Dood en verderf en gekwetst rechtvaardigheidsgevoel horen bij 8 december. En wel hierom: precies dertig jaar geleden werd John Lennon (Beatle en held van mijn jeugd) vermoord en 28 jaar geleden werden in Suriname 15 tegenstanders van het toenmalige regime vermoord. Deze moorden hebben mij diep geraakt.
De moordenaar van John Lennon, Mark Chapman, zit al jaren achter slot en grendel. De gebeurtenissen in Suriname zijn nog steeds in nevelen gehuld, hoewel het een publiek geheim is dat Desi Bouterse, de huidige democratisch gekozen president, hier onder andere achter zat. Desi Bouterse en zijn handlangers zijn hiervoor nooit berecht.
Het maakt mij boos, dat hij nooit, maar dan ook nooit werkelijk verantwoording heeft afgelegd. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat ook Nederland iets te maken heeft met de moorden, al was het maar dat Bouterse hier is opgeleid, al was het maar dat in 1975 er een enorme haast was om Suriname maar snel, snel met een grote zak geld te dekoloniseren, los van wat de Surinamers echt zelf wilden.
Op de radio praat Prem Radakishun, die in de jaren tachtig Suriname ontvluchtte, met diverse Surinaamse journalisten en politici. Nog steeds lopen de emoties hoog op. Ook al hoor je soms jonge Surinamers zeggen dat Bouta een prima vent is en dat het allemaal al zo lang geleden is. De moorden van 8 december 1982 zijn nog steeds een open wond en een groot trauma voor de Surinaamse maatschappij.
Stel je voor dat er niet één Pim Fortuyn en één Theo van Gogh vermoord worden, maar wel (we rekenen even om naar Nederlandse verhoudingen qua getal) 100 opiniemakers, advocaten, kunstenaars, vakbondsleiders, journalisten en politici op een dag van hun bed gelicht worden om onder dubieuze omstandigheden de dood te vinden...
Misschien is er dan iets na te voelen van de angst en ontzetting op 9 december 1982 in Suriname.
No comments:
Post a Comment