Beeldmoe

Borgen, Breaking Bad, The Bridge, Penoza…

Series en nog eens series. Sinds jaar en dag heb ik geen tv, niet erg, er is immers Uitzending Gemist. Dus wil je persé kijken, dan is er altijd wel een mogelijkheid. Desnoods koop of leen je de DVD box. Niets aan het handje dus.

Enige tijd geleden kreeg ik zo seizoenen van kwaliteitsseries als The Wire en The Bridge te leen. Ontzettend lief van I. Alleen: ik kom er niet aan toe. Te druk? Mwaw. Het is meer een soort weerstand, die me ook van Uitzending Gemist weghoudt. Beeldmoe ben ik.

Sinds enkele tijd ben ik wel aan iets anders volstrekt verslingerd: hoorspelen en radio docu’s. Meer specifiek: Het Bureau. Aan de boeken ben ik nooit begonnen, te veel werk. Maar aangezien ik èn dol ben op radio èn een hoorspel van 15 minuten altijd wel ergens tussen te plooien valt, ben ik totaal verslingerd geraakt aan de podcast van Het Bureau. In 2006 geweldig bewerkt tot de langste hoorspelreeks ever (ruim 200 afleveringen!) door Peter te Nuyl en Krijn ter Braak.

Een paar jaar geleden beluisterde ik te hooi en te gras wel eens een aflevering, en nog doe ik dat wel eens ‘s nachts. Maar dankzij mijn Ipad en alle downloads van de podcast maak ik er nu gestructureerd en doortastend werk van. 

Ik begin de personages te kennen en geniet van de perfecte combinatie van stemmen en geluid. Ademloos volg ik de wederwaardigheden en intriges op het bureau, die eigenlijk, zoals veel ruzie en gedoe over alles en niets gaan. Regelmatig moet ik gniffelen, soms hardop lachen, af en toe is het regelrechte slapstick. 

Met plezier luister ik naar verveelde arrogantie van hoofdpersoon Maarten Koning, een burgerman met de pretenties van een anarchist op de vierkante millimeter. Ik blijf me verwonderen over de baas van het bureau, de vormelijke mierenneuker meneer Beerta; de hysterische mevrouw Haan en noem ze maar op. Stuk voor stuk is iedereen op het bureau bezig met ‘belangrijke’ werkzaamheden die òf ondoorgrondelijk òf nutteloos òf ronduit absurd zijn, maar meestal een combinatie van die drie.

Soms pijnlijk, soms grappig, maar vooral -ondanks het gemis aan echte actie- heel erg meeslepend! Laat mij vooral nog maar een tijdje beeldmoe blijven.