Voortand

Mijn gebit, een kostbaar work in progress, speelde vandaag op. Een collega maakte een geintje, ik moest te hard lachen. Gevolg: kunstvoortand begaf het. Om als een tandeloze Tokkie door het leven te gaan, trok me niet.
Tandarts gebeld, door verwezen naar een tandtechnieker die me niet wilde helpen en vervolgens terecht gekomen bij een echt aardige tandtechnieker, die me onder protest op het laatste moment nog in zijn razenddrukke schema inplande. Wat een schat! Ik legde hem uit dat ik morgen echt op mijn werk moet zijn, dat ik niet tandeloos door het leven kan etc. etc. Later gaf hij -enigszins machteloos- als verklaring: “Ik kan nou eenmaal niet tegen vrouwen in nood”.

Ruim anderhalf uur later, een uitgelezen Happinez verder, een bos tulpen armer; stond ik buiten met een mooie voortand. En ongelofelijk dankbaar, zo dankbaar.

Opeens kon ik accepteren dat het lente was. Omdat ik geheel onverwacht door een onbekende enorm was geholpen. Omdat ik al wachtend even kon rondlopen in een mij onbekend winkelcentrum in Overvecht. Omdat ik moest grijnzen om de hangouderen met hun blikjes bier in de zon. Omdat ik lekker kon lezen in een parkje waar een poedel dacht dat ik ook een soort hond was, maar wel eentje met mensentrekken. Omdat een klein meisje zomaar naar me zwaaide en omdat de aardige meneer bij Olijvenplaza me inwijdde in de geheimen van saffraan en omdat ik bijna een allerschattigst zwartwit caviaatje had gekocht. En dat alles dankzij mijn voortand.