Brillen zijn het helemaal. Het valt echt op hoeveel mooie en jonge mensen tegenwoordig met bril rondlopen. Niks geen geklooi met lenzen of laseren. Nee, gewoon een bril op de neus.
Hoewel het ze goed staat en –zeker als het een uitermate hippe (en waarschijnlijk peperdure) bril is- heb ik het er toch een beetje moeilijk mee.
Lang heb ik namelijk geweigerd om, zo kippig als ik was, mijn bril te dragen. Brillen vond ik niet kunnen. Dit had zeker iets te maken met bekende brildragers uit de zeventiger jaren: Nana Mouskouri, Lee Towers en natuurlijk Elton John. De bril had –terecht- een slechte naam en met bril zag je er simpelweg niet uit. Dus zag ik slecht.
Dit nam af en toe potsierlijke vormen aan. Vrienden die er rekening mee hielden dat ik ze in het wild toch niet zou herkennen, riepen al bij voorbaat hun naam: ‘Hoi, ik ben het, Sandra!’.
Dit overkwam me meer dan eens. Toch hield ik stug vol. Terugkijkend verbaast het me dat ik nooit een ongeluk heb gehad. Met mijn slechte ogen zag alles er op zijn minst wat impressionistisch uit. Een grijze vlek op de weg kon dan ook zowel een krant als een kat zijn. Ik ben er dan ook van overtuigd dat mijn behoedzame, filosofische wijze van fietsen een overblijfsel is uit deze bijziende periode.
Inmiddels ben ik aan de contactlenzen, na een jarenlange worsteling waar veel doorzettingsvermogen aan te pas kwam en ontstoken ogen. Af en toe draag ik mijn 10 jaar oude, maar nog steeds mooie bril.
Een ding mis ik uit mijn kippige jaren: het gevoel dat ik een goede daad verricht door de mensen waziger en dus mooier te zien dan ze zijn.
En ik bedenk me dan – stel dat hij of zij zou bestaan- zoals God ze bedoeld heeft.
No comments:
Post a Comment