Verbreek de ketenen!

Mensenhandel, slavernij, we zijn het er allemaal over eens dat mensen geen handelswaar zijn, dat het gruwelijk en onmenselijk is.

Toch is het maar zo’n 150 jaar geleden dat in 1863 de slavernij in Suriname en de Antillen werd afgeschaft. In het Surinaams heet dat Keti Koti, verbreek de ketenen. Een bijzondere gebeurtenis die vandaag, op1 juli, wordt herdacht.

Dat Nederland veel geld heeft verdiend aan de slavernij is algemeen bekend. Toch hebben de meeste Nederlanders nog nooit gehoord van Keti Koti. Raar.

Op het nieuws hoorde ik er vanochtend niets over. Vanavond in het Acht Uur Journaal komt het hopelijk even langs: een impressie van de herdenking op het Museumplein en van de feestelijkheden (onder andere optredens van Typhoon en Steel Pulse).

Waarom is Keti Koti geen officiële feest-/gedenkdag? Waarom wordt er niet veel en veel meer aandacht aan besteed? Waarom voelen veel blanke mensen zich daar blijkbaar zo onbehagelijk bij? En hoezeer voelen zwarte mensen zich daardoor veronachtzaamd? Waarom is dit blijkbaar alleen het 'culturele feestje' van Surinaamse, Antilliaanse en Arubaanse mensen (waarvan een groot deel bestaat uit Nederlanders)?

De Surinaamse schrijfster Cynthia McLeod zei eens dat je je als blanke niet schuldig hoeft en kan voelen over de slavernij, jij hebt dat niet op je geweten en jij hebt dat niet gedaan. Maar, zo vervolgde ze, je hebt wel de plicht om je druk te maken over discriminatie.

Daarom is het belangrijk om ruimschoots aandacht te besteden aan Keti Koti en deze historische gebeurtenis officieel te erkennen als een belangrijke dag en een belangrijk punt in onze geschiedenis. Zonder die luide en duidelijke erkenning zitten onze relaties muurvast, blijven we oeverloos verwijten maken, onze schuld afschuiven, elkaar kwetsen.

Wat mij betreft staan volgend jaar de Koning en de Koningin, maar ook de premier uitgebreid stil bij Keti Koti. Moet je eens kijken hoe snel we dan uitgepraat zijn over Zwarte Piet!