This is your life...

Via via kwam ik terecht bij de site Brain Pickings, het bevlogen eenvrouwsproject van Maria Popova over boeken; uitgebreid, enthousiast, ongelofelijk leuk. Dankzij Maria ken ik nu ook het idealistische bedrijf Holstee en hun manifest. Een grote ode aan het leven. Om ter harte te nemen!

 

 Ook nog zien en horen? En ondertussen genieten van NYC en fietsen? Klik hier.

Privacy

Klokkenluider Edward Snowden van de Amerikaanse geheime dienst NSA ontmaskerde dit jaar een afluisterschandaal van ongekende proporties. Hoe geheime diensten onze mail lezen en onze mobiele telefonie afluisteren. Niet te filmen. Snowden wist uit handen van de Amerikaanse justitie te blijven en heeft asiel gekregen in Rusland. Poetin als voorvechter van het mensenrecht op privacy. Ironisch.

Vandaag was Snowden met een alternatieve kerstboodschap op de Britse televisie bij Channel Four. Hij hield een pleidooi voor het belang van privacy. Zien? Klik hier.

Wat moet hij nu zijn familie missen, maar wat te denken van al die mensen die wereldwijd op de vlucht zijn en vaak in (nog veel) mindere omstandigheden moeten leven?

'So this is Chrismas' van John Lennon en Yoko Ono blijft actueel. Luisteren? Klik hier.

Kerstgedachte

Zelden zag de kerstgedachte er zo mooi uit. In het pas verschenen fotoboek 'Humans of New York' laat fotograaf/blogger Brendon Stanton gewone, grappige, bijzondere en lieve mensen zien en aan het woord. Hartverwarmend. Stuk voor stuk Beautiful People, zoals in het liedje van Melanie. Hier te horen.

 

"She's a little diamond."

  

After they finished kissing, she took off her blue cape, and laid it over a woman sleeping on a nearby bench. It was such an unbelievably poetic moment, I actually chased them down to fact-check my own eyes 

"Excuse me. Was that your blue blanket?"
"Yes."
"And you just gave it to her?"
"....yes, why?"
"Oh nothing."

Vysotsky in Amelisweerd

"Vladimir Vysotsky (1938-1980) heeft de bravoure van Shaffy, de passie van Brel en de scherpte van Dylan. De zanger, acteur, criticaster en luis in de pels van de Russische communisten schreef meer dan 600 songs." Intrigerend.

Vader Jaap Mulder en zoon Ruben schreven en spelen de muziektheatervoorstelling 'Vysotsky' over het heftige leven van Vysotsky, op basis van het boek van de hand van zijn weduwe, de Frans-Russische actrice Marina Vlady. Spannend en morgen te zien in Oud-Amelisweerd! Benieuwd naar de echte Vysotksky? Klik hier of bekijk het fimpje.

Ons Roy

Tilburg is een leuke stad, vind ik. Helaas zijn maar weinig mensen dat met me eens. Maar er is hoop. Sinds eind oktober maakt de 22-jarige Tilburger Roy Donders furore met zijn reality tv serie bij RTL 5. Roy's show draagt heel toepasselijk de naam 'Roy Donders, stylist van het Zuiden'. Ook de vertegenwoordigers van High Culture, zoals de journalisten van het dagblad Trouw, is dit fenomeen niet ontgaan. Afgelopen zaterdag besteedden ze uitgebreid aandacht aan hem. En geef ze eens ongelijk: Roy en zijn entourage zijn onweerstaanbaar! Roy's specialiteit is het huispak, een met steentjes, glitter en pailletjes opgepimpt joggingpak voor vrouwen van het woonwagenkamp en uit volkswijken.

Daarnaast is Roy keigoed in het maken van weelderige kapsels met krullen stijf van de lak (bij voorkeur voor bruidjes en meisjes die hun eerste Communie doen), is hij zeer aaibaar -een soort wandelende teddy beer- en zijn zijn ouders ('ons' moeder en 'ons' vader) dol op hem. Sterker nog; ze lopen zich de benen uit het lijf voor 'ons' Roy. Bovendien heeft hij een geblondeerde, zonnenbankbruine zus: 'ons Rian' en lopen er ook nog wat hooggehakte BFF's rond en een chihuahua. Ondertussen zorgt Roy er toch maar mooi voor dat het Tilburgse Broekhoven zich tot een ware krachtwijk ontpopt en dat het huispak dit seizoen een fashion must-have is van het zuiverste water. Zelf zien? Klik hier of bekijk het filmpje hieronder.

Roy, die in het verleden een carriere had als volkszanger, is net als dat ene hitje dat je hoort op de radio en dat je vervolgens niet uit je hoofd krijgt. E. was op internet alle filmpjes gaan bekijken van en met Roy. Toen ik dat hoorde was ik zelf niet meer te houden. Roy is natuurleuk en toch, heb ik ook af en toe het gevoel dat het te mooi is om waar te zijn. Maar het gerucht dat Roy een typetje is van Wendy van Dijk kon ontzenuwd worden. Gelukkig maar.

Janosch

'Selfie' oftewel 'zelfje', een foto van jezelf genomen met smartphone of tablet, is het woord van het jaar 2013. Mooi zo. Dus snel een zelfje gemaakt met lievelingsboek, in precies de juiste verhoudingen: veel boek en weinig mij.

Janosch is de Duitse Annie M.G. Schmidt, heel tegendraads en erg grappig. Hij is de geestelijk vader van Kleine Beer, Kleine Tijger en Tijgereend, en natuurlijk ook van Baas Korvers en klein kipje.

 Uit: "Oh wat mooi is Panama".

In de jaren negentig zond de VPRO een aantal animatiefilmpjes uit gebaseerd op de niet bepaald zoetsappige verhalen van Janosch. Nog steeds verrukkelijk om naar te kijken (en te luisteren!) mede door het gemelijke stemgeluid van Kees Prins. Zien en horen? Klik hier voor het filmpje van Baas Korvers en klein kipje of hier voor de originele Duitstalige versie. Liever een ander filmpje? Klik hier of bekijk dit:

La Tendresse

Een jongen krijgt een ski-ongeluk en wordt opgehaald door zijn ouders, die daarvoor samen een autorit van vele uren maken. Eigenlijk is dat in grote lijnen alles wat er gebeurt in de nieuwe film La Tendresse van de Belgische regisseur Marion Hänsel. Maar het is meer dan genoeg, want onder alles wat je ziet, voel je de genegenheid.

Heel gewoon, heel herkenbaar en très sympa, met het chanson 'La Tendresse' van Bourvil als nostalgische en lieve uitsmijter.

Luisteren? Klik hier.

Kus

Al een paar jaar oud, maar onlangs gevonden op de ontzettend leuke & interessante site inspiringartists: 'Nuit Blanche', een prachtig filmpje van Arev Manoukain over 'coup de foudre', om op slag verliefd op te worden. 'Oh, oh, oh, to be in love (and never get out again!)' zoals Kate Bush ooit zong.

Nuit Blanche zien? Klik hier of bekijk het filmpje:

Ook mooi: the making of Nuit Blanche. Zien? Klik hier of bekijk het filmpje:

Een engel

Kunstenaar Robert Montgomery zet de (stedelijke) omgeving naar zijn hand met woorden. Hij beschouwt zichzelf als een urban poet en werkt naar eigen zeggen in de 'post-situationistische' traditie.

Hoe zijn werk eruit ziet? Zo:

En zo:

Found footage & Final Cut Pro

Op internet en in archieven zwerven allerlei filmpjes rond waar je iets moois van kunt maken. Dat soort materiaal heet found footage. Heel handige types plukken her en der beelden van het web en slaan daarmee aan het knutselen met bijvoorbeeld het programma Final Cut Pro. Ideaal om zowel geluid als beeld professioneel te monteren. Superleuk en ongelofelijk veel werk.

Via een tweet van de Canadese schrijver Douglas Coupland kwam ik bij terecht bij een clip voor de groep Bonobo. Een natte droom van montage en inventiviteit. Veel jaren vijftig plaatjes met een heel bijzondere, soms futuristische, Escherachtige twist. Zien? Klik hier of bekijk het filmpje:

Geest

Over Mandela raken we voorlopig niet uitgepraat. En zeker niet over de geest van Mandela

Bas Heijne schreef er een commentaar over in NRC Handelsblad een paar dagen geleden: 

"Het humanisme moet altijd laveren tussen de mens zoals hij is en de mens zoals hij wil zijn (think Mandela). Wie het eerste uit het oog verliest, wordt sentimenteel. Wie enkel alleen nog maar het eerste ziet, wordt cynisch. Dat laatste lijkt me het grootste kwaad."

Columnist Henk Spaan besteedde vandaag op Radio Een op zijn eigen manier aandacht aan Mandela. Indrukwekkend en raak:

"De geest van Mandela is een wapen dat diepe wonden van schaamte slaat."

Mensen zoals jij en ik

Terloops, onnadrukkelijk en innemend. Zo herinner ik me de onlangs overleden acteur Kees Brusse (1925-2013). In de periode 1981-1985 speelde hij de hoofdrol in 'Mensen zoals jij en ik', een serie lichtvoetige korte televisiedrama's over gewone mensen. De verhalen waren van de hand van Horst Reinecker, die ook de serie Derrick schreef.

Carmiggelt en Brusse

Het waren allemaal afzonderlijke verhaaltjes, die iets verrassends en melancholieks hadden. Een beetje zoals de Kronkels van Simon Carmiggelt (die overigens ook verfilmd zijn met Brusse in een hoofdrol). 'Mensen zoals jij en ik' was een enorm succes voor Brusse. Hij won er in 1982 de Gouden Televizierring, een belangrijke tv publieksprijs, mee. 

Hieronder 'Taxi', een in tweeen geknipte aflevering met een jonge Jeroen Krabbe en Willeke Alberti. Zien? Klik hier (deel 1) en hier (deel 2) of bekijk de onderstaande filmpjes.

Nog altijd goed voor een glimlach...

Alive & Kicking

Kofi Annan, Mary Robinson, Barack Obama, Koning Willem-Alexander. Ze waren vandaag allemaal present bij de herdenkingsbijeenkomst voor Nelson Mandela.

Toeval bestaat niet: vandaag is het ook de 65e verjaardag van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Je zou denken dat privacy, waardigheid, vrijheid en onderwijs, om wat fundamentele zaken te noemen, heel vanzelfsprekend zijn. Niet dus, en daarom is er alle reden om bij dit heugelijke feit stil te staan.

Over mensenrechten gesproken, heel concreet en heel dichtbij: voor twee mensen is het vandaag een dag om nooit te vergeten. Journalist Judith Spiegel en haar partner Boudewijn Berendsen werden begin juni in Jemen ontvoerd. Ze zijn niet de enigen. Afgezien van een dramatisch filmpje (dat, zo blijkt achteraf, min of meer in scène was gezet) bleef het maandenlang doodstil rondom hen. Heel angstig. Vandaag werd bekend dat ze vrij gelaten zijn,  alive & kicking. Wat fijn, wat een opluchting voor hen en hun familie!

Had elke mensenschending maar zo'n goede afloop!

Waste

The Landfill Harmonic, zien? Klik hier of bekijk het onderstaande filmpje:

Afval bestaat niet...

Twee meisjes op het strand

'Je veux de l'amour!'  'Ik wil liefde, nu maintenant, tout de suite!'

Vrijdag trad Raymond van het Groenewoud op in Tivoli. Met zijn bewegelijkheid, z'n charme en zijn humor pakte hij ons (zo'n 500 man/vrouw) moeiteloos in. Luidkeels zongen we mee. Want liefde, wie wil dat nou niet?

Samen met zijn band maakte Van het Groenewoud er een feestje van. Natuurlijk speelde hij ook af en toe een ontroerend liedje, zoals het breekbare en lieve 'Twee meisjes op het strand'. Een liedje dat hij zelf schreef, in tegenstelling 'Je veux de l'amour', dat werd gecomponeerd door de Canadese zanger Robert Charlebois. Van het Groenewoud had er met zijn vervlaamste versie een mega hit mee in de jaren tachtig.

Luisteraars van de Belgische radio zender Radio Een vinden al jaren achtereen 'Twee meisjes op het strand' het mooiste Belgische liedje. Of ze gelijk hebben? Vertederend is het zeker, net als Raymond, trouwens. Zien? Klik hier of kijk naar het onderstaande filmpje:

Invictus - Mandela 1918 - 2013

Bijzonder, groots, vergevingsgezind, noem maar op. Nelson Mandela was het allemaal. Maar onsterfelijk was hij niet. Twee dagen geleden overleed hij na jarenlang ziek te zijn geweest.

In 2009 maakte acteur/regisseur Clint Eastwood een prachtige epische film over Mandela: Invictus. Zeer indrukwekkend en hopelijk binnenkort weer eens te zien op de televisie. De titel van de film verwijst naar het gedicht Invictus ('Onoverwinnelijk') van William Ernest Henley uit 1875, een belangrijke bron van inspiratie voor Mandela in de talloze jaren dat hij gevangen zat op Robbeneiland. De originele tekst is hier te vinden. De Nederlandse vertaling?

Vanuit de nacht die mij bedekt
Aardedonker van pool tot pool
Dank ik welke God dan ook
Voor mijn onoverwinnelijke ziel

In de klauwen van omstandigheden

Gaf ik geen krimp, noch schreeuwde ik het uit
Onder geknuppel van het toeval
Is mijn hoofd bloedig, maar niet gebogen.

Voorbij deze plek van toorn en tranen

Duikt slechts de verschrikking op van schaduw
Maar de dreiging van de jaren
Vindt en zal mij vinden: onbevreest

Het doet er niet toe hoe smal de poort

Hoe beladen met straf de toekomst ook is
Ik ben meester over mijn lot
Ik ben de gezagvoerder van mijn ziel.

Een voorproefje van 'Invictus', de film? Klik hier, of bekijk het onderstaande filmpje.

Wat een voorbeeld.

Dara Faizi

Het was gisteren een klein maar intrigerend berichtje in de krant, bovenaan de cultuurpagina: "Dara Faizi (25) overleden." Ik had nog nooit van hem gehoord en las door, vervolgens googlede ik hem. Dit is wat ik vond: op 9-jarige leeftijd met zijn moeder gevlucht uit Afganistan, VWO diploma, student rechten, 2010: jury en publieksprijs bij het Groninger Studenten Cabaret Festival, 2012 eerste avondvullende cabaretprogramma: Gevaarlijke Gedachten. Op zijn eigen site: enthousiaste recensies & een bomvolle speellijst. Cancelled.
 Dara overleed afgelopen maandag aan de complicaties van een dubbele longontsteking.

Dit is Dara:

Wat een leuke knul, zo intelligent, scherp, kritisch en grappig. Wat een talent, wat een gemis.

Soms...

 

Met dank aan de Canadese schrijver Douglas Coupland op wiens site ik dit tegenkwam.

YOLO

 

You Only Live Once, YOLO. Dat je maar een leven hebt (buiten beschouwing gelaten wat ons volgens diverse religies na overlijden wordt beloofd) is een reden om er zuinig op te zijn, zou je denken. Mis.  Je leeft maar een keer, dus haal het onderste uit de kan. Asociaal zijn, onverantwoordelijk, gevaarlijk, natuurlijk, al is het maar een keertje. Dus zuip je (zie T shirt) een fles Jagermeister leeg. Stel je voor dat je die diepgaande en inspirerende ervaring niet zou hebben weggetikt! Zelfs ik heb inmiddels zo'n moment achter de rug en dat terwijl de engste/riskante dingen die ik doe doorgaans niet verder gaan dan af en toe roken, door het rode licht rijden en de Domtoren beklimmen.

Luister en huiver. Ik was op excursie naar het kerkhof (echt, zoiets verzin je niet). Het was een mooie maandag en ik had de zaterdag tevoren op de radio gehoord over eetbare planten in het wild (ook dit is te checken bij de TROS Nieuwsshow). Op het kerkhof schoot me iets te binnen over het eten van dennentopjes. Dat leek me wel wat, ik had al daslook gezien en ook nog wat bomen met naalden. En dat heb ik toen maar gedaan, een topje hier en een topje daar. Een uur later hoorde ik tijdens dezelfde rondleiding dat wat ik had aangezien voor dennen, in feite taxus was. Oeps. Taxus bevat taxine en dat is giftig (erg giftig, dus).

Als een haas naar huis, internet checken. Shit. Geen duidelijke instructies over wat te doen (overgeven? melk drinken? norit met handenvol naar binnen werken?). Op naar de EHBO, het vooruitzicht schuimbekkend alleen in mijn flat aan m'n einde te komen, trok me niet. Bij de Eerste Hulp een raar verhaal moeten vertellen, zorgelijk aangekeken worden door een verpleegster ("Ik moet het u vragen, maar overweegt u wel eens... " etc.). Een paar uur aan de monitor liggen en je schamen (ze hebben hier wel wat beters te doen dan zich druk maken over een stomme trut met aanleg voor bizarre experimenten). Ondertussen werd me gevraagd hoeveel naaldjes ik binnen had gekregen, werd me verteld dat je met een minuscuul beetje taxine een paard kunt omleggen en meer opwekkends. Het liep met een sisser af en zo hadden alle dienstdoende medewerkers van de Eerste Hulp van het Utrechtse Diakonessenhuis weer een goed verhaal voor bij de borrel.

Dat kon ik ook weer van mijn things-to-do lijstje afvoeren: een echt YOLO moment.  

This Big Hush

Een paar dagen geleden drong het tot me door: ik val op Barry Andrews. Barry weet hier helemaal niks van, en dat is goed zo; we spreken af dat het onder ons blijft.

Het is  Barries stem waar ik helemaal week van word. In een grijs verleden (nou ja, de tachtiger jaren) was Barry de voorman van Shriekback. Een volkomen ondergewaardeerde band, die bekend werd met een geweldig nummer: 'All lined up'. Een song die zo ijzersterk is dat hij (of is het zij) zich moeiteloos kan meten met andere supergeile liedjes als 'Emotional Rescue' van de Stones, 'Sexual Healing' van Marvin Gaye, 'Step into this room and dance for me' van Madrugada, Etienne van Guesch Patti en 'Follow me home' van Dire Straits, om er een paar te noemen

Een ander oud en sexy Shriekback nummer is 'This Big Hush', een song over verlangen en over een  supervruchtbare mysterieuze oersoep waarin alles wil paren en zich voortplanten; sexualiteit als levensprincipe. Ik kan het niet anders onder woorden brengen. En dan die stem van Barry! Op internet vond ik een versie van Shriekback, maar ook een nieuwere van Barry. En eigenlijk is die nog mooier en sensueler. Wow. 

Sindsdien begeef ik me elke avond naar mijn bedje, sluit ik mijn ogen en neurie 'This Big Hush' alvorens in slaap te vallen. Ik hoop op lucide dromen (zo’n droom waarin je zelf handelend optreedt) waarin Barry aan de rand van mijn bed zit en mooie zinnen in mijn oor fluistert met die heerlijke stem van hem. Voor mijn part somt hj een boodschappenlijstje op: broccoli, koffiemelk, brood, ja brood, rode wijn en nectarines. Ik hou mijn ogen gesloten, het licht hoeft niet aan; er moet immers iets te raden blijven. Barry pelt geduldig de lagen flanel (het is herfst aan het worden) van mij af en vlijt zich naast me neer. En dan treed ik doortastend op, zo van; wij zullen ons samen niet vervelen.

In mijn droom val ik later voldaan naast Barry in slaap. Ssst.

Beeldmoe

Borgen, Breaking Bad, The Bridge, Penoza…

Series en nog eens series. Sinds jaar en dag heb ik geen tv, niet erg, er is immers Uitzending Gemist. Dus wil je persé kijken, dan is er altijd wel een mogelijkheid. Desnoods koop of leen je de DVD box. Niets aan het handje dus.

Enige tijd geleden kreeg ik zo seizoenen van kwaliteitsseries als The Wire en The Bridge te leen. Ontzettend lief van I. Alleen: ik kom er niet aan toe. Te druk? Mwaw. Het is meer een soort weerstand, die me ook van Uitzending Gemist weghoudt. Beeldmoe ben ik.

Sinds enkele tijd ben ik wel aan iets anders volstrekt verslingerd: hoorspelen en radio docu’s. Meer specifiek: Het Bureau. Aan de boeken ben ik nooit begonnen, te veel werk. Maar aangezien ik èn dol ben op radio èn een hoorspel van 15 minuten altijd wel ergens tussen te plooien valt, ben ik totaal verslingerd geraakt aan de podcast van Het Bureau. In 2006 geweldig bewerkt tot de langste hoorspelreeks ever (ruim 200 afleveringen!) door Peter te Nuyl en Krijn ter Braak.

Een paar jaar geleden beluisterde ik te hooi en te gras wel eens een aflevering, en nog doe ik dat wel eens ‘s nachts. Maar dankzij mijn Ipad en alle downloads van de podcast maak ik er nu gestructureerd en doortastend werk van. 

Ik begin de personages te kennen en geniet van de perfecte combinatie van stemmen en geluid. Ademloos volg ik de wederwaardigheden en intriges op het bureau, die eigenlijk, zoals veel ruzie en gedoe over alles en niets gaan. Regelmatig moet ik gniffelen, soms hardop lachen, af en toe is het regelrechte slapstick. 

Met plezier luister ik naar verveelde arrogantie van hoofdpersoon Maarten Koning, een burgerman met de pretenties van een anarchist op de vierkante millimeter. Ik blijf me verwonderen over de baas van het bureau, de vormelijke mierenneuker meneer Beerta; de hysterische mevrouw Haan en noem ze maar op. Stuk voor stuk is iedereen op het bureau bezig met ‘belangrijke’ werkzaamheden die òf ondoorgrondelijk òf nutteloos òf ronduit absurd zijn, maar meestal een combinatie van die drie.

Soms pijnlijk, soms grappig, maar vooral -ondanks het gemis aan echte actie- heel erg meeslepend! Laat mij vooral nog maar een tijdje beeldmoe blijven.

Zomerhit

De zomerhitjes van dit jaar zijn me totaal ontgaan. Eigen schuld, dikke bult, moet je maar niet de hele tijd naar Radio Een luisteren. Dankzij de website van NRC maakte ik toch even met enkele flinterdunne hitjes van nu kennis. Een sprong eruit en dat was niet meer dan logisch. Ik zag de naam en toen wist ik het al. Stromae! Een paar jaar geleden had Stromae een grote hit met Alors on danse.

Alors on danse is rap, house en klinkt aanstekelijk. Het zou gewoon een leuk nummer zijn, als daar niet de mooie en melancholieke stem (en dito tekst) van Stromae bij zat. Stromae, zoon van een Rwandese vader en een Vlaamse moeder, maar geboren en opgegroeid in Brussel; is enerzijds het summum van cool, anderzijds kwetsbaar en gevoelig. Heel bijzonder.

En hoe swingend en vrolijk klinkend ook, eigenlijk hebben al zijn nummers een ondergrond van verdriet. Bijvoorbeeld bij een ogenschijnlijk opgeruimd liedje als Papaoutai (dat bij nader inzien het missen van een vader als onderwerp heeft).

 Of het prachtige, maar ook wrange Formidable, opgenomen met een verborgen camera. Op de een of andere manier weet Stromae het (zijn, maar ook ons) onvermogen te vangen in buitengewoon dansbare muziek en daarmee ontroert hij en zet hij je letterlijk in beweging en aan het denken en voelen.

Rollercoaster

Het afgelopen anderhalf jaar heb ik doorgebracht in een rollercoaster, een achtbaan. Verwarring, verlies, verdriet, angst, boosheid, moedeloosheid heb ik doorgemaakt. De rollercoaster is nog niet tot stilstand gekomen, maar het einde lijkt in zicht.

Ik ben moe, heel erg moe. Ik wil rust. En ik moet denken aan een regel uit een gedicht van Neeltje Maria Min. 'Mij schiet slechts een woord te binnen: herbeginnen!'

De krachten verzamelen, verder gaan, maar anders dan vroeger.  Een paar dingen moeten behouden blijven: het bloggen, het schrijven, het dankbaar zijn voor vrienden en bekenden en die drang om te willen weten, die nieuwsgierigheid. Seth Godin zegt daar iets interessants over.

Maarten van Roozendaal

Lees net het bericht dat Maarten van Roozendaal overleden is. Ik kende zijn werk niet echt goed. Maar mooi is het, om te janken zo mooi.

Kouatar

Haar Franse accent zorgde ervoor dat ik klaar wakker was. Ongezien vermoedde ik dat ze waarschijnlijk prachtig was en heel leuk. En ja wel hoor: de Tunesische Kouatar Dormani is niet alleen mooi, maar ook superlevendig, intelligent (ze is docent gender en media aan de Universiteit van Amsterdam), charmant en ook nog sexy!

Eergisteren deed ze haar verhaal bij de Tros Nieuwsshow, dat ze voor vandaag een buikdans event had georganiseerd op het Amsterdamse Museumplein. Buikdansen voor vrouwenrechten, daar kwam het op neer. Haar redenering was als volgt: vrouwen moeten hun lichaam juist laten zien en zeker ermee buikdansen. Zo empoweren ze zichzelf en dat is hard nodig. Daarmee wilde ze de vrouwen steunen in Tunesie, Egypte en Turkije, maar ook hier, want qua emancipatie valt er hier ook nog een slag te maken.

Op haar site steunt Kaoutar dan ook zonder enige reserve haar 19-jarige landgenote Amina Taylor. Amina had de gotspe om op Facebook een foto te posten van haar naakte lijf met daarop een tekst in de trant van fuck your morals, en mijn lichaam is van mij en niet de bron van andermans eer. Dit kwam haar op doodsbedreigingen en een gevangenisstraf te staan. Het lijkt me met Kaoutar dat Amina het volste recht heeft om haar mening zo te uiten. Of het verstandig is, is vers twee.

Kaoutar voegde er ook aan toe dat het flauwekul is dat vrouwen zich maar eindeloos moeten bedekken omdat mannen zo'n probleem hebben met hun libido.  Dat laatste zei ze met een harde lach. Laat ze -die mannen, dus- daar zelf maar verantwoordelijkheid voor nemen, weer die lach. Het was me uit het hart gegrepen.

Ondertussen werd ik echt goed wakker, ging sporten en vervolgens naar de Roze Zaterdag die dit jaar in Utrecht werd gehouden. Een heel gezellig en relaxed feestje. Leuker dan de uitzinnige bloot parade van de Gay Pride, die me een te hoog aapjes kijk gehalte heeft, en met minstens zoveel trots en tolerantie. Her en der waren podia en politie. Voor die laatsten moet het appeltje eitje zijn geweest. De sfeer was vrolijk en goed. Las achteraf dat er 55.000 bezoekers waren. Dat zal de Utrechtse horeca geen windeieren hebben gelegd.

Ondertussen worden er in Oeganda wetten aangenomen die homoseksuelen vogelvrij verklaren, wordt een demonstratie van homo's in Rusland uit elkaar geslagen en worden vrouwen die in Cairo op het Tahrirplein demonstreren seksueel geintimideerd en lastig gevallen. Zo erg, dat er aparte plekken aangewezen zijn waar vrouwen mogen protesteren zonder dat ze te na worden gekomen.

Kan me niet aan de indruk onttrekken dat vrouwenrechten meer dan ooit mensenrechten zijn. En dat er een sterke relatie bestaat tussen seksisme en homofobie.

Dat schiet me allemaal te binnen op de dag dat Nederland herdenkt dat hier 150 jaar geleden de slavernij werd afgeschaft... 

Ikea

Ikea blijft fascineren. Dus een kleine speurtocht op internet. En ja hoor: ook Cairo krijgt binnenkort een Ikea; net als eerder Moskou en Beijing en Utrecht. En zo zullen binnen afzienbare tijden all over the world de Billy's en Expedits de huizen sieren. En nog veel meer andere Ikea hebbedingen zullen hun weg vinden: tafels, stoelen, gordijnen, bestek, pannen, gehaktballetjes en noem maar op.

Drie vragen zullen wereldwijd steeds meer mensen bezig gaan houden: hoe komen Ikea spullen aan hun buitenissige namen, waar slaan die namen op en - voor het onderling begrip heel belangrijk- hoe spreek je die namen correct uit?

Kunstenaar en musicus David Byrne schreef jaren geleden een heel grappige post voor zijn blog over Ikea als game en over herkomst en betekenis van de namen van Ikea. Nog steeds erg leuk.
Heel origineel is de site waarop je al die tot de verbeelding sprekende namen echt kunt horen.

En als je helemaal geen genoeg kunt krijgen van Ikea, dan is er nog altijd de mogelijkheid om je Ikea vondsten te hacken!

Ja, ja, de global village wordt steeds meer ingericht door Ikea. Tot slot nog een prangende vraag: hoeveel aftandse Billy's en Klippans zouden zijn gebruikt om het Taksimplein te barricaderen?

Do It Yourself: Big IKEA LAMPAN Lamps

Ikea Hacking bij Apartment Therapy

Franse les

De laatste jaren van mijn middelbare schoolcarriere had ik Frans van Chantal N. Chantal was heel aardig, geinteresseerd in haar leerlingen en dol op kunst en cultuur. Ze was een van die Franse juffen die heilig geloofde in de kracht van het Franse chanson. En zo leerde ik de muziek van Georges Moustaki kennen.

Moustaki schreef een leven lang prachtige en geengageerde liedjes. Aanvankelijk voor anderen, zoals bijvoorbeeld 'Milord' voor uber-chansonlegende Edith Piaf. Een klassieker in het genre en een liedje met een verhaal van een traan en een voorzichtige glimlach. Hieronder een prachtige uitvoering door een rap Engels sprekende en desondanks ook wel weer charmant verlegen Piaf.

Er zijn jaren voorbij gegaan zonder dat ik aan Georges en zijn prachtige liedjes dacht, laat staan dat ik er naar luisterde. Gisteren hoorde ik dat hij op 79-jarige leeftijd is overleden en dat raakte me. Een stuk jeugd is definitief voorbij.

Zijn eigenzinnige stem klinkt niet meer. Geen mooie en melancholieke liedjes zullen er meer uit zijn pen vloeien. Kaal, dat is het woord dat te binnen schiet. 

Misschien ook wel omdat schoonheid helpt om het vol te houden in een wereld die soms zo vreselijk is, zo wreed, zo onverschillig en zo onrechtvaardig. Een pleistertje op de wonde.

Ontroerend 2

Fotograaf Marieke van der Velden ging met haar partner naar Afghanistan om foto's te maken van gewone mensen op een gewone dag, die vertellen over hun favoriete plekje. Zij schoot de foto's, haar vriend legde dat vast op film. Het resultaat is ontroerend: gewone mensen die er -net als overal ter wereld- het beste van maken. Zien? Klik hier.

7 hours ago

7 hours ago

Ontroerend 1

Via via kwam ik dit tegen op internet, misschien ten overvloede, maar sinds Flipper ben ik gek op dolfijnen. Het is jammer dat er zo'n kleffe new age industrie is ontstaan rondom deze prachtige en zeer intelligente zoogdieren. Deze foto, afkomstig van de site van de Daily Mail, vind ik onroerend en onweerstaanbaar. Een klein, nog net niet geboren, dolfijntje verheugt zich op het wijde water.

 

You go girl!

Anouk vertegenwoordigt vanavond Nederland bij de finale het Eurovisie Songfestival. En daarmee schrijft ze geschiedenis. Vele jaren lukte het maar niet om het met de Nederlandse inzending tot de finale te schoppen. Er was voor Nederland gewoon niks aan, jammer maar helaas.

Neerlands enige echte rockbitch Anouk heeft dit alles de afgelopen weken eigenhandig rechtgezet. Ze liet weten dat ze de klus wel wilde klaren. Om vervolgens al direct te stellen dat als ze mee zou doen ze geen zin had in een of ander halfgaar Nederlands zingwedstrijdje vooraf. Alsof ze na twintig jaar in het vak alsnog moet bewijzen dat ze echt wel kan zingen. Dus of heel graag of niet. Gelukkig werd het 'ja, graag!'.

So far so good. In Malmo aangekomen zette ze ons eerst allemaal op het verkeerde been en liep ze vervolgens (ik vind dit een charmant detail) een volstrekt absurde blessure op tijdens het bowlen. Gelukkig niks ergs. Verder hield ze zich -tres chic- buiten al de Songfestival ongein in de vorm van verkeerde feestjes, nietszeggende interviews en opgeprikte fotosessies.
Ze concentreerde zich op de klus die ze te klaren had. En daar gaat het natuurlijk om. Anouks grootste troef is dat ze met een heel mooi liedje op de proppen is gekomen, en dat heel ingetogen en puntgaaf zingt. Hopelijk doet ze dat ook vanavond weer met verve.

Of ze gaat winnen? Ik denk het niet. Het is te ingetogen en te atypisch. Of dat erg is? Welnee, wedden dat ze in positieve zin opvalt? En dat zal haar carriere in het buitenland zeker een welverdiende boost geven.

Anouk, you go girl!

Turning met Valentijn

Een van de meest fascinerende mensen die ik ooit heb gezien is Valentijn de Hingh. Valentijn, Nederlands bekendste -inmiddels volwassen geworden- genderkind,  is mooi, welbespraakt, intelligent, geestig en aardig.

Ik zou dolgraag met Valentijn naar de nieuwe film Turning willen. In de eerste plaats omdat Valentijn me leuk gezelschap lijkt en in de tweede plaats omdat ik heel benieuwd ben naar haar mening over die film. Turning is de nieuwste film van regisseur Charles Atlas. Turning 'sleurt de kijker mee in aangrijpende levensverhalen van 13 vrouwen. Tijdens een bijzondere show van Antony and The Johnsons poseren deze vrouwen, omschreven als 'beauties', een voor een op een roterend platform. Of ze nou transgender, androgyn, bedekt met make-up of compleet naakt zijn, het belangrijkste is hun menselijkheid.' Tot zover de bijbehorende tekst.

Het lijkt me prachtig. Met of zonder Valentijn, ik wil die film ZIEN.

Dolhuys Kermis

Melancholiek, bedroefd en wanhopig. Dat is de vrouw voor wie Monteverdi dit eeuwen geleden schreef. Het is zo hemelstergend mooi.

 

Vorig jaar zag en hoorde ik het tijdens Dolhuys Kermis van Opera2day. Gelukkig is er komende weken een reprise. Een buitenkans voor iedereen die het misliep of er geen weet van had. 

Het is een bijzondere, aangrijpende ervaring in een unheimisch en fascinerend gebouw, een verlaten ziekenhuis. Met weinig middelen word je een angstaanjagende, gekke en soms absurde wereld ingevoerd, omgeven door prachtige muziek. 

Compliment

Fietste vandaag met een flauw glimlachje (ik had blijkbaar een leuke gedachte, die ik helaas ben vergeten) door een straatje van het Utrechtse centrum. Een oude man kwam me tegemoet en begon naar me te zwaaien. Ik wist zeker dat ik hem niet kende, maar lachte terug. "Dag schoonheidje, je ziet er mooi uit!" riep hij me toe. Ik kreeg er direct een goed humeur van. Met dank aan een zwaaiende meneer.

Ik hoop dat ik vanochtend hetzelfde voor elkaar heb gekregen. Bij de sportschool zijn natuurlijk de mensen met ernstig overgewicht de echte grote helden. Als je veel te zwaar bent, is het jezelf in beweging brengen door regelmatig te gaan sporten dapper en confronterend. Vandaag zag ik een erg dikke man, maar hij deed het. Hij gaf de boksbal in de sportschool een mep, en nog een, en nog een, en nog een. Hij werkte zich volkomen in het zweet, aangemoedigd door een strenge, maar lieve personal trainer. Wat een power, uit je comfort zone gaan om zoiets fundamenteels echt aan te pakken! Ik keek er naar, toen hij klaar was, kon ik alleen maar zeggen: "U heeft het toch maar mooi geflikt!" Hij was zo trots en zo blij. Maar vooral heel moedig.

4 mei

Hierover wil ik schrijven, dat het lente is en dat me dat blij maakt; de serene schoonheid van de prachtig bloeiende magnolia's en al die scharrelende jonge dieren. Maar dat zit er nu niet in.

Het is vier mei en de 2 minuten stilte van de nationale Dodenherdenking zijn voorbij. Ik zie altijd tegen vier mei op, ik word er zo verdrietig van. En aan de andere kant zet vier mei me ook altijd aan het denken. Wie gedenk je? Wat gedenk je? De slachtoffers van toen, natuurlijk. Omgekomen vrijheidsstrijders, ja. Verzetsstrijders die hun leven gaven, zeker. En dan?

Steven de Jong geeft op nrc.nl in een column zijn dilemma's en overwegingen weer rondom het herdenken op 4 mei. Hij stelt dat hij zeker het belang van herdenken inziet, maar dat hij daarbij een voor hem aansprekend voorbeeld voor ogen wil kunnen hebben en dat het daarbij geen pas heeft als hem wordt voorgeschreven hoe dat er dan wel uit zou moeten zien. Een interessant en goed geschreven stuk, ook als je er heel anders over denkt. Lezen? Klik hier.

Bij de Dodenherdenking op de Dam droeg een 16-jarige scholiere uit Utrecht, Roos Reinartz, een zelfgeschreven gedicht voor, waarin zij een link legt tussen wat toen gebeurde en hoe zij zich daartoe verhoudt:
 

Nachtelijke overdenkingen

                                     

4 mei, ik lig in bed maar kan niet slapen
Beelden flitsen door mijn hoofd
Foto’s die ik zag op tentoonstellingen
kransen onder monumenten,
een man tegen een muur, zijn ogen gesloten in gebed
het kamertje in mijn ooms schuur
de lucht zwaar van herinneringen

Zo’n klein kamertje
zo’n klein belangrijk kamertje
een kamertje dat levens heeft gered
Ik knip mijn nachtlampje aan en kijk om mij heen
mijn laptop, mijn volle kledingkast
ik schaam mij er opeens voor

Mijn heftigste herinneringen zijn die van
                                   een ander.                                 

Jean Paul

De punttieten van Madonna kende ik al en van de man die ze ontworpen heeft, had ik gehoord. Maar ik vond niet zo gek veel van Jean Paul Gaultier, de ontwerper.

De oer-punttiet, gemaakt door de kleine Jean Paul

Vandaag is dat met een grote klap veranderd! Want, geloof me maar, Jean Paul Gaultier is GEWELDIG. Wat een creatieve, speelse, gelukkige, vrije, grote geest is dat!

'Ik respecteer individualiteit en ik ben dol op alles wat anders is, 

ik mix, verzamel, verdraai en combineer verschillende codes, 

verleden, heden, hier, daar, mannelijk, vrouwelijk, opvallend, 

eentonig: het bestaat allemaal naast elkaar.'

                                                                      Jean Paul Gaultier

C. had me meegenomen naar de Kunsthal in Rotterdam. Daar is tot 12 mei de tentoonstelling 'The Fashion World of Jean Paul Gaultier, from the sidewalk to the catwalk'. Samen hebben we ons vergaapt aan de prachtige, geestige, sexy kleding van Gaultier. Ik had het gevoel dat ik beurtelings rondliep op een knettergek, supergaaf feest en dan weer in een kleurrijke snoepwinkel.

Veel prachtig gemaakte kledingstukken, die met veel humor gecombineerd waren met de meest uitzinnige accessoires en aparte details, waardoor het geheel adembenemend was. Soms glam, dan punk, dan ethnisch, dan goth, soms chique, dan totaal over the top. Wat een vrijheid, wat een schoonheid, en wat een levenslust! Jean Paul, je t'aime! Gelukkig ben ik in goed gezelschap.

Hier word ik dus heel hebberig van, zo mooi...

Kroningslied

Ik heb het nog steeds niet in zijn volle omvang/glorie durven te beluisteren, het gewraakte -dood getwitterde- kroningslied van John Ewbank c.s. Het is een keer terwijl ik in halfslaap verkeerde op de radio langsgekomen. Dat ik er niet direct klaar wakker van werd zegt iets over de kwaliteit, waarschijnlijk niet echt goed. Eigenlijk is het hele gebeuren te stompzinnig om zoveel woorden aan vuil te maken.

Het enige goede er aan is, is dat het creativiteit losmaakt. Soms betekent dat recycling, soms komt het uit een heel overwachte hoek:

 

Allard en Huib, twee Utrechtse studenten, maakten 'Je bent een koning'. Studentikoos en grappig, een onverwacht groot succes. En luister eens naar deze coryfee van weleer, Paul van Vliet. Smaakvol en kleinkunstig: 

En dan de afdeling recycling. Natuurlijk krijgt bijna iedereen van boven de dertig, die nog niet volledig cynisch is, het altijd een beetje warm bij het horen van 'Vijftien miljoen mensen'.  Het reclamedeuntje met hitpotentie van de inmiddels ter ziele gegane Postbank, dat halverwege de jaren negentig door Fluitsma en Van Tijn werd geschreven. Vanuit dat sentiment hebben een aantal BN'ers onder de hoede van SBS6 een eigen versie gemaakt, het heet nu 'Koningin van alle mensen'. Kijk en luister zelf:

Ook gerecycled, maar onbekend, het volgende toch wel erg schattige kroningslied, uit 1992 van Willem Wilmink en Harry Bannink. Ooit gemaakt voor Klokhuis en onlangs in een nacht tijd (!) van animaties voorzien door Hakim Traida. Erg lief: 'Ik maak voor jou een andere kroon'.

Hoe mooi en schattig ook, een meezinger is het niet bepaald. Daarvoor hadden ze natuurlijk direct Fluitsma en van Tijn moeten inhuren, dan was er heel wat minder gescholden op de sociale media en kende heel Nederland het koningslied al lang uit zijn/haar hoofd...

Blauwkapel

Vorige week barstte het feest van de Vrede van Utrecht los boven de A2 met Junkie XL en het Metropole orkest, om maar een paar klinkende namen te noemen. Gisteren was er een stuk bescheidener vervolg met de Linie in Lichterlaaie op Fort Blauwkapel. Ik vind forten fascinerend, dus op stap.

 

Ik was nog nooit op Fort Blauwkapel geweest, maar wat is dat mooi en bijzonder. Ik wist niet dat er een heel schattig woonwijkje is (waar ik zo zou willen leven) en een zo mogelijk nog schattiger kerkje. Het is echt een wereld op zich, dat was toen zo, toen er soldaten gelegerd waren en op de een of andere manier is dat nog zo.

Het gekleurde licht maakte het allemaal nog wat sprookjesachtiger en magischer.

De brief

Dit schilderij van Vermeer was mede de inspiratiebron voor het onderstaande verhaal. Ik vind het zo'n mooi en teder tafereel. Er staat vast iets bijzonders in die brief.

 

Ma staat bij het raam en leest een brief. De zon schijnt door de vitrage naar binnen. Verder alleen het tikken van de klok. Af en toe veegt ze een lok uit haar gezicht. Ze vouwt de brief dicht, steekt ‘m in haar bloes, op haar hart, en kijkt me aan: 'Je pa'. Voor het eerst in lange tijd heb ik het gevoel dat de wereld weer klopt. 

De afgelopen drie jaar ging ik met mijn jongere en oudere zus af en toe met de trein van Amsterdam naar Gouda, naar pa. Het waren moeizame bezoeken. Ma zwaaide ons altijd uit. Als we weer terug waren luisterde ze minzaam naar onze verhalen. Hoe er steeds meer auto’s in het grote huis stonden, en klanten voor reparaties kwamen. Hoe pa onlangs een jongen in dienst had genomen. Goed nieuws leek haar toch altijd wat blijer te maken.

We hadden ons tijdens de oorlog zo verheugd op de bevrijding, dat we ons niet konden voorstellen hoe ontwrichtend de vrede zou kunnen zijn. Ik had pa vaak geholpen en zag hoe de garage nu leger en leger werd. Hoe pa ’s avonds de boeken uitvlooide en soms met zijn handen in zijn haar zat in de werkplaats. Die, net als hij, steeds stiller en donkerder werd.

Pa had het altijd het heerlijk  gevonden om ma te kietelen, te porren of om een arm om haar heen te leggen. Dat gebeurde allemaal niet meer. En hij vond het geweldig om haar voor de gek te houden. Natuurlijk kende ma al zijn geintjes, maar ze speelde het spel met volle overgave mee. Ik kon me al lang geen gelach meer herinneren. 

Op een dag ving ik iets op dat ik niet kende. Ik hoorde pa zijn stem verheffen:‘Ik ben hier de man, ik zorg voor het geld!’ ‘Maar het lukt niet’, ging mijn moeder er rustig tegenin. Ik deed een stap naar voren en kon zien hoe hij haar wegduwde. Vervolgens de trillende stem van mijn moeder: ‘Als je mij te na komt, ben ik weg.‘ Ik hoorde iets zwaars vallen. En zag mijn moeder weglopen.

In de verte leek iets breken. Mijn vader lag op de grond, zacht schokte zijn lijf. Ik durfde niet naar hem toe te gaan.

Drie dagen later verhuisde ma met ons naar Amsterdam. Ze ging werken als coupeuse, dat had ze ook voor haar huwelijk gedaan. Ik en mijn zussen deden of het zo goed was. Af en toe zeiden we tegen pa dat we hem misten. Soms vroeg hij hoe het met ma ging.

 

Ma kijkt me aan, ze pakt de brief uit haar bloes en werpt er een blik op. ‘Gaan we weer naar pa?’ Ze knikt en zegt: ‘Soms moeten mensen elkaar loslaten zodat de liefde weer haar weg kan vinden. ‘