Moordwijven

Vandaag staat in het teken van twee geweldige vrouwen, moordwijven. Om te beginnen heb ik via Uitzendinggemist gekeken naar de laatste aflevering van Penoza II. Wat is dat goed, wat een serie. Aan de personages is zorg besteed, er wordt prima geacteerd, de plot zit ingenieus in elkaar en het is geloofwaardig. Monic Hendrickx als Carmen verandert van een onwetende echtgenote van een crimineel in een wrekende weduwe, die als een leeuwin strijdt voor haar kinderen.

's Avonds samen met M. naar een concert van Bettye Lavette. Het was mijn cadeau voor haar verjaardag. Bettye Lavette en haar soul ken ik al sinds ik in de jaren tachtig 'Let me down easy' van haar hoorde. Ik had een goed concert verwacht, maar het was geweldig! Bettye is 66, ziet er geweldig uit en heeft een stem die zowel schuurpapier als satijn kan zijn. Maar bovenal heeft ze een geweldige expressie, in haar lijf en stem. Met een sierlijk handgebaar accentueert ze een gitaarloopje of een drumroffel. Zo mooi, zo raak. Tussen de bedrijven door vertelde ze dat ze bij een Nederlands label 'Let me down easy' uitbracht, dat ze hier een comeback maakte, dat ze hier voor het eerst op een gevel in lampjes haar naam zag. Veruit het beste concert dat ik in lange tijd meemaakte.

BETTYE'S BAND: Back: Darryl Pierce (drums), Charles Bartels (bass), Brett Lucas (guitar), Alan Hill (Music director, keyboards)
Front: Bettye LaVette, and Robert Hodge (Tour Manager)

"Ms. LaVette’s bruised, caustic, adamant voice plunges into every line, coming through the songs as an unflinching survivor." - New York Times