4 mei

Hierover wil ik schrijven, dat het lente is en dat me dat blij maakt; de serene schoonheid van de prachtig bloeiende magnolia's en al die scharrelende jonge dieren. Maar dat zit er nu niet in.

Het is vier mei en de 2 minuten stilte van de nationale Dodenherdenking zijn voorbij. Ik zie altijd tegen vier mei op, ik word er zo verdrietig van. En aan de andere kant zet vier mei me ook altijd aan het denken. Wie gedenk je? Wat gedenk je? De slachtoffers van toen, natuurlijk. Omgekomen vrijheidsstrijders, ja. Verzetsstrijders die hun leven gaven, zeker. En dan?

Steven de Jong geeft op nrc.nl in een column zijn dilemma's en overwegingen weer rondom het herdenken op 4 mei. Hij stelt dat hij zeker het belang van herdenken inziet, maar dat hij daarbij een voor hem aansprekend voorbeeld voor ogen wil kunnen hebben en dat het daarbij geen pas heeft als hem wordt voorgeschreven hoe dat er dan wel uit zou moeten zien. Een interessant en goed geschreven stuk, ook als je er heel anders over denkt. Lezen? Klik hier.

Bij de Dodenherdenking op de Dam droeg een 16-jarige scholiere uit Utrecht, Roos Reinartz, een zelfgeschreven gedicht voor, waarin zij een link legt tussen wat toen gebeurde en hoe zij zich daartoe verhoudt:
 

Nachtelijke overdenkingen

                                     

4 mei, ik lig in bed maar kan niet slapen
Beelden flitsen door mijn hoofd
Foto’s die ik zag op tentoonstellingen
kransen onder monumenten,
een man tegen een muur, zijn ogen gesloten in gebed
het kamertje in mijn ooms schuur
de lucht zwaar van herinneringen

Zo’n klein kamertje
zo’n klein belangrijk kamertje
een kamertje dat levens heeft gered
Ik knip mijn nachtlampje aan en kijk om mij heen
mijn laptop, mijn volle kledingkast
ik schaam mij er opeens voor

Mijn heftigste herinneringen zijn die van
                                   een ander.