Verslaving

Neuspeuteren, chocolade, fanatiek sporten, roken, sex. You name it. Alles wat lekker is, is slecht. Of op zijn minst verslavend.

Maar er is iets op gevonden. Thee.

Vroeger was thee gewoon zwart. Je pleurde een zakje Pickwick in de pot (wel eerst spoelen met kokend water) en dat was het. Wel kwam er met het theegebeuren een aparte etiquette. Namelijk omgekeerd: eerst nam je zelf een kopje en vervolgens kregen de gasten. Hier zat een ondoorgrondelijke, maar bij nadere beschouwing volledig sluitende logica achter. Het laatste kopje is namelijk het lekkerst, want goed op sterkte.

Toen kwamen de smaakjes. Die liepen uiteen van citroen tot aardbei en bosvruchten. Heel erg. Vooral omdat Douwe Egberts niet echte vruchten maar goedkoope rip offs gebruikte om de boel ergens op te laten lijken. Bij de citroen thee leidde dat onverbiddelijk tot associaties met afwasmiddelen.

Helaas namen de smaakjes een hoge vlucht. Gewoon zwarte thee is haast niet meer te krijgen. Bovendien is zwarte thee, in tegenstelling tot groene thee of kruidenthee, domweg slecht. Of liever: niet zo gezond. Groene thee bevat anti-oxidanten (heel erg goed, al heeft nooit iemand me precies kunnen uitleggen waarvoor of juist waartegen) en kruidenthee daar kun je alle kanten mee uit. Alle kruiden hebben wel iets heilzaams, positiefs of spiritueels.

En zo namen de sterremix (iets gruwelijks met steranijs en nog wat ondoorgrondelijke en onduidelijke groeisels), de rooibos en groene thee (smaaksensatie: Dubro meets stopverf in vloeibare vorm) de boel over.

Ik ben uitgeweken naar dure winkels (meestal met dubbele Engelstalige namen) waar ik terecht kan voor een eerlijke Earl Grey, Lapsang Souchong of Darjeeling. Losse blaadjes, dat wel. Niet zo miezerig zakje met zo’n afgekloven labeltje.

Nee, de real stuff. En ja, er zit theïne en cafeïne in. En sterker nog: dat vind ik geweldig, want ik ben verslaafd aan sterke zwarte thee.

Maar alleen thuis, aan mijn eigen tafel en in mijn eigen tijd. Net als toen ik nog rookte. Tevreden en dromerig nip ik van mijn glas thee. Niemand die me wat maakt.