Liefdevolle aandacht

Wat heb ik veel mooie kunst gezien: Rembrandt, Van Gogh, Mondriaan, Monet, Giacometti, de Sixtijnse kapel, de mozaieken in Ravenna, Marlene Dumas, Ai Weiwei, Joseph Beuys.
Indrukwekkend, meeslepend, ontroerend, je kunt zoveel etiketten op beeldende kunst plakken, maar echt tot in het diepst van je ziel geraakt worden, daar heb je of muziek of film bij nodig. Dacht ik.

Het paaslied Wa Habibi van de Libanese zangeres Fairuz is zo smartelijk, die scene in de film Don't look now waarin het treurende paar na het verlies van hun dochtertje voor het eerst weer met elkaar vrijt...

Onlangs ging ik met F. naar de opening van een bescheiden expo van de Vlaamse kunstenares Berlinde De Bruyckere in het Haags Gemeentemuseum. De Bruyckere maakt werk van was en paardenhuiden. Al haar werk gaat over kwetsbaarheid, vergankelijkheid. Ze maakt menselijk lijkende figuren. Al eerder zag ik in verscheidene musea werk van haar, het intrigeerde me. Wat vertelt zij ons over menszijn? Hoe breekbaar we zijn? Hoezeer we lijden?

Rondlopend tussen het kwekkende publiek gebeurt er iets met me. Op een gegeven moment sta ik oog in oog met een klein, intiem werk van De Bruyckere. Menselijke handen die zich vast lijken te grijpen in een soort kussen. Voordat ik het weet, gebeurt het: de tranen stromen me over de wangen.

Afbeelding: http://www.turismo.intoscana.it

Het werk grijpt me bij de strot: dit is onze intens kwetsbare lijflijkheid. Zo fragiel zijn wij en de mensen waar we van houden. De kunstenaar heeft dat gezien en met liefdevolle aandacht vastgelegd. En dat raakt me meer dan ik eigenlijk kan verdragen.