen. A disaster at forty.'

'Petty success is a disaster.'

Ja, ik lees een geweldig boek: 'The Alchemy of Desire' van Tarun J. Tejpal uit 2005. Het is vertaald in het Nederlands en uitgegeven door De Geus als 'De alchemie van verlangen'. Lezen!

Wednesday, November 28, 2012

Lief


Bladmuziek

Tot vandaag had ik niks met de muziek van Beck Hansen. Echt helemaal niks. Beck is net als Frank Zappa en Prince  veel te briljant voor mij. En eigenlijk wist ik gewoon niks van Beck.

Bijvoorbeeld dat Beck net zo bijzonder en eigenzinnig is als David Byrne. En dat Beck allemaal superoriginele dingen doet, waar het plezier van afspat. Een voorbeeldje: samen met een groep bevriende muzikanten kiest hij een plaat uit van een andere artiest. En eens in de zoveel tijd komen ze dan bij elkaar om -zonder dat ze tevoren gerepeteerd hebben- een cover van een van de nummers van die plaat te maken. Gewoon een paar uur just for fun spelen. Zo werken ze na verloop van tijd de hele plaat af.  Het resultaat daarvan zet hij op zijn site.

Nu heeft hij weer wat nieuws bedacht, eigenlijk is het zo ouderwets dat het weer heel hip is. In plaats van een cd verschijnt er half december een boek van hem met de bladmuziek van twintig nieuwe liedjes van zijn hand, de 'Song Reader'. Hij heeft de muziek gecomponeerd, maar de bedoeling is dat anderen de liedjes tot leven brengen door ze uit te voeren. Op zijn site kun je weer doorklikken naar


allerlei versies van deze liedjes, zoals 'Old Shanghai' (dat doet denken aan liedjes uit 'The Singing Detective') en 'Do We? We Do!', dat doet denken aan honky tonk muziek. Maar het is de bedoeling dat iedereen er zijn eigen draai aan geeft en dat gebeurt zeker in de verschillende versies. De 'Song Reader' is prachtig geillustreerd en uitgegeven door McSweeney's, een uitgeverij die de meest mooie en bijzondere boeken uitgeeft. Ik kan geen noot lezen, maar dat boek wil ik hebben!



Om de een of andere reden doet 'Do We? We Do!' me erg denken aan een liedje van Leonard Cohen, 'First we take Manhattan'. Ter vergelijking een versie van Boris Bukowski, die ik niet kende, maar wel erg bijzonder vind.


Monday, November 26, 2012

In Memoriam Simeon ten Holt (1923-2012)


Een van de fijnste dingen om te ondergaan is een lange treinreis in een rustige trein door een eindeloos Nederlands landschap.

Als het zou kunnen het liefst van de meest zuidwesterlijke uithoek van Zeeuws-Vlaanderen tot het meest noordoostelijke puntje van de provincie Groningen. In gezelschap van een valies met lekker eten en drinken. Natuurlijk mag er een reisgenoot mee, maar wel eentje van het zwijgzame soort.
Naar buiten starend laat ik het allemaal aan me voorbijtrekken: het groen, het water en de dramatische luchten met regenbuien, doorbrekende zon en misschien een enkele regenboog.

Ondertussen luister ik naar Canto Ostinato van Simeon ten Holt.
Even is alles helemaal goed.

Sunday, November 25, 2012

Breien


.

Vader en zoon


Die dag stond de wind goed. De jongen en zijn vader namen me mee naar het strand. De jongen was klein en apetrots, op mij. En op zijn vader die nog zijn held was.

Ik werd behoedzaam neergelegd op het zand. De vader tuurde naar de zee en dacht aan zijn vader die hij miste. Ik zag hoe hij zijn wijsvinger nat maakte en in de lucht stak. De jongen pakte me op. De vader gebaarde hem om wat verderop te gaan staan.
De vader hield het touw vast, de jongen gaf mijn onderkant een duwtje. En er gebeurde waar ik naar uitgezien had: de wind nam me mee, hoger en hoger.

Mijn staart, een lijn met papieren strikken, wiegde in de wind. De jongen en zijn vader werden steeds kleiner. De jongen was opgewonden. Dat hij met zijn vader van balsahout en vetvrij papier zoiets moois had kunnen maken... 
Ik was zijn wonder.

Als ik had kunnen glimlachen had ik dat zeker gedaan; maar ik zou even goed hebben gehuild.
Vaders zijn maar kort de grote helden van hun zonen.

Voor F. en zijn vader.

Haiku

Doodstille ruimte
Een voetstap en nog eentje
Op de maan een man.


Sunday, May 20, 2012

1 + 1 = 3

Ken Burns vertelt in de vorm van televisie documentaires verhalen. Hiervoor gebruikt hi oude foto's en oud filmmateriaal met voice over. De onderwerpen die hij kiest zijn heel divers en erg (Noord-)Amerikaans: jazz, baseball, de Drooglegging, om er een paar te noemen. In een kort vimeo filmpje doet hij uit de doeken hoe hij de verhalen die hij belangrijk vindt vorm geeft.

Ken Burns on story


Saturday, May 19, 2012

Oud wijf

Wat een stom oud wijf,  schoot me de hele tijd te binnen. Een gedachte die ik maar niet af kon schudden. En die niet bevorderlijk was voor het op juiste waarde schatten van Sean Penns acteerprestatie. In de film This must be the place speelt Sean Penn Cheyenne. Cheyenne is een popster op leeftijd die er als vijftiger nog steeds zo bij loopt als in zijn hoogtijdagen, maar al sinds jaar en dag niet meer actief is. Op zich vind ik dat niet iets raars of zo, noch dat geen klap meer uitvoeren, noch de manier waarop hij zich kleedt tenzij je natuurlijk een dresscode hebt a la Robert Smith van de Cure en dus Cheyenne.

Cheyenne besluit huis en haard in Ierland te verlaten als hij hoort dat zijn vader op sterven ligt. Vanwege zijn vliegangst vertrekt hij per boot naar New York. Bij aankomst blijkt zijn vader al te zijn overleden. Cheyenne wordt na een afwezigheid van dertig jaar geconfronteerd met zijn orthodox joodse achtergrond,  zijn relatie met zijn vader en met het oorlogstrauma van zijn vader, een overlevende van Auschwitz. Hij besluit de beul van zijn vader op te sporen. En dat leidt tot een reis dwars door de Verenigde Staten; een reeks van grappige, heftige en ontroerende ontmoetingen; tot zelfinzicht en een verrassende katharsis. Op zich is dat een interessant uitgangspunt: 'man gaat op een missie en ontdekt zichzelf en het leven cq. wordt (eindelijk, het werd tijd) volwassen'.

Het is alleen zo irritant dat Cheyenne vooral een potsierlijk personage is. En dat ligt aan al die rare ticjes, dat lijzige en dreinerige praten en ook nog eens dat maffe en stramme bewegen. En verder dan nog de combinatie van felrode lipstick, een te pas en te onpas meegesleepte trolley, een getoupeerd hoofd met ravenzwart haar en een streng leesbrilletje. Kortom allemaal van die veelbetekenende details om je personage vooral maar relief te geven, zeg maar. Het is allemaal too much. Cheyenne is een karikatuur.
Nu ik dit opschrijf schiet me opeens te binnen dat ik in feite de hele tijd het gevoel had dat ik naar Meryl Streep zat te kijken in een mindere rol, namelijk die van raar oud wijf.

Ik kon die Cheyenne dan eigenlijk ook niet aanzien. Jammer hoor, maar wel een ijzersterke demonstratie van 'less is more'. En dat is zonde. Want ik vond de film op zich geweldig, prachtige gefilmd, mooie muziek, leuke dialogen, interessante personages. Cheyenne heeft bijvoorbeeld een ongelofelijke leuke vrouw, gespeeld door Francis McDormand. Maar ja, ik kon niet geloven dat zo'n tof tiep het 35 jaar (echt!!) volhoudt met zo'n puberale druiloor.

Dat het scenario losse eindjes heeft, vind ik geen ramp. Eerlijk gezegd getuigt dat wel weer van een aangenaam soort dwarsigheid, net zo goed als in wezen overbodige scenes en zijlijntjes. Ik vind het altijd sympathiek als niet alles wat je te zien krijgt de plot voorstuwt. Het is ook leuk als scenes gewoon leuk, lief of ontroerend zijn en bijdragen aan het neerzetten van een bepaalde sfeer. En dat moet ik regisseur Sorrentino, zijn cameracrew en scenarist toegeven: ze durven wel en ze hebben een feilloos gevoel voor esthetiek. Het verhaal dat je voorgeschoteld wordt eindigt open, niet alles wordt verklaard. De beelden zijn prachtig en verrassend. Je blijft met vragen zitten en dat gebeurt dusdanig dat het niet stoort.

Echt allemaal heel sterke punten en dan heb ik het nog niet gehad over een van de allersterkste punten: een optreden van David Byrne en een piepklein, maar verhelderend gesprekje tussen David (die godzijdank de rol van zijn leven speelt, te weten David Byrne) en Cheyenne.
David Byrne is de tegenpool van Cheyenne. Byrne is de kunstenaar, daar waar Cheyenne de popster speelt. Wel geldt ook voor Byrne dat zijn manier van presenteren in feite niet veel is veranderd. Maar zijn er een paar belangrijke verschillen:  Byrne had altijd al goede smaak en is altijd blijven doen wat hij leuk en interessant vindt en juist dat zet zoden aan de dijk bij het ouder worden.

Friday, May 4, 2012

4 mei

Vanavond Dodenherdenking. Ik word er telkens weer verdrietig van. 
Hoe te gedenken en wat daarbij wijsheid is, ik weet het niet. Feit is wel dat een vijftienjarige jongen een ontroerend gedicht schreef over die oorlog, ruim 60 jaar geleden.


 Foute Keuze

Mijn naam is Auke Siebe Dirk
Ik ben vernoemd naar mijn oudoom Dirk Siebe
Een jongen die een verkeerde keuze heeft gemaakt
Koos voor een verkeerd leger
Met verkeerde idealen
Vluchtte voor de armoede
Hoopte op een beter leven
Geen weg meer terug
Als een keuze is gemaakt
Alleen een weg vooruit
Die hij niet ontlopen kan
Vechtend tegen Russen
Angst om zelf dood te gaan
Denkend aan thuis
Waar Dirk z’n toekomst nog beginnen moet
Zijn moeder is verscheurd door de oorlog
Mama van elf kinderen, waarvan vier in het verzet zitten
En een vechtend aan het oostfront
Alle elf had ze even lief
Dirk Siebe kwam nooit meer thuis
Mijn naam is Auke Siebe Dirk
Ik ben vernoemd naar Dirk Siebe
Omdat ook Dirk Siebe niet vergeten mag worden.


Auke (15)

Friday, March 30, 2012

Paspoort

Dichter des Vaderlands, Ramsey Nasr, had het gore lef om in een essay in NRC Handelsblad te reppen over de verruwing van de omgang in Nederland. Om het kort te zeggen bracht hij een impopulaire boodschap. Dat heeft hij geweten. Naast bijval kreeg hij ook de nodige hate mail te verstouwen.

Vandaag sprak hij erover op Radio Een. Bij veel afwijzende reacties naar aanleiding van zijn stuk was vaak de teneur hoe hij als buitenlander het in zijn hoofd haalde om kritiek op Nederland en de Nederlanders te hebben. Veel interessanter lijkt me de vraag of Nasr weet waar hij het over heeft. Lijkt me wel, immers hier geboren, hier getogen. Hoezo buitenlander?

Sprekend op de radio voegde Nasr er aan toe dat het hem persoonlijk niet raakt, zo gezien te worden. Dat deed me goed. Gelukkig laat hij zich niet kleineren en gek maken. Een heleboel andere mensen worden wel keer op keer gekrenkt en buitengesloten: wat ze ook doen, hoe Nederlands hun paspoort ook is, nog steeds lijkt het niet door te dringen tot een substantieel deel van de bevolking dat een Nederlander een andere kleur, een andere religie en een andere naam kan hebben.

En dat kan blijkbaar nog steeds tegen je gebruikt worden.

Gratis

De beste illustratie van 'Gratis maar niet goedkoop' is wel de ondergang van het dagblad De Pers zelf. Vanochtend zijn de laatste exemplaren van de krant van de persen gerold. De Pers houdt ermee op, het is niet meer te betalen om een kwalitatief sterke gratis krant te exploiteren. 5 jaar lang werd het geprobeerd, maar Wegener moest uiteindelijk wegens tegenvallende advertentie inkomsten de stekker eruit trekken. De Nederlandse journalistiek verliest een kwaliteitsmedium.

Want dat was de journalistiek van De Pers: vernieuwend, fris, een tikje brutaal maar niet rellerig, tongue in cheek en vooral open minded. De Pers hoorde bij niks of niemand, maar voer zijn eigen koers. Altijd was er wel iets interessants in te lezen. Een kwaliteit waarop ik de Spits en Metro nou werkelijk nooit op heb kunnen betrappen. En eerlijk gezegd steeds minder 'dode bomen media'; zoals De Pers de concurrentie placht te noemen.

Het verhaal waarmee De Pers bij mij de meeste indruk maakte was een uitgebreid (een spread over 2 pagina's!) essay van de hand van Kustaw Bessems. Bessems verdedigde hierin welbespraakt en betrokken het recht op vrije meningsuiting. Ben het zelden zo met iemand eens geweest en ben zelden zo dankbaar geweest dat een medium daarvoor grootmoedig ruimte bood.

De spoeling begint nu echt wel dun te worden: op de een of andere manier lijken de kranten en tijdschriften waar ik vroeger altijd naar uitkeek steeds vlakker en inwisselbaarder te worden. Laatst realiseerde ik me dat nog maar een enkel blad me inspireert: De VPRO gids, Vice (vaak ook super irritant) en ja De Pers.

Allemaal dode-bomen media, want niks maar dan ook werkelijk niks voelt en ruikt zo lekker als vers papier met letters.

Sunday, February 19, 2012

Home again


One day I know I feel home again.

Bij Het Oog op Morgen hoor ik Home Again van de Oegandees-Britse Michael Kiwanuka. Een mooi melancholiek liedje, passend bij de post die ik wil schrijven over de eergisteren overleden intellectueel Anil Ramdas. Die zich eigenlijk nergens thuis voelde, zoals viel te lezen in de necrologie in NRC Handelsblad.


Ergens begin jaren negentig mocht Anil Ramdas zijn favoriete televisieavond samenstellen voor VPRO's Zomergasten. Het werd een spraakmakende uitzending. Vanuit een geheel eigen invalshoek liet Ramdas ons kennismaken met zijn wereld, waarin beelden van Bollywood movies afgewisseld werden met die van Mexicanen die via rioleringsbuizen naar de VS vluchten en daarbij aangevallen worden door een bende ratten. Fascinerende TV. Vanaf dat moment volgde ik hem: zijn bijdragen voor de Groene Amsterdammer, het programma Blauw Licht voor de VPRO en zijn berichten vanuit India voor NRC Handelsblad.

Een keer heb ik hem ontmoet toen ik hem voor het blad Jonas mocht interviewen. Zelden zo goed me proberen voor te bereiden voor een gesprek, zelden daar zo jammerlijk in gefaald. Ramdas was zo bevlogen, erudiet, charmant en ongelofelijk scherp. Hoe kon ik ooit de illusie gehad hebben dat ik met hem op voet van gelijkheid zou kunnen praten?