Silver Linings Playbook

Stel je bent door het leven uit het lood geslagen en dan blijk je ook nog een bipolaire stoornis te hebben. Je bent boos en ontdaan en zit in een inrichting. Na veel gesoebat heb je eindelijk je je moeder zover dat ze haalt en je weg mag.

Omdat je vrouw niks meer met je te maken wil hebben, kom je terecht bij je ouders. Je grootste obsessie is je echtgenote, je weet dat je gewelddadig tegen haar was toen je haar betrapte met een ander, maar nog steeds wil je haar terug hebben en geloof je in jullie liefde.

Zo begint Silver Linings Playbook. Je houdt je hart vast als je Pat, de hoofdpersoon, terug naar zijn ouderlijk huis ziet gaan. Arme Pat, arme ouders, want hoe zorg je ervoor dat je je volwassen zoon beschermt en goed opvangt? En dat hij en passant ook nog zijn medicatie inneemt, zijn therapie volgt en zich bovendien ook nog houdt aan het hem opgelegde contactverbod?

Uiteindelijk komt het goed. Pat vindt een gelijkgestemde, de getraumatiseerde Tiffany. En dankzij veel goede zorgen, af en toe een leugen, inzicht, veel rennen en nog meer dansen, vinden Tiffany en Pat aarzelend geluk bij elkaar.

Soms wordt het allemaal, zeker tegen het einde, een beetje te kluchtig. Maar Silver Linings Playbook is vooral een mooie, goed gespeelde, hoopvolle film. En toen ik, al kijkende, Bob Dylan en Johnny Cash hoorde zingen, moest ik een traantje wegpinken. Logisch toch?