Golven

Natuurlijk ben ik achtelijk, het zij zo. Ik schijn te behoren tot het uitstervend ras der niet-magnetronbezitters. Magnetron (twintig jaar geleden bestond het woord amper), Microwaves, Microwellen. Het is aan mij niet besteed.

Ik hou er niet van, ik geloof er niet in. Net als ik eigenlijk ook niet geloof in afwasmachines en wasdrogers. Ik weet dat het handige apparaten zijn en dat ze veel tijd en energie (menselijke, wel te verstaan) sparen, maar ik heb het er niet op.

Bij magnetrons, microdinges etc. komt er ook nog eens bij dat ik me niet kan voorstellen dat het echt goed is voor het eten dat je er in stopt. Smaak heeft toch tijd nodig? Als je iets warm maakt duurt het toch even voor dat alle smaken van alle ingrediënten tot volle wasdom zijn gekomen? En het kan toch niet goed zijn om complete maaltijden met verpakking en al in zo’n ding te stoppen? En dan ook nog te verwachten dat het lekker is? Laat staan gezond?

En, al begrijp ik dat het makkelijk is, een flesje melk voor de baby is toch gezonder als het enige tijd heeft gehad om op temperatuur te komen? Waarom alles snel en gehaast?

Al ben ik zelf zo hyper als de pest, ik heb een hekel aan snel en gehaast. Misschien dat ik dat alleen op deze manier kan cultiveren, of misschien heb ik me op de valreep van de Koude Oorlog toch nog even laten inpakken door Russische propaganda. Ik las toen een artikel over de nadelen van microwaves waarin stond dat in de Sovjet Unie dergelijke ovens verboden waren vanwege de gezondheidsrisico’s. De structuur van voedsel zou fundamenteel veranderen door opwarming in een dergelijke oven, bij kant en klare maaltijden zouden de inkten en de plastics van de verpakkingen bij verhitting een kwalijke reactie aangaan met het verpakte eten, de opwarming zou niet evenwichtig over het te verwarmen product verspreid zijn etc.

Mijn reeds bestaande wantrouwen kreeg een ferme boost. Inmiddels heb ik de tijd aan mijn zijde. Ik deed al aan slow cooking (genieten van het langzaam ontstaan van een mooi bruin korstje in de oven) voordat ook maar een chef het woord kende.