Coach

Grootspraak, niks meer en vooral niks minder, dat verlangen om illusieloos te schrijven (en te leven). Ik zou willen dat ik het kon: gewoon in het hier en nu leven. Mindfulness schijnt dat te heten. Alles loslaten en dan gewoon de blik op wat er voor je is: HIER! NU! Maar ik kan het niet (mijn blik gaat graag op oneindig) en daarom hou ik mezelf zo vaak voor de gek in plaats van gewoon te accepteren dat het gewoon is wat het is om vervolgens alles op zen-achtige wijze los te laten. Bevrijd te zijn van het heilige moeten, en ja - a la Arnon Grunberg- nieuwsgierig maar illusieloos (= gitzwart wereldbeeld) en opgaand in het moment te leven.

Ik loop altijd wel naar een reden te zoeken om vooral maar mijn verwachtingen en illusies te koesteren; tegen de leegte, voor de gezelligheid en vooral om maar de boel op te pimpen, zodat het nog wat lijkt.
Vroeger heette dat hoop, nu: een reason to believe. Ik zou willen dat ik mezelf daar niet meer mee dwars zat. Dat ik gewoon blij kon zijn met wat er voor mijn neus is. Maar ik zie en voel dingen waar ik bedroefd, ontevreden en gewoon -heel ordinair- stront sjagerijnig van word.

Misschien is de remedie wel heel eenvoudig: neem een coach. Half Nederland is immers aan het coachen geslagen en die mensen hebben toch emplooi nodig? Of zijn ze daarom juist coach geworden: via andermans shit helderheid (mindfullness) in de eigen kop? Zou me niks verbazen.

Misschien moet ik gewoon m'n huis opruimen, het bed verschonen, mijn benen ontharen, mijn werk doen, mijn blog schrijven, mijn WC schoonmaken en inrichten als de allerkleinste galerie van Nederland (compleet met wisselexposities!).
Kan ik ook al mijn vrienden weer eens uitnodigen voor een (openings-)feestje. Gezellig en zoveel werk is dat nou ook alweer niet (een avond?). En wie weet raak ik al plakkend, knippend in een flow. Heb ik en een superspannend toilet en mindfullness. En dat zonder coach! Ik heb er nu al zin in.