Wieberen

Süß! Wat schattig! Dat zijn de woorden die te binnen schieten als mensen het hebben over het beroemde Berlijnse Ampelmännchen. Het beroemde Berliner stoplicht werd in 1961 ontworpen in de DDR en toont als het op rood staat een gestileerd mannetje dat met zijn beide armen het verkeer lijkt tegen te houden. Als het op groen staat zie je en profil een mannetje met hoedje dat schielijk oversteekt. Het oogt eenvoudig en is zeer effectief; want duidelijk & herkenbaar.
Met een knipoog naar de voormalige Oost-Duitse regeringspartij SED zou je kunnen spreken van Soziales Einheits Design.

De Berliner en toeristen houden van het Ampelmännchen en je ziet het dan ook op petten, T-shirts, pennen, magneten en kaarten undsoweiter.
In het vaak drukke en grauwe Berlijnse verkeersbeeld knap ik altijd een beetje op als ik het verlichte kereltje weer zie, alsof iemand me een knipoog geeft.

In Utrecht, waar ik woon, hebben we weliswaar niet zo’n beroemd verkeerslicht. Maar we doen ons best. Zo zijn er fiets- en voetgangerslichten met het beroemde Utrechtse konijn Nijntje. Verder heeft iemand met een groot hart een groot aantal fietsstoplichten rondom het centrum opgeleukt met hartjes. Elke dag bij elkaar toch weer goed voor een glimlach.

Dichter bij huis ontdekte ik een bijzonder stoplicht. Hoewel, eigenlijk was het heel gewoon. Het rode stoplicht toonde een stilstaand meisje. Sprong het op groen dan zag je een lopend meisje met een -door haar beweging- wapperende paardenstaart. Ik vond het altijd zo’n grappig detail, zoiets waar de ontwerper zelf ook duidelijk lol in had gehad. So süß...

Afgelopen weekend is het stoplicht vervangen, door een mannetje dat te groen en te rood is.
De moderne tijd, wat je zegt. Maar ik mis haar.
Mijn Ampelmädchen is wieberen.