Persoonlijk van toon, betrokken en genuanceerd. Zelden ben ik het zo hartgrondig met iemand eens geweest. Lees dat artikel!
"En ik stond die koude ochtend in november 2004 in de Linnaeusstraat.
Er lag een laken over Theo van Gogh heen, maar het blauwe tentje stond nog niet en ik kon zien hoe een mes rechtop in zijn borst stond. Er was veel die dag om geschokt over te zijn, maar wat me het meest overweldigde – verpletterde eigenlijk – waren Van Goghs kwetsbaarheid en zijn onschuld. Hij was in zijn stukjes en soms in de persoonlijke omgang een kwelgeest geweest. Had met smaak de vreselijkste dingen geschreven over joden, christenen, de islam en een lange rij bekende Nederlanders. Maar nu hij daar zo op straat lag, werd dat, in ieder geval voor mij, ineens allemaal onvoorstelbaar triviaal." Aldus Bessems.
Bron: De Pers, 5 oktober 2011
Dank Ado, goed artikel. Zet aan het denken. En inderdaad erg nodig maar niet makkelijk: elkaar aanspreken op al dat publieke gedrag wat over de (welke?) schreef gaat - en niet alleen publiek, trouwens. Hoe doe je dat eigenlijk? En hoe bang zijn we om dat aanspreken te (blijven) doen? Dat vraagt veel van de mens. Waarmee ik niet bedoel dat we het NIET horen te doen. Kortom, nogmaals dank!
ReplyDelete