Eigenzinnige bejaarde

Binnenkort bestaat de VPRO 85 jaar, hoogbejaard dus. In een tijd waarin we overspoeld worden door internet, twitter, bijna 30 zenders op de kabel, is het mogelijk dat er sprake is van een samengaan van de publieke omroepen AVRO en VPRO. Een move die nog niet zo gek lang geleden ondenkbaar was

Veel jongeren zegt het niks, die hele publieke omroep. Hooguit om af en toe naar het journaal te kijken. Het maakt een beetje melancholiek, te denken dat ooit er maar 2 Nederlandse televisie zenders waren. In de tachtiger jaren kwam er nog eentje bij. En toen veranderde alles: de commerciele omroepen maakten hun entree. En uiteindelijk lag de wereld aan onze voeten met internet. Niks zou meer hetzelfde zijn.

Zo ook de VPRO. Ooit begonnen als de spreekbuis van het vrijzinnig protestantse volksdeel en halverwege de zestiger jaren in de vaart der volkeren rap veranderd in het platform van alles wat hip, eigentijds, tegendraads en ook wel elitair was.

Bij de VPRO kwam voor het eerst een spiernaakte vrouw in beeld; sprak Adriaan van Dis met wetenschappers, schrijvers en kunstenaars; maakte Jacques Plafond radio om nooit te vergeten; smoorde Paul Haenen als Margreet Dolman Nederland in haar luidruchtige liefde, luchtten kinderen hun hart in Achterwerk in de Kast, en richtten Kees van Kooten en Wim de Bie de Tegenpartij op.

En dat is maar een kleine greep uit al het moois, mafs, origineels en bijzondere dat dankzij de VPRO te horen en te zien was. Nog steeds lees ik -hoewel heel bewust niet meer in het bezit van een televisie- bij vrienden met veel plezier de VPRO gids. En op een of andere manier kom ik er altijd iets in tegen dat me inspireert en me aan het denken zet.

Nog steeds zendt de VPRO aparte en boeiende programma's uit. Maar de tijd dat ze daarmee het gesprek van de dag waren is voorbij. Lid zijn van de VPRO heeft ook niet meer dat aura van een officieus bewijs van goed gedrag. Jammer maar helaas. De VPRO heeft overigens meer dan ooit leden nodig.

Want de publieke omroep, hoe dierbaar ook, is een instituut dat onder druk staat. Het is te hopen dat er een stevig draagvlak blijft, maar echt vertrouwen doe ik het niet.

De VPRO is een bejaarde, maar wel heel eigenzinnig, en hopelijk heel vitaal. Ik kan niet zonder.