Lief

Bladmuziek

Tot vandaag had ik niks met de muziek van Beck Hansen. Echt helemaal niks. Beck is net als Frank Zappa en Prince  veel te briljant voor mij. En eigenlijk wist ik gewoon niks van Beck.

Bijvoorbeeld dat Beck net zo bijzonder en eigenzinnig is als David Byrne. En dat Beck allemaal superoriginele dingen doet, waar het plezier van afspat. Een voorbeeldje: samen met een groep bevriende muzikanten kiest hij een plaat uit van een andere artiest. En eens in de zoveel tijd komen ze dan bij elkaar om -zonder dat ze tevoren gerepeteerd hebben- een cover van een van de nummers van die plaat te maken. Gewoon een paar uur just for fun spelen. Zo werken ze na verloop van tijd de hele plaat af.  Het resultaat daarvan zet hij op zijn site.

Nu heeft hij weer wat nieuws bedacht, eigenlijk is het zo ouderwets dat het weer heel hip is. In plaats van een cd verschijnt er half december een boek van hem met de bladmuziek van twintig nieuwe liedjes van zijn hand, de 'Song Reader'. Hij heeft de muziek gecomponeerd, maar de bedoeling is dat anderen de liedjes tot leven brengen door ze uit te voeren. Op zijn site kun je weer doorklikken naar

allerlei versies van deze liedjes, zoals 'Old Shanghai' (dat doet denken aan liedjes uit 'The Singing Detective') en 'Do We? We Do!', dat doet denken aan honky tonk muziek. Maar het is de bedoeling dat iedereen er zijn eigen draai aan geeft en dat gebeurt zeker in de verschillende versies. De 'Song Reader' is prachtig geillustreerd en uitgegeven door McSweeney's, een uitgeverij die de meest mooie en bijzondere boeken uitgeeft. Ik kan geen noot lezen, maar dat boek wil ik hebben!

Om de een of andere reden doet 'Do We? We Do!' me erg denken aan een liedje van Leonard Cohen, 'First we take Manhattan'. Ter vergelijking een versie van Boris Bukowski, die ik niet kende, maar wel erg bijzonder vind.

In Memoriam Simeon ten Holt (1923-2012)

Een van de fijnste dingen om te ondergaan is een lange treinreis in een rustige trein door een eindeloos Nederlands landschap.

Als het zou kunnen het liefst van de meest zuidwesterlijke uithoek van Zeeuws-Vlaanderen tot het meest noordoostelijke puntje van de provincie Groningen. In gezelschap van een valies met lekker eten en drinken. Natuurlijk mag er een reisgenoot mee, maar wel eentje van het zwijgzame soort.
Naar buiten starend laat ik het allemaal aan me voorbijtrekken: het groen, het water en de dramatische luchten met regenbuien, doorbrekende zon en misschien een enkele regenboog.

Ondertussen luister ik naar Canto Ostinato van Simeon ten Holt.
Even is alles helemaal goed.

Breien

.

Vader en zoon

Die dag stond de wind goed. De jongen en zijn vader namen me mee naar het strand. De jongen was klein en apetrots, op mij. En op zijn vader die nog zijn held was.

Ik werd behoedzaam neergelegd op het zand. De vader tuurde naar de zee en dacht aan zijn vader die hij miste. Ik zag hoe hij zijn wijsvinger nat maakte en in de lucht stak. De jongen pakte me op. De vader gebaarde hem om wat verderop te gaan staan.

De vader hield het touw vast, de jongen gaf mijn onderkant een duwtje. En er gebeurde waar ik naar uitgezien had: de wind nam me mee, hoger en hoger.

Mijn staart, een lijn met papieren strikken, wiegde in de wind. De jongen en zijn vader werden steeds kleiner. De jongen was opgewonden. Dat hij met zijn vader van balsahout en vetvrij papier zoiets moois had kunnen maken... 

Ik was zijn wonder.

Als ik had kunnen glimlachen had ik dat zeker gedaan; maar ik zou even goed hebben gehuild.

Vaders zijn maar kort de grote helden van hun zonen.

Voor F. en zijn vader.

Haiku

Doodstille ruimte
Een voetstap en nog eentje
Op de maan een man.