Schaduw

De Twin Towers, toen ze er nog stonden had ik er niks mee. Ze horen totaal niet bij mijn New York gevoel, ik kan me niet eens herinneren dat ik ooit de skyline van NYC afscande en mijn ogen aan de torens bleven hangen.

Ik weet waar ik was toen ik het hoorde, ik weet dat ik een weeklang als een zombie naar de tv keek, telkens dezelfde beelden. Eerst dat ene vliegtuig, de ontzetting en shock op de gezichten van de mensen.  En toen dat tweede vliegtuig en het keiharde inzicht dat iemand het op New York en de Amerikanen had gemunt.

Hoe een vriendin en ik vurig hoopten dat de dader een soort Timothy McVeigh achtige mafkees zou zijn. Die wens kwam niet uit, andere wensen kwamen wel uit: dat familie, vrienden en bekenden in NYC veilig en ongedeerd zouden zijn.

  

In 2002 kwam 11'09''01 uit, een film waarin 11 regisseurs hun visie geven.

Hoe groot de ontreddering 10 jaar geleden moet zijn geweest in New York werd me pas duidelijk toen ik een jaar later in de city was. In een parkje las ik een krantje met een coffee to go. Om me heen nanny's en kleine kinderen. Een vredig tafreeltje dat die ene dag in september ruw verstoord werd, met overal sirenes, stof, gegil en paniek.

Ze zijn weg, die torens. En aan de andere kant zijn ze reeëler dan ooit en werpen ze nog steeds hun schaduw over ons: we zijn inmiddels twee oorlogen en eindeloos veel doden verder.