Ik lag niets vermoedend in bed en luisterde naar Radio Belgie Een. Ik hoorde Pleasant Street van Tim Buckley (ja de vader van Jim Buckley). Zo'n singer/songwriter, zoals je er in eind jaren zestig, begin jaren zeventig meer had. Een kort intens leven, prachtige gedreven en melancholieke muziek. Zie ook Nick Drake, Tim Hardin, Jim Croce. Maar dan anders.
Luister en huiver.
En er schoten allerlei beelden door mijn hoofd:
Hoe je je nagels in mijn rug sloeg en ik alles, maar dan ook alles zou doen om je te behouden
(als ik je al van me af had kunnen schudden)
Hoe we naast elkaar lagen op bed, en de zon door de dunne katoenen gordijnen scheen,
Hoe buiten de geluiden van het echte leven klonken.
Hoe we weg zakten
Hoe het er allemaal steeds minder toe deed.
Hoe je me al mijn geld kostte.
Hoe ik loog en bedroog als iemand me vroeg waar ik waar ik was geweest.
En hoe ik wist dat dit niet kon voortduren.
En ik meer en meer nodig had om die gedachte uit te schakelen.
En hoe dat alles me benauwde en bedrukte.
No comments:
Post a Comment