Authentic Self - McKenna 2

Als ik Paul McKenna mag geloven –en waarom zou ik dat niet?- is haast niemand zichzelf. McKenna houdt zich bezig met transformatie processen en heeft daar zelfs diverse boeken over geschreven. Een ervan ben ik nu aan het lezen: Change your life in seven days.

Negatieve ervaringen en opvoeding hebben ervoor gezorgd dat het gros van ons meer en meer is gaan geloven dat we allerlei dingen niet kunnen, geen recht hebben op succes, altijd moeten tobben, gedoemd zijn om te blijven dromen zonder de illusie te hebben ooit ook maar een fractie van die dromen waar te maken.

Kortom: we zijn en blijven slachtoffers van de wereld en –als ik McKenna goed heb begrepen- van ons eigen negatieve denken dat ons hele systeem programmeert om vervelende ervaringen maar te blijven herhalen.

Dat is nogal wat en gelukkig heeft McKenna (en samen met hem overigens vele anderen) er iets op gevonden. Hij heeft een methode ontwikkeld met elementen uit het neuro-linguïstisch programmeren waarmee je grof gezegd alles aan kunt pakken wat je dwarszit om toch nog gelukkig te worden in alle opzichten. Dus voldoende of zelfs veel geld, fijne relaties, meer aanzien, betere gezondheid en noem het maar op waar een mens het maar moeilijk mee kan hebben.

Ik teken ervoor.

Wel is er een ding waar ik nu al tegen op zie.

Het begint ermee dat je moet nadenken over wie en wat je werkelijk bent. Of zoals McKenna het noemt: wat is je diepste ik? Dat is niet die onvolmaakte klojo die je door dag en tij bent. Nee, je diepste ik strookt met je diepste verlangens, wensen en dromen. Als je alles afpelt vindt je een soort eigen hoogstpersoonlijk innerlijk paradijs.

Dat is je Authentic Self.

En daar gebeurt het. Ik krijg het Spaans benauwd. Over die imperfecte trut die ik ben heb ik niet zoveel illusies. Ik weet dat ik irritant, gestrest en af en toe neurotisch ben. Ik zie onder ogen dat ik af en toe roddel, soms jaloers ben en niet attent. Maar ik ben als de dood dat mijn Authentic Self nog veel vervelender, vermoeiender en geschifter is. Stel je voor, heb je net archeologie in je eigen psyche bedreven en dan blijkt dat het lood om oud ijzer. Dat je van binnen een groot stinkend moeras bent, of een barre woestijn, in ieder geval iets wat je terecht verborgen houdt. 

Kortom, dat je ècht niet te harden bent.

Ik moet er niet aan denken.

McKenna zou vast en zeker iets zeggen in de trant van ‘Dat is het probleem, je zit jezelf dwars. Het is je eigen schuld.’

Misschien is dat wel het allerengste: wat nou als hij gelijk heeft?